Sonety angielskie są najbliżej spokrewnione z sonetem francuskim, z wyjątkiem sonetu shelleyowskiego, który wywodzi się z włoskiej tercyny. Klasyczne sonety angielskie, spenserowski, szekspirowski i barnfieldowski różnią się schematem wypełnienia strof czterowersowych. W sonecie spenserowskim, pieciorymowym, kwarteny łączą się łańcuchowo abab bcbc cdcd ee, w sonecie szekspirowskim, siedmiorymowym, są one zbudowane na różnych rymach w każdej strofie abab cdcd efef gg, a w sonecie barnfieldowskim, również siedmiorymowym, zbliżonym pod względem budowy do sonetów włoskich i francuskich, kwarteny są oparte na sześciu różnych rymach, ale z zachowaniem typowego dla sonetu kontynentalnego okalającego układu współbrzmień.