Dwunastozgłoskowiec występuje w literaturze polskiej w dwóch odmianach średniówkowych, symetrycznej, ze średniówką po sylabie szóstej i asymetrycznej, z podziałem po sylabie siódmej.
Tren pierwszy Jana Kochanowskiego stanowi przykład wykorzystania asymetrycznego dwunastozgłoskowca 7+5.
Wszytki płacze, wszytki łzy Heraklitowe
I lamenty, i skargi Symonidowe,
Wszytki troski na świecie, wszytki wzdychania
I żale, i frasunki, i rąk łamania,
Wszytki a wszytki zaraz w dom się mój noście,
A mnie płakać mej wdzięcznej dziewki pomoście,
Z którą mię niepobożna śmierć rozdzieliła
I wszytkich moich pociech nagle zbawiła.
Natomiast wiersz Sebastiana Grabowieckiego z Setnika rymów duchownych (IX) to przykład użycia dwunastozgłoskowca symetrycznego 6+6.
Pomni, że jako wiatr dni żywota mego;
Oko się nie wróci widzieć co dobrego,
Jak obłok upływa, potym z oka ginie,
Tak się z człekiem dzieje, acz w swym wieku słynie.
Nazad się nie wraca, co w ciemny grób wpadnie,
Mieście, na którym żył, nie pozna go snadnie,
Przeto widząc wiek swój krótko zamierzony,
Rad bym Twoje łaskę poznał z której strony.
Panie, co jest człowiek? Co za godność jego?
Abyś go nawiedzał, zaż dostojen tego?
Byś go doznawając przy nim był czas każdy,
Różnie go próbując, z nim mieszkać miał zawżdy?
Ciężka mi Twa ręka, którą masz nade mną,
Odpuść grzechy, proszę, a czyń łaskę ze mną,
Póki nie obrócisz w proch ciała mojego,
A z świata nie zrzucisz, nasyciwszy złego.