Wiersz iloczasowy

Wiersz iloczasowy (kwantytatywny) to rodzaj wiersza, w którym podstawą ekwiwalencji (równoważności) wersów jest ta sama liczba jednostek czasu, a nie sylab. Sylaba krótka liczy sobie jedną jednostkę, a sylaba długa dwie. Jednostkę miary czasu w wersologii określa się mianem mory. Na zasadzie iloczasowej był zorganizowany wiersz starogrecki i i oparty na nim klasyczny wiersz łaciński oraz wiersz arabski. O metryce iloczasowej w językach indoeuropejskich i semickich pisał profesor Jerzy Kuryłowicz. Ustalił on też warunki wymagane dla zaistnienia systemu iloczasowego, żywy iloczas gramatyczny i sposób wymawiania zdania, łączący wyrazy w jedną całość fonetyczną. Zobacz J. Kuryłowicz, Metrik und Sprachgeschichte, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1975 albo tegoż Studies in Semitic grammar and metrics, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1972. Zasada iloczasowa panuje również w wersyfikacji japońskiej, pierwotnie ściśle sylabicznej. W niektórych językach ustalona jest wartość iloczasowa określonej sylaby w wersie, ale podstawową zasadą ekwiwalencji linijek pozostaje izosylabizm (równozgłoskowość), co zbliża ten rodzaj wiersza do naszego sylabotonizmu. Są to wiersze sylabiczno-iloczasowe, a nie czysto iloczasowe. W ten sposób dzieje się w wersyfikacji sanskryckiej i perskiej.