Strofika to nauka o strofach wykorzystywanych w twórczości poetyckiej. Zajmuje się ich katalogowaniem i nazywaniem. Część strof nosi nazwy od nazwisk lub imion poetów, którzy je wynaleźli bądź szczególnie często stosowali w swoich utworach. Wyjątkiem jest nazwa strofy stanisławowskiej, która bierze nazwę od panującego w okresie jej największej popularności króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Zwykle strofy są nazywane od liczby wersów, które ją tworzą, na przykład dystych, tercet, tercyna, kwarten, kwartyna, tetrastych, sekstyna, septyma, oktostych i oktawa. Od imienia poetki pochodzi nazwa strofy safickiej (strofy Safony), od imienia poety wzięła nazwę też strofa alcejska (alkajska) wykorzystywana przez Alkajosa z Mityleny, którego imię doszło do nas w zlatynizowanej (łacińskiej) formie Alceusz. Bywa, że nazwa strofy pochodzi od utworu, w którym ją wykorzystano - na przykład strofa Dies irae (tercet monorymowy aaa) zastosowana przez autora pieśni o tym tytule, za którego uważano przez lata Tomasza z Celano, lub strofa Nibelungów, użyta w średniowiecznym eposie Pieśń o Nibelungach (Niedola Nibelungów).