Pad van onderzoek, discriminatie, verzaking
Alleen de mensheid heeft het vermogen, de geloofsbrieven om de macht van de Heer te realiseren, om die macht (sakthi) te verdienen. Het is inderdaad tragisch dat mensen, zelfs nadat ze als mens zijn geboren, zich die eeuwige werkelijkheid niet realiseren en zelfs geen poging ondernemen om die te begrijpen. Als deze kans wordt gemist, wanneer kunnen ze het dan proberen?
Ja, zij houden zich niet bezig met het doel waarvoor zij zijn gekomen! Kwamen ze alleen om te leven zoals alle andere dieren, vogels of insecten, om te eten, rond te dwalen, te slapen en plezier te zoeken? Als het antwoord ‘nee’ is, waarvoor dan nog meer? Kunnen we zeggen dat een mens gewoon een ander dier is, net als de rest? Mensen hebben drie dingen die dieren niet hebben: het vermogen om te redeneren, het vermogen om afstand te doen en het vermogen om te beslissen over goed en kwaad. Dit zijn speciale bevoegdheden; maar wat voor nut hebben ze tenzij ze in de praktijk worden toegepast? Als ze worden gebruikt, is de naam ‘mens’ toepasselijk, anders moet de naam ‘dier’ worden gebruikt.
De drie hierboven genoemde krachten moeten door mensen niet alleen in wereldse zaken worden toegepast, maar zelfs bij het onderzoek naar de ultieme waarheid. Als onderzoek, onderscheidingsvermogen en verzaking worden uitgevoerd terwijl we de vreugden en het verdriet van het leven doormaken, zal in werkelijkheid op een gegeven moment de overtuiging opkomen dat dit alles onwerkelijk is, dat dit alles geen basis in de waarheid heeft. Wanneer dergelijke kennis aan het licht komt, zal men zeker het pad van religie en spirituele discipline betreden en het onderzoek op zich nemen dat naar de waarheid zal leiden. Dit is de taak waarbij mensen betrokken moeten worden.
Goed! Als iedereen maar de vragen zou stellen: ‘Wie zijn wij? Waar kwamen wij vandaan? Waar zijn we terechtgekomen? Hoe lang zullen we hier blijven?”, kon de waarheid gemakkelijk worden begrepen. Dat in twijfel trekken is een teken van discriminatie (viveka). Wanneer door dit onderscheidingsvermogen het idee dat de wereld vergankelijk is diep in de geest geworteld raakt, houden alle gehechtheden automatisch op. Dat is het stadium van verzaking of onthechting (vairagya).
Je vraagt je af: is het de moeite waard om verstrikt te raken in deze onwerkelijke wereld? Dit is vals en misleidend, zegt men tegen zichzelf. Vervolgens richten we onze inspanningen op het rijk van de Heer, het rijk van de waarheid. Dat is het verstandige besluit.
Het is door discriminatie (viveka) en onthechting of verzaking (vairagya) dat men begrijpt wie men werkelijk is. Zonder hen is het onmogelijk om het te weten. De Heer heeft alleen de mensheid met deze twee gezegend. Hij heeft mensen begiftigd zodat ze ze voor dat doel kunnen gebruiken. Daarom hebben mensen echt geluk. Maar helaas zijn de mensen de taak vergeten waarvoor ze zijn gekomen, hebben ze de vraag genegeerd waar ze vandaan kwamen, hebben ze hun ogen gesloten voor waar ze zijn, hebben ze hun intelligentie gericht op amusement en comfort voor de wezens, en hebben ze al hun krachten verspild. Wat een ramp! Als in deze meest gunstige menselijke geboorte zelf de Godheid niet wordt gezocht, wanneer kan een mens dan anders slagen?
Als vandaag zo wordt verspild, zal morgen je dan helpen?
Als iemands ware aard voor het eerst wordt begrepen, kan de rest gemakkelijk worden begrepen. Daarna weet je wie je bent, waar je vandaan komt, waar je naartoe bent gekomen en hoe lang je bestaat.
Deze vier kwesties zijn afhankelijk van elkaar. Als er één is opgelost, kan de rest bekend zijn; maar geen van deze kan worden genegeerd. Stel dat u bijvoorbeeld een brief aan iemand schrijft. Wat de inhoud van de brief ook is, wie zal hij bereiken als hij in een envelop wordt gestopt en op de post wordt gedaan? Niemand. Welnu, zal het op zijn minst terugkomen bij de persoon die het heeft geschreven? Nee. Uiteindelijk zal het hier noch daar zijn. Als in plaats daarvan zowel het adres van de persoon die de brief moet bereiken als het adres van de persoon die de brief heeft geschreven op de omslag staan, kan men zelfs voorspellen wanneer de brief zijn bestemming zal bereiken, nietwaar? Dus ook: wat doe je met je brief, je leven? Aan wie richt u zich? Waar schrijf je het? Wanneer kan het bereiken? Wie moet het bereiken? Als je dit allemaal negeert, zelfs niet om de tijd geeft, hoe kun je dan ooit hopen de realiteit te kennen als je je alleen maar zorgen maakt?
Ten eerste moet u uw eigen volledige adres weten. Wie ben je? De Atma. Waar kwam je vandaan? Van de Atma. Waar ga je heen? Naar het Atma zelf. Hoe lang kun je hier zijn? Tot je samensmelt met het Atma.
Waar ben je nu? In het onwerkelijke, het steeds veranderende. Waar ben je mee bezig? Bij vluchtige taken. In welke vorm? Als niet-zelf (een-Atma). Wat moet u daarom doen? Geef deze drie op en probeer de andere drie: probeer het eeuwige binnen te gaan, je bezig te houden met nooit veranderende taken en te genieten van de gelukzaligheid van het Atma. Dit moet de voornaamste inspanning van de individuele ziel (jivi) zijn, haar eeuwige doel, het grootste avontuur ter wereld. Alle andere taken zijn alledaags en dom; ze glinsteren even en verdwijnen. Je zult deze waarheid beseffen als je ze maar de rug toekeert en verstandig kijkt.