Пагалос людскі даносіць, што на скрыжаванні сцяжынак, толькі прыкметных зверу і рэдкаму чалавеку, з-пад зямлі ўдарыў некалі ключ сілы моцнай. Пенна - белы струмень вады з шумам узняўся высока у неба, а перазвон каменчыкаў разнёсся вёрст на шэсць. Старыя і малыя збягаліся на грукат вады, хрысцілісяц страху, баючыся падступіцца да ключа, бласлаўляючы святога Паўла, які ў свой дзень паслаў людзям цуд зямны.
Так з'явілася на Чэрыкаўшчыне свята Бразкуна, накладзенае на дзень Паўла, па сугучнасці супадаючае з шумлівым гаманком вады сцюдзёнай. Набожныя наркоўцы, хаты якіх часцяком успыхвалі ад пажараў, зрабілі зруб, паставілі крыж драўляны. Вада супакоілася ў акуратным зрубе з невялікім адтокам. Людзі абвешалі крыж ручнікамі. З'явілася ў іх надзея, што не будзе няшчасцяў. На другі год зрабілі адпраўленне крыніцы па ўсіх хрысціянскіх звычаях. Яшчэ праз лета мужыкі побач са студняй зладзілі капліцу. Бабы прынеслі іконы, ручнікі. Мясцовая царква падарыла падсвечнікі, лампадку.
Па паданні, з усіх куткоў навакольных пацягнуліся да крыніцы людзі нямоглыя, якія пакутавалі ад цяжкіх хвароб. Шукалі і знаходзілі збаўленне ад болю.
Калі ішло пагалоўнае ачышчэнне ад рэлігійных перажыткаў, было загадана трактарысту Лістраценку згарнуць крыніцу. Аднак бульдозер ён падагнаў не да зруба, а пад вокны праўлення калгаса.
Крыніцу ўсё ж прыдушылі вялізным валуном, карэнішчамі старых соснаў, рэшткамі разбуранай, разрабаванай капліцы. Але, бы па той бібліейскай легендзе, праз дзень буралому як і не было. Крынгічка была акапана нечай клапатлівай рукой і, як ні ў чым не бывала, стаяў ля вады крыж. Вада цягнула да сябе як і раней чысцінёй і прахалодай.
Складана ўстанавіць, колькі разоў сталёвая рыдлёўка згортвала, спірала дыханне ключа і колькі разоў нечая добрая душа выслабаняла яго да жыцця. Як і тое, якімі праўдамі і няпраўдамі хавалі наркоўцы вялікую ікону з лікамі святых Пятра і Паўла. Нават у вайну ўратавалі.
Цяпер крыніца набыла спрадвечны выгляд. Пастараўся той жа самы Іван Макаравіч Лістраценка. Разам з вяскоўцаміпачысціў ключ, паправіў зруб, узяў пад "серабранку" крыжы і драўляную імправізаваную сцяну.
Нарэшце свята Пятра і Паўла вылілася ў сапраўднае народнае свята. Ішлі і ехалі сюды людзі - са слоікамі, збанкамі, бутэлькамі. Да вады са святой крыніцы. Усім можна было прайсці пад гістарычнай вясковай іконай, што з'яўлялася знакам здароўя і спакою. А потым лікі святых Пятра і Паўла паплылі ў людскім натоўпе ў Наркі. Па традыцыі ікона захоўваецца да наступнага лета ў адной з вясковых хат. Сёлета (1992 г.) яна ў чырвоным куце святліцы Кацярыны Фядосаўны Райкінай. Як выказалася жанчына, будзе яна прыглядаць за іконай і за крыніцай. Кад жыла цуд - вада, давала моцы і целу і духу.