Cinema Rex

HENRI PEETERS OVERLEEFDE 60 JAAR GELEDEN HET BOMBARDEMENT OP CINE REX

,,Ik zag dode mensen'' (bron : https://www.standaard.be/cnt/g10b0sp2)

15 DECEMBER 2004 - De Standaard

Op zaterdag 16 december 1944, morgen precies zestig jaar geleden, om 15.20 uur, trof een Duitse V-bom cinema Rex aan de De Keyserlei in Antwerpen. De bioscoop zat helemaal vol, 567 mensen kwamen om: 296 militairen en 271 burgers. Er vielen 291 gewonden. In de omgeving van Ciné Rex liepen 130 huizen en andere gebouwen schade op. De toen 18-jarige Henri Peeters uit Ekeren zat in de zaal en overleefde de aanslag.

"Ik had nachtdienst gedaan (Peeters werkte na de bevrijding als stoker bij de spoorwegen, nvdr.) en ging naar huis om te slapen. Het was zaterdag 16 december 1944. Vader was aan het werk - douaniers moesten ook in het weekend werken - en moeder was naar de stad. Alleen mijn jongste broer was thuis. Ik lag te woelen in mijn bed en kon de slaap niet vatten. Rond de middag was ik weer klaarwakker. Ik besloot maar op te staan. Wat kon ik de rest van de dag doen? Naar de cinema!

Cinema was in die dagen bijzonder populair. Na jaren Duitse films waren er eindelijk weer Engelse en Amerikaanse prenten te zien. De bioscopen zaten afgeladen vol. Niet alleen burgers kwamen naar de bioscoop, er waren ook veel militairen op zoek naar wat verstrooiing.

Ik liep over de De Keyserlei, op zoek naar een bioscoop en een film. Cinema Pathé was volzet, dus slenterde ik verder naar de Rex. Daar speelden ze een film over het leven van Buffalo Bill, die wilde ik wel zien. Maar ook die zaal zat vol. Het was de tijd dat bioscoopfilms in een lus werden gespeeld. Je kon om het even wanneer inpikken, en blijven zitten tot er beelden kwamen die je al eerder had gezien.

Ik besloot te wachten tot er iemand wegging. Het meisje met de zaklamp begeleidde mij naar een vrijgekomen plaats, helemaal vooraan. Niet de beste plaats, maar ik was tenslotte toch gekomen om een film te zien. Dus zou ik daar niet over mopperen. Maar halfweg de zaal stond er een man op.

Het leek me een betere plek, en het meisje vond dat geen probleem. Ik schoof rechts in en ging in de vrijgekomen stoel zitten. Plotseling werd alles donker. En toen: alles weg! Ik moet lang bewusteloos zijn geweest, want toen ik bijkwam was het stof al gaan liggen. Ik zat nog in mijn stoel, met een stuk van de balustrade van het balkon bovenop mij. Ik zag dode mensen liggen. Ik zag puin. Al die stukken beton, al dat verwrongen ijzerwerk. Wat een ravage! Het was een onwezenlijk gezicht, alsof ik in een sciencefictionfilm zat.

Ik hoorde niets, helemaal niets. Geen gekerm, geen gekreun. Niets. Ik voelde geen pijn en ik zag ook geen bloed. Ik zat helemaal onder het stof, maar ik mankeerde niets. Ik draaide me om en keek de zaal in. Het balkon was blijven hangen, en alle zetels eronder waren leeg. Die mensen waren klaarblijkelijk goed weggekomen. Toen vond ik dat ik ook maar beter kon maken dat ik wegkwam. Ik moest trekken, duwen en wringen om uit mijn zetel te raken, maar het lukte. En alweer voelde ik nergens pijn.

Ik kroop over stoelen en stukken naar beneden gekomen beton. Toen zag ik dat jongetje zitten, gekneld in zijn stoel. Meneer, kunt gij mij helpen? Het jongetje bloedde; ik heb hem mijn zakdoek gegeven. En ik beloofde hem dat ik hulp zou halen.

Luttele seconden later stond ik buiten. Ik klopte het stof van mijn kleren en controleerde nog eens goed of ik nergens gewond was. Ik had geen schrammetje. Verdwaasd ging ik op de stoep zitten. Wat was me overkomen? In een roes ben ik naar huis gereden. Ik vond mijn sleutel niet, dus moest ik aanbellen. Mijn broer deed open. Waar hebt gij gezeten? In de Rex. Er is een ontploffing geweest. Dat het een V2 was geweest, wist ik toen nog niet. Dat hebben we pas veel later vernomen. Ook over het aantal slachtoffers was er in het begin weinig of niets bekend. Ik ben die avond nog naar onze huisarts gegaan. Gij mankeert niets! Hij heeft me een dag ziekteverlof geschreven. En ik besefte, misschien wel voor de eerste keer in mijn leven, dat ik geluk heb gehad.

Na al die jaren spookt er nog één ding door mijn hoofd. Wat is er geworden van dat meisje dat mij mijn plaats heeft aangewezen? Van die man in wiens stoel ik ben gaan zitten? En van dat jongetje dat geklemd zat?"

(dim)

Het volledige verhaal van Henri Peeters en de V-bommen op Antwerpen kunt u lezen in het boek België Bevrijd, Dirk Musschoot, Lannoo, 2004.