“Wanneer gij dit beseft: zalig gij als gij er naar handelt.” (Joh 13:17 WV78)

“Zo is het ook met u: wanneer ge alles hebt gedaan wat u opgedragen werd, zegt dan: Wij zijn onnutte knechten; wij hebben alleen maar onze plicht gedaan.’” (Lu 17:10 WV78)

De Heer had beloofd dat allen veilig aan land zouden komen. Maar Paulus merkt dat de bemanning stiekem het schip wil verlaten. Aan de ene kant redt God, aan de andere kant wil Hij mensen daarbij inschakelen. Als de bemanning niet op het schip blijft, zal niemand gered worden. Dit lijkt in tegenspraak te zijn met de belofte van God dat er geen leven verloren zal gaan. Toch is dit niet zo.

Zij die Christus volgen zouden beter moeten weten dan de anderen. Indien je zelf niet de trossen los maakt die je schip aan het dok vastbinden zal God een storm moeten gebruiken om je uit te zenden over de zeeën.

Beloften van God mogen ons niet zorgeloos en passief maken. God geeft zijn beloften, maar wij moeten als mensen ook zelf onze verantwoordelijkheden nemen. Wij moeten doen wat we kunnen doen. Wij moeten alles in de reddingssloep van God brengen indien wij merken dat wij het zelf niet aan kunnen. Wat wij niet kunnen doen, zal God doen.

Wij moeten vertrouwen schenken in de getijden die Jehovah ons voorschotelt. Zijn doel horen wij na te volgen en onze ogen gericht te houden op Zijn Licht.

Indien wij geloven in Jezus, hoeven wij gerust niet in de kalme wateren te blijven, binnen de veiligheid van de haven. Wij moeten buiten de beschuttingsmuren treden.

Buiten de haven kunnen wij rekenen op de diepten van God en ons zelf verder leren kennen. In Jehovah's wateren kunnen wij de zaken gaan onderscheiden.