John Thomas - Naamgever en inspirator

John Thomas en de Geschiedenis van de Christadelphians

John Thomas 25 jaar

Onze broederschap ontstond onder de beweging die tot stand kwam door Bijbelonderzoekers, Bijbelstudenten en navolgers van de Bijbelstudies door de fysicus John Thomas (1805-1871). Thomas was oorspronkelijk in de beweging “Disciples of Christ” van dezelfde naam als het boek dat hij schreef in 1844 . In dat zelfde jaar startte hij een tijdschrift genaamd “The Herald of the Future Age”.

Thomas schreef in 1848 het boek “Elpis Israel - An Exposition of the Kingdom of God.” Hij stichtte meerdere groepen van af 1848; waar gewoonlijk naar wordt verwezen als “the Thomasites”. Zijn motivatie was om terug te keren naar wat hij geloofde het geloof te zijn van de vroeg Christelijke kerk. Toen in 1864, van overheidswege een benaming werd gevraagd, koos men Paulus’ beschrijving van de gemeenteleden te Colosse, “de broeders in Christus”, en in Engelssprekende landen is de oorspronkelijke Griekse uitdrukking verangliseerd tot de naam Christadelphians (Brothers of Christ).

Sinds 1864 verscheen “The Christadelphian Magazine” maandelijks, uitgestuurd van uit Birmingham, U.K.

De beweging overleefde de dood van haar stichter in 1871.

levensoverzicht van John Thomas

John Thomas, geboren te Londen, op 12 april 1805, was op jonge leeftijd niet bijzonder geïnteresseerd in religie. Zijn opvoeding was respectabel religieus - zijn vader werkte inderdaad een deel van zijn leven als predikant voor een aantal verschillende soorten denominaties.

Johns opleiding was gevarieerd - de familie volgde Revd. Thomas leiding en verloop, van één denominatie ingaand naar een andere en van gebied tot gebied. Naast verschillende scholen kreeg de jonge John ook onderwijs van de verschillende doktoren en chirurgen voor wie hij werkte.

Uiteindelijk studeerde hij in Guy’s Hospital, van waaruit hij een gekwalificeerde chirurg werd. Enige tijd werd de indruk gewekt dat geneeskunde zijn 'roeping' was in de geest van John Thomas: hij schreef veel in The Lancet, produceerde een cursus met lezingen over verloskunde en, zoals een professor onder zijn tegenstanders later sardonisch opmerkte: 'Wat een gek Dr Thomas. Als hij zich maar aan zijn beroep zou wijden, zou hij in het beste rijtuig van Richmond kunnen rijden.'

De vader van John Thomas, die een onafhankelijke predikant was geweest, veranderde zijn trouw aan de doopsgezinde zaak vlak voor de reis naar Amerika. Zo geschiedde het dat, op de noodlottige reis van de Markies van Wellesley in 1832, Johannes brieven met zich meedroeg ter introductie van de Baptistenbroederschap in de Verenigde Staten.

Deze omvatten brieven aan de president van de Baptist Bible Society of New York en een andere baptistenpredikant.

Beroepshalve was John Thomas van plan de aanbevelingen over te nemen die hij aan de professor chirurgie aan het Ohio Medical College had gekregen, samen met een introductiebrief voor een baptistenpredikant in Cincinnati. Hij was niet al te verontrust door de bezorgdheid van de New Yorkse Baptisten dat hun westerse broeders ‘zeer besmet waren met‘ reformatie ’.

Zo gebeurde het dat Dr. John Thomas zich in het gezelschap bevond van Campbellieten als majoor Daniel Gano en Walter Scott. Scott, inderdaad, bij zijn eerste ontmoeting met Thomas, zette hem in het nauw om de essentie van de totale onderdompeling van gelovige volwassenen toe te geven, en hoewel Thomas dacht dat hij alleen de waarheid zocht, was hij, daar en dan, om 22.00 uur in het maanlicht, verplicht om ondergedompeld te worden in het Miami Canal.

Kort na dit voorval ontmoette Dr. Thomas Alexander Campbell zelf, die ‘hem dwong om te spreken’. Campbell was kennelijk zeer tevreden over de prestatie van zijn beschermeling. In 1833 schreef hij:

‘We hebben zojuist een pamflet ontvangen van 22 octavo-pagina's, klein type, met een zeer bekwaam filippijn tegen de ismatische religies van de heren Hughes en Breckenridge, de gevierde twisters over de aanspraken van de paus en Johannes Calvijn. Dit pamflet, uit de pen van onze zeer gewaardeerde broeder J. Thomas, M.D., geeft een zeer helder en krachtig beeld van de ware Kerk van Christus en de Christelijke Instelling en toont in gewaagde beschrijving de werkelijke verdiensten van de pauselijke en protestantse controverse. Het is een document dat omwille van zichzelf een zeer algemene circulatie waard is, en het is een treffend bewijs van de stralende, emanciperende en aanmoedigende invloed van het oorspronkelijke evangelie en de orde der dingen op de geest van allen die de leer van de apostelen van harte aanvaarden. Broeder Thomas is nog maar een zuigeling van een jaar oud in de christelijke kerk, en hier vinden we hem in de tempel van het afvallige christendom, met succes worstelen met de doktoren van de twee grote partijen in de afval; en zeker terwijl hij met hen strijdt, bewijst hij dat hij, wanneer hij wordt gecombineerd met de wapenrusting van het licht, meer dan een partij is voor de heersers van de duisternis van deze wereld, met al hun heilige wijdingen en tradities van de Stoel van pauselijk Rome. '

John Thomas liet zich door deze steun aanmoedigen en sprak niet alleen in het openbaar en bestudeerde de bijbel uitgebreid, maar besloot ook redacteur te worden van een klein maandblad. Dit leverde zijn eerste nummer op in mei 1834, bekend als The Apostolic Advocate.

Het zou tot 1839 lopen (met een naamswijziging in mei 1837 tot The Apostolic Advocate and Prophetic Interpreter).

In 1834 gingen John Thomas 'rondleidingen door Campbelliete kerkcircuits gepaard met regelmatige en lange toespraken. Ondanks een uitgesproken afkeer tegenover openbare welsprekendheid en de wens om aan gemeenten Bijbelse exegese te presenteren in plaats van emotionele retoriek, was er een toenemende vraag naar Thomas bij Campbellitische gemeenten.

De steun van degenen die door zijn uiteenzetting van de bijbel op Thomas verliefd waren geworden, was zo groot dat in de troebele wateren die voor hem lagen in zijn betrekkingen met de Campbellitische hiërarchie, gemeentelijke petities hem bij verschillende gelegenheden te hulp kwamen.

Alexander Campbell

Onenigheid met de Campbellieten

De redactie van The Apostolic Advocate was een doorslaggevende zet voor John Thomas. Zelf vatte hij zijn standpunt samen in een boek dat dertig jaar later werd geschreven:

"In die tijd bevond de auteur van deze uiteenzetting van de apocalyps, toen een jonge man van ongeveer dertig jaar, zich onder hen, voordat hij hun theorie in detail begreep.

Hij legde zich ijverig toe op het grondige begrip ervan door de onder hen gangbare geschriften te bestuderen. Dit verwierf hij; zodat hij niet hoeft te getuigen van Scotto-Campbellisme; want hij weet wat erin staat, en dat het oneindig lang niet voldoet aan de pretentie het 'herstel van het oude evangelie en de orde der dingen' te zijn."

Elders zei Thomas achteraf over zijn opvattingen als jonge man over de belangrijkste principes van het campbellisme:

‘Hij was zelf niet helemaal duidelijk over deze onderwerpen’.

Op een buitengewoon ingenieuze manier probeerde John Thomas dus eenvoudig een geloofsbelijdenis waarin hij haastig was ingeschreven, te beoordelen op de logische consistentie ervan.

Hij was er niet zo zeker van dat hij het tekort had geschoten, maar wel zeker dat hij antwoorden nodig had. Even zeker was de gemeenschap - althans zoals vertegenwoordigd door enkele van haar leiders - waarvan hij deze vragen stelde nogal in paniek over hun zeer onderzoekende karakter en, in plaats van de strekkingen van zijn vragen te interpreteren als de onderzoeken van belangeloos onderzoek, beoordeelde hij ze als wonden die door een wolf in schaapskleren waren toegebracht. Deze vicieuze cirkel van antipathie versnelde de komende jaren - wederzijds wantrouwen kweekte wederzijds wantrouwen. De argumenten van de dokter bleven onbeantwoord; hij begon te geloven dat ze niet konden worden beantwoord; en om zijn vermoedens te rechtvaardigen, zocht hij verder, maar - in stilte kwam het strenge antwoord!

De auteur nam met veel enthousiasme en ijver het gevoel van hun legende over. Hij ging verder met 'alle dingen bewijzen' en 'vasthouden aan wat' volgens hem 'goed' was; en om niemand vader, leraar of leider te noemen, dan Christus, DE WAARHEID - Johannes xiv. 6. Daarbij wijdde hij zich aan de studie van de profetische en apostolische geschriften, onder de indruk dat hij bezig was met een goed werk; en aangezien hij toen een tijdschrift publiceerde met de titel The Apostolic Advocate, zou hij van tijd tot tijd aan zijn broeders rapporteren ten behoeve van hen, wat hij daarin aantrof. Bij het voortzetten van deze studie ontdekte hij dat veel van hun principes in strijd waren met 'het woord,

”Die door hen ongeldig werd gemaakt. Toen hij dit inzag en aannam dat de geest van hun legende de geest van hun lichaam was, aarzelde hij niet om hun zijn overtuigingen voor te leggen, zodat ze die zouden kunnen bewijzen en vasthouden of verwerpen, volgens het getuigenis. Dit veroorzaakte nogal wat storm onder hen, waarvan de bliksemschichten op hem waren gericht door de donderer van hun sekte. Dit tumult deed de auteur ontdekken dat hij een fout had gemaakt bij het lezen van hun legendes; en dat hun lezing van Paulus 'woorden was: "Bewijs alle dingen die wij hebben bewezen; en houd vast aan datgene waarvan we denken dat het goed is; " en van Jezus: "Noem niemand vader, leraar, of leider, maar Alexander Campbell. " Dit waren lezingen waarmee hij nooit had ingestemd; en daarom bleef hij lezen en publiceren volgens de oude methode, tot grote verontwaardiging en afkeer van de Simon Pures die de menigte misleidde . '

Alexander Campbell

Elders zei Thomas achteraf over zijn opvattingen als jonge man over de belangrijkste principes van het campbellisme: ‘Hij was zelf niet helemaal duidelijk over deze onderwerpen’.

Op een buitengewoon ingenieuze manier probeerde John Thomas dus eenvoudig een geloofsbelijdenis waarin hij haastig was ingeschreven, te beoordelen op de logische consistentie ervan.

in plaats van de strekkingen van zijn vragen te interpreteren als de onderzoeken van belangeloos onderzoek, beoordeelde hij ze als wonden die door een wolf in schaapskleren waren toegebracht. Deze vicieuze cirkel van antipathie versnelde de komende jaren - wederzijds wantrouwen kweekte wederzijds wantrouwen. De argumenten van de dokter bleven onbeantwoord;

hij begon te geloven dat ze niet konden worden beantwoord; en om zijn vermoedens te rechtvaardigen, zocht hij verder, maar - stilte kwam het strenge antwoord!

De Campbellitische leiders van hun kant waren verbaasd over de viriliteit van zijn vragende geest en gingen uit van het ergste; op hun beurt, toen verdere vragen dieper gingen, leken hun ergste vermoedens bevestigd. . . totdat er een pauze kwam.

In detail werkte deze logica als volgt uit. In de uitgave van The Apostolic Advocate van oktober 1834 werd een artikel gepubliceerd dat de daaropvolgende maanden furore maakte in de correspondentiekolom van het tijdschrift. Thomas, samen met anderen, herbeoordeelde zijn standpunt en, in december 1835, produceerde een lijst met 34 vragen onder het kopje ‘Informatie gezocht’.

Deze 34 vragen werden door zijn critici beschouwd als representatief voor reeds bestaande meningen in plaats van als open vragen. De nadrukkelijke manier waarop de punten achter de vragen werden gesteld, maakte deze interpretatie gemakkelijk te begrijpen. Misschien onbewust.

De gedachten van John Thomas waren al veranderd; maar naar zijn eigen mening voelde hij zich nog steeds onbeslist. Het waren, zei hij, ‘hun gewelddadige aanvallen [die] hem in de verdediging wierpen en hem dwongen zich te versterken.’

Gevolgen op de bevraging van Campbell door Thomas

Op deze manier volgde een hele lawine van gevolgen uit de 34 vragen. Alexander Campbell begon in zijn tijdschrift The Millennial Harbinger John Thomas aan te vallen. Deze aanvallen waren niet alleen hoffelijk, openlijk of theoretisch van aard, maar bevatten ook ad hominem verbale aanvallen. In The Apostolic Advocate, herdrukte Thomas Campbell's artikelen, samen met gedetailleerde analyses en weerleggingen. Het effect was, niet onnatuurlijk, dat dit Campbell nog meer irriteerde.

Op 1 augustus 1837 begon Thomas een ‘weekdebat’ waarin de presbyteriaanse predikant Revd. John S. Watt, over de kwestie van de onsterfelijkheid van de ziel. In november 1837 sloot Campbell Thomas uit vanwege standpunten die in dit debat naar voren waren gebracht.

Op 20 november 1837 analyseerde Thomas de situatie in een brief van 3700 woorden, waarin hij Campbell uitdaagde zijn beslissing te rechtvaardigen; Campbell antwoordde begin december. Thomas weerlegde de redenering van Campbell op 20 december 1837 in een andere lange brief.

Deze explosieve situatie werd echter in twee opzichten tijdelijk onschadelijk gemaakt. Ten eerste schreven twee gemeenten - Paineville, Amelia County, Virginia en Bethel, Jetersville, Amelia County, Virginia - aanbevelingsbrieven aan Dr. Thomas, waarin ze de mening van Campbell dat Thomas 'alleen geschikt was voor een samenleving als die van Tom Paine, Voltaire en die kudde ’. Ten tweede, in oktober 1838, na een schandelijke preek van Campbell die Thomas 'positie aanviel, ontmoetten de twee mannen elkaar in Richmond, midden op een spoorbrug, zonder dat er toehoorders aanwezig waren. Ondertussen werd er een debat georganiseerd, waarna 23 Campbellietische broeders een motie ondertekenden, waarvan de kern was:

'Terwijl dr. Thomas bepaalde dingen geloofde en propageerde met betrekking tot de sterfelijkheid van de mens, de opstanding van de doden en de uiteindelijke bestemming van de goddelozen, omdat hij vele broeders beledigd had en waarschijnlijk verdeeldheid zou veroorzaken onder ons; en in de overtuiging dat de genoemde opvattingen geen praktisch nut hebben, raden we broeder Thomas aan om de bespreking ervan te staken, tenzij hij zich verdedigt wanneer hij verkeerd wordt voorgesteld. '

Gedurende de volgende drie of vier jaar viel er een pauze in de polemiek. John Thomas verdween van de debatscène - hij probeerde landbouw, in Virginia, met niet veel succes; krantenwerk in de stad St. Charles; en de benoeming van ‘President and Lecturer on Chemistry’ aan het door de staat Illinois gecharterde Franklin Medical College.

Herald of the Future Age

Betaald of onbetaald prediken

In 1841 probeerde Thomas een vervanger voor The Apostolic Advocate te introduceren in de vorm van The Investigator. Dit duurde echter slechts tien nummers, toen financiële problemen een einde maakten aan de reeks. In 1844 werd begonnen met een meer langdurig tijdschrift. Dit was de Herald of the Future Age.

Tussen het einde van The Investigator en de geboorte van de Herald of the Future Age was John Thomas wederom betrokken bij een aantal debatten - niet met Campbell, noch met de Campbellieten, noch zelfs met zijn eigen zoektocht. Wat er gebeurde was dat bepaalde Universalistische gemeenten, waaraan hij gehecht was geraakt in de rol van stand-in prediker, ook anderen uitnodigden om de plaats van afwezige pastoors te helpen vullen. Aangezien er een duidelijke divergentie werd waargenomen tussen de positie van Thomas en die van alternatieve predikers in de kring, werden debatten georganiseerd - in één geval met een mormoonse ouderling en later met een universalistische prediker. Wat ook het resultaat was van deze ontmoetingen, één punt werd buitengewoon duidelijk, en dat was de toenemende klaarheid, duidelijkheid en zelfconsistentie van Thomas 'standpunt.

Rond de tijd dat Thomas '‘Ten Lectures’ in oktober 1846 in New York City werd gehouden, groeide het besef onder Campbellieten van de kracht van zijn exegetische talenten. Bijgevolg, werd hij door de Campbellieten uitgenodigd om de gewone bedienaar van een van hun gemeenten te worden. Zijn antwoord was duidelijk en zeer definitief:

‘Met veel dank aan onze broeder voor zijn vriendelijke karakter, antwoorden wij nadrukkelijk“ Nee! ” We kunnen het ons niet veroorloven om onze onafhankelijkheid te verkopen voor een bord soep. Hoe kunnen we de rijken getrouw onderwijzen, de onverteerbare leer van Christus betreffende het juiste gebruik van de mammon der onrechtvaardigheid, en van hen afhankelijk te zijn, voor het bederfelijke schijntje van enkele honderden per jaar? We moeten vrij zijn als we trouw willen zijn aan de waarheid. Wij maken bezwaar tegen het niet ontvangen van bijdragen ten behoeve van de zaak die wij bepleiten; maar ze moeten spontaan zijn, niet afgeperst. We kunnen niet voor huur prediken. '

Gedoopte gelovigen in het evangelie van het koninkrijk van God: Christadelphians

John Thomas

Een nieuwe geestelijke stroming

Opnieuw, met de start van een nieuw tijdschrift, werden Thomas 'latente energieën en denkprocessen geactiveerd en gestimuleerd. Vanaf het begin van de Herald of the Future Age in 1844 tot de laatste organisatorische breuk van Thomas met de Campbellieten (in de vorm van zijn ‘Confession and Abjuration’ en ‘Declaration’) was een stap die slechts drie jaar in beslag nam.

Sterker nog, zelfs vóór 1847 waren de kenmerken van een afzonderlijke onafhankelijkheidsbeweging waarneembaar. In 1844 bijvoorbeeld, in het eerste jaar van de Herald of the Future Age, verhuisde Thomas naar Richmond, Virginia, en logeerde bij een vriend genaamd Richard Malone. Samen bezochten ze de Campbelliete-kerk waarvan Malone lid was, in een naburige stad. Dr. Thomas, die bekend was bij de lokale bevolking, werd uitgenodigd om te spreken. Opnieuw werd de verzamelde gemeente gepolariseerd door de boodschap van een thomeaanse preek. Een sectie was zo fel in oppositie dat Malone uit de kerk werd gezet. Een andere groep echter was zo onder de indruk van Thomas dat ze de betrekkingen met de Campbellieten verbraken en een kleine kerkgroep begonnen die volledig onafhankelijk van de Campbelliete-vergaderingen werd geleid. Dit was, naar het schijnt, de allereerste glimp van organisatie in wat in 1848 bekend stond als ‘Gedoopte gelovigen in het evangelie van het koninkrijk van God’ en, in 1864, als ‘Christadelphian ecclesias’.

Vorming van nieuwe geloofsgroep

In oktober 1846 bezocht John Thomas voor het eerst in veertien jaar New York. Zoals altijd werd hij uitgenodigd om in de plaatselijke Campbelliete-kerk te spreken. Deze gelegenheid markeerde de levering van de Tien Lezingen of ‘Ten Lectures’, die later op de pagina's van de Herald of the Future Age werden omgevormd tot een reeks van dertig punten. In deze reeks toespraken, probeerde Thomas de aardse letterlijkheid van het koninkrijk van God vast te stellen. Hij concludeerde later over het effect van zijn prediking toen:

‘Ze genieten niet langer van de mooie schetsen van wilde en ijdele fantasieën; ze zoeken naar de vervulling van de beloften die aan de vaderen Abraham, Isaak, Jacob en David zijn gedaan; . . . Ze kunnen niet meer zingen "Met jou zullen we regeren, Met jou zullen we opstaan, En koninkrijken winnen Voorbij de lucht! " maar met de heiligen die tot Jezus vergaderd waren, zei het nieuwe lied: ‘gij, Lam Gods. . . hebt ons onzen God gemaakt tot koningen en priesters; en wij zullen OP AARDE regeren. - Openb. v. 9. '

Ondanks de duidelijk radicale aard van zijn boodschap, klampten enkele van zijn broers zich vast aan Thomas. Hij werd inderdaad na deze lezingen uitgenodigd om de permanente prediker van een gemeente in New York te worden, maar nogmaals, sloeg hij het aanbod af.

Een verscheidenheid aan commentatoren, waaronder Thomas zelf, hebben het belang van het jaar 1847 erkend voor de ontwikkeling van zowel de thomeaanse theologie als de organisatie van gelovigen waarmee hij zelf begon. De belangrijkste gelegenheid was een dag in februari, toen een artikel in The Protestant Unionist van Revd. J. H. Jones de aandacht van John Thomas trok .

Dit artikel, geschreven door een Campbelliet, viel de grondbeginselen aan die Thomas had willen verkondigen. Wat Thomas verbaasde, was niet dat hij was aangevallen, of dat er nieuwe geschriften waren overgebracht waarvan hij zich niet bewust was - het was veeleer dat hij voor het eerst duidelijk zag dat hij in feite afgescheiden werd van het fundament waarop het Campbelliete credo was gegrondvest. Hieruit logischerwijs volgend, was de doop waarmee hij zo haastig was gedoopt in het Miami Canal, nu geloofde hij, een ontoereikende, aangezien de kennis-basis waarop hij de noodzaak van deze rite had aanvaard, gelijk was aan die van de Campbellieten - degenen van wie hij nu zo fundamenteel verschilde van mening.

Zo vroeg Thomas een vriend van hem uit New York om hem opnieuw te dopen. Hij zei:

‘Het enige wat ik van u vraag is mij onder water te dompelen en de woorden over mij uit te spreken, "Na belijdenis van uw geloof in de dingen betreffende het koninkrijk van God en de naam van Jezus Christus, doop ik u in de naam van de Vader, Zoon en Heilige Geest." Ik vraag je niet om gebed of ceremonie. Alles wat nodig is, zal ik voor mezelf doen, behalve het mechanische gedeelte om me onder water te brengen, en uw uiting van deze woorden. '

Het jaar 1847 zag de verwezenlijking, door Thomas, van zijn ‘Bekentenis en afzwering’, en ‘Verklaring’ - een volledige en duidelijke verklaring van een nieuwe en andere geloofsbasis dan die waarop het campbellisme stond. Het was gedateerd 3 maart 1847.

In hetzelfde jaar produceerde Thomas zijn 'Twenty Propositions', langs soortgelijke lijnen. In zijn eigen woorden had hij het geïllustreerd en bewezen . . . voorstellen tot veroordeling van steeds grotere aantallen ’. In hetzelfde jaar stelde hij opnieuw een debat voor met Alexander Campbell. Dit moest de vorm aannemen van tegenwichtige analyses over de kwestie van de aard van de mens en de onsterfelijkheid van de ziel, afwisselend geschreven: in Campbell's Millennial Harbinger en in Thomas’s Herald of the Future Age.

Voor het eerst voelde Thomas zich nu zeker genoeg in zijn eigen geest van de zekerheid van de gronden van zijn overtuiging dat hij actief op pad ging om degenen te evangeliseren die, naar zijn mening, nog in duisternis verkeerden. Hij was niet, nu, vragend of vragend: nu werd hij ontslagen door de ijver van een zekere overtuiging.

Hij maakte een rondreis door de VS en bezocht plaatsen waarvan hij wist dat er Campbellieten waren die hem gunstig gezind waren - plaatsen als Baltimore, New York en Buffalo. Op deze plaatsen hield hij toespraken over het koninkrijk van God, de terugkeer van de Joden naar Palestina, en profetische onderwerpen in het algemeen.

Dr. Thomas bezocht niet alleen de bolwerken van Campbellieten, hij bezocht ook Milleriete-vergaderingen. Deze waren echter op dit punt nog steeds vatbaar voor de opvatting dat de geschiedenis van de aarde waarschijnlijk plotseling tot een einde zou komen, en vonden daarom het langverwachte weerzinwekkend; een tijdschema voorgesteld door het idee van het bijeenbrengen van Joden van over de hele wereld naar het land Palestina, voorafgaand aan de oprichting van het koninkrijk van God.

Terugreis naar Groot-Britannië

In mei 1848 had Thomas besloten terug te keren naar de Britse eilanden om een ingang voor het evangelie te zoeken. Op 1 juni ging hij aan boord van de De Witt Clinton, die eenentwintig dagen later aanmeerde in Engeland.

Zijn bezoek aan Groot-Brittannië was van cruciaal belang voor de ontwikkeling van het Britse Christadelfianisme. Door middel van zijn rondleidingen en zijn tijdschriften, vergrote Thomas zijn invloed op een groot aantal Campbellieten en Millerieten (sommige van zijn bijeenkomsten werden door enkele duizenden mensen bijgewoond), voornamelijk in twee gebieden: de Noord- en Oost-Midlands en Schotland. Bij het traceren van de geschiedenis van dit specifieke bezoek staat men in contact met de allereerste stadia - ecclesias van getallen met één cijfer, of zelfs degenen die volledig geïsoleerd zijn van anderen met hetzelfde geloof.

Het patroon van dit bezoek schijnt te zijn geweest dat Thomas een aantal geplande bezoekplaatsen in gedachten had toen hij de Verenigde Staten verliet (hij had introductiebrieven van Campbelliete-gemeenten in de Verenigde Staten, aan anderen in Groot-Brittannië); dat zijn reisroute werd meegedeeld door Campbellieten die deze brieven aan anderen in omliggende gebieden ontvingen; en dat deze mensen Thomas 'lezingen bijwoonden, geïnteresseerd raakten en hem ook uitnodigden in hun stad. Vervolgens, ten slotte, aangevallen door enkele van de leidende London Campbellieten in de bladzijden van een van hun nationale tijdschriften, wendde Thomas zich tot de Millerieten in Nottingham en vond daar een meer begripvolle reactie.

Er waren ook Campbellietische gemeenten in de Midlands, die niet vriendelijk waren voor de dictatoriale behandeling door de Londense leiders, en die meer sympathie kregen voor John Thomas als gevolg van zijn uitsluiting door Londen. Inderdaad, peilde verdeeldheid binnen de Campbelliete-kerk zo'n dieptepunt van het schisma dat een van de drie nationale tijdschriften, The Gospel Banner, zichzelf een tijdje aan Thomas aanbood als zijn spreekbuis.

Nottingham

Bij het samenstellen van zijn eerste reis naar het noorden, weten we nu dat Dr. Thomas als eerste Nottingham bezocht, naar welke stad hij introductiebrieven had. Hij arriveerde daar op 29 juli 1848 en hield lezingen op 1-7 augustus; van daar naar Derby, opnieuw lezingen houdend op 9 en 13 augustus; gevolgd door lezingen in Belper en Lincoln eind augustus.

Nadat hij naar Schotland was gereisd, verbleef hij van 15 september tot 13 oktober in Glasgow (lezingen in de wijk Paisley van 2 tot 12 oktober) en Edinburgh (van 27 oktober tot 11 november), waar hij een week recreatief bezoek aan het eiland Islay tussen de twee. Terugkerend naar Engeland, bezocht hij Harrogate, Newark, en Lincoln voordat ze terugkeerden naar Londen.

Thomas 'bezoek aan Nottingham was interessant. Het kwam voort uit controverse onder de Campbellites. In zeven dagen tijdens zijn verblijf daar sprak hij dertien keer, in de Assembly Rooms, met volle gemeenten, waaronder verslaggevers ‘van de verschillende tijdschriften die in de stad zijn uitgegeven’.

Deze omvatten The Nottingham Review en The Nottingham Mercury, waarin beide uitgebreide recensies van Thomas 'toespraken werden gedrukt. Ondanks dat hij een uitnodiging van de Millerieten ontving, had Thomas de moed om aan zijn toehoorders bloot te leggen wat volgens hem de zwakheden van het Milleritische geloof waren, waarbij hij uiteindelijk lezingen hield: over het herstel van Israël (hun bête noire) en het komende conflict tussen Rusland en Groot-Brittannië over het Midden-Oosten.

Nottingham, dat het hoofdkwartier was geweest van Campbellisme in Groot-Brittannië, werd jarenlang de stad met het grootste aantal ‘Gedoopte gelovigen in het Evangelie van het Koninkrijk van God’ in Engeland.

Niet alleen was de omvang het grootst - tot een dispuut in de jaren 1870 - maar ook de groeisnelheid van de ecclesia van gedoopte gelovigen in Nottingham overtrof alle andere, inclusief Birmingham.

Derby + Lincoln + Newark

In Derby sprak Thomas in het Mechanics ’Institute (de plaatselijke afdeling had zich voor de gelegenheid tegen het gebruik van het stadhuis verzet) en werd op opeenvolgende avonden door ongeveer duizend toehoorders beluisterd. Verdere lezingen werden gehouden door Dr.Thomas in de Assembly Rooms, het Comité van het Mechanisch Instituut had besloten om in het kielzog van de stadsmagistraten te volgen door Thomas 'aanhangers verdere verhuur te weigeren.

In Lincoln gaf Thomas lezingen in de Raadskamer en in het huis van zijn vrienden. Twee interessante gevolgen volgden uit de levering van zijn toespraken in Lincoln.

Een daarvan was dat de unitaire minister van de stad er bij Thomas op aandrong om het onderwerp van zijn lezingen te publiceren. Dit soort verzoek zou later opnieuw worden gedaan, in Glasgow en Edinburgh, en was de basis van Thomas die zijn verblijf in Groot-Brittannië verlengde om zijn eerste grote werk, Elpis Israel (The Hope of Israel), te schrijven en te publiceren. Het tweede gevolg was dat, voordat Thomas Lincoln verliet, werden twee personen gedoopt in het geloof dat hij voorstelde.

Hoewel het voorheen bekend was dat gemeenten de kant van hem kozen in geschillen en zijn leringen volgden, was dit het eerste verslag van iemand, behalve John Thomas zelf, die werd gedoopt in een extra doop naast de Campbellieten. Dus, dit bezoek aan Lincoln in augustus 1848 was een cruciaal keerpunt.

Leden van de Newark Bethanian (Campbellite) Congregation, die Dr. Thomas 'Lincoln-lezingen hadden gehoord, zochten invloedrijke leden van hun kerk op om hem uit te nodigen om met hen te spreken. Hoewel een van hun ‘gerespecteerde ouderen’, Newark-bankdirecteur John Bell, weigerde om ‘een officiële uitnodiging’, een niet-officiële uitnodiging en een bezoek goed te keuren, vond dit plaats, hoewel het werd uitgesteld tot november 1848 vanwege de aanstaande tour van Thomas door Schotland. Bells houding zou echter veranderen toen, na het horen van Thomas 'lezingen, en in het vooruitzicht van een tweede (1849) bezoek, hij beloofde Thomas te steunen bij het treffen van ‘alle noodzakelijke regelingen’ voor zijn comfort ‘en voor de huisvesting van het publiek.’

Glasgow

Thomas 'bezoek aan Glasgow tussen 15 september en 13 oktober 1848 was in verschillende opzichten zeer bewogen. Ten eerste werd er naar hem geluisterd door een groot publiek - tweehonderd om mee te beginnen, daarna vijfhonderd. Uiteindelijk stond een Campbelliete aan het einde van een lezing op en klaagde over het feit dat veel van Glasgow's 400,000 inwoners geen gelegenheid gehad hadden om deze prachtige dingen te horen. Hij stelde voor om een commissie op te richten om de bekendmaking van de ideeën van "The Doctor" aan een zo breed mogelijk publiek te vergemakkelijken. Er werd een commissie van veertien gevormd; er werden borden, sandwichborden, folders en posters gedrukt; en het stadhuis werd gehuurd voor 24 september, waar bij die gelegenheid Dr. Thomas tot niet minder dan 6.000 mensen sprak . Deze lezing werd gevolgd door twee andere gigantische toespraken in het stadhuis en op de laatste avond was de druk bij binnenkomst zo groot dat velen werden afgewezen. Ten tweede werd er gewelddadig verzet uitgelokt door sommige geestelijken - bijvoorbeeld zei Revd. Algernon J. Pollock: ‘een slechterik was onder hen gekomen uit Amerika met zijn mond vol leugens!’ En ten derde kwamen sommige geestelijken openlijk achter Thomas - Revd. William Anderson bijvoorbeeld. Dr. Anderson, die een toespraak hield over de inhoud van Thomas 'lezingen in een Grande Soirée op 12 oktober, sprak over zichzelf in de derde persoon, en zei:

‘Hij was eens zo blind en onwetend als [het verzamelde gezelschap] en wist niets van de profeten, hoewel hij een leraar van de waarheid beweerde te zijn . . . Zijn onderzoek van de profetische geschriften had ertoe geleid dat hij inzag dat het doel van God was om een koninkrijk in het land Israël onder Jezus Christus te vestigen dat over de hele aarde zou heersen.'

Gedurende een pauze van tien dagen die hem voorafgaand aan de Glasgow Soirée van 12 oktober werd geboden, bezocht Dr. Thomas Paisley, waar hij lezingen hield voor het publiek en een groep Schotse Baptisten die, hoewel ze een deel van de leer van de heer Campbell accepteerden, weigerden geïdentificeerd te worden met '' de Reformatie. kerken van Groot-Brittannië ”. '

Vanuit Glasgow, op dit punt, en vervolgens gesteund door Edinburgh, kwam een verzoek dat de dokter niet alleen naar Amerika zou verdwijnen, nadat hij de fakkel van de waarheid had aangestoken, maar een tijdje zou blijven en de effecten van zijn leer blijvend zou maken door ze in een boek te codificeren. Een dergelijke aanmoediging leidde tot de toewijding van Dr.Thomas aan de productie van Elpis Israel en, uiteindelijk, de vrij langdurige verlenging, met bijna twee jaar, van zijn reis naar Groot-Brittannië.

Voordat hij zichzelf echter de gelegenheid zou geven om te schrijven, voelde John Thomas zich verplicht zijn sprekerstour door Schotland en de Midlands af te ronden, wat hij deed - na een korte onderbreking, in het westen van Schotland, onder de druk van veelvuldig en langdurig spreken.

Ondanks zijn vakantie, toen hij op 27 oktober 1848 terugkeerde naar zijn werk in Edinburgh, begonnen de spanningen tijdens het spreken hem al snel weer te vertonen.

Thomas schreef over zijn bezoek aan Edinburgh:

‘Ons publiek was niet afkomstig van hoog noch laag, maar van alle kansen en kanten van Edinburgh, die in elke stad de meest onafhankelijke en Berean van de bevolking zijn. We spraken hen zo'n tien of twaalf keer toe, meestal in de Waterloo Assembly Room, in Princes Street [sic], een ruim en elegant appartement, dat plaats biedt aan zo'n duizend tot vijftienhonderd mensen. De indruk die op hen werd gemaakt, was sterk, en voorlopig zorgde het ervoor dat velen zich verheugden dat de Voorzienigheid ooit onze stappen naar Edinburgh had geleid. Onze uiteenzettingen van het zekere woord van profetie interesseerden hen enorm, waardoor er onophoudelijk naar ons gezelschap gezocht werd bij de huiselijke haard, om ons te horen praten over de dingen van het koninkrijk en de naam van Jezus, en om alle twijfels en moeilijkheden op te lossen die eerdere indoctrinatie zou kunnen voortbrengen met betrekking tot de dingen die we onderwijzen.

Onze nieuwe vrienden hadden maar weinig medelijden met ons in hun eisen aan onze tijd. Ze schenen te denken dat voorbedachte rade niet nodig was; en dat we niets anders te doen hadden dan onze mond open te doen, en wat er uit zou een toespraak vliegen! Van onze tweehonderdvijftig toespraken in Groot-Brittannië werden ze allemaal geëxemporiseerd zoals ze werden afgeleverd. Er was geen hulp voor, aangezien we vaker dan anders moesten gaan van het salongesprek naar het werk dat voor ons lag in de collegezaal. - Inderdaad, ons zenuwstelsel was zo moe van onrust dat we een verhandeling niet hadden kunnen bestuderen.

De huidige noodzaak was onmisbaar om ons brein aan het werk te zetten. Bepaalde onderwerpen werden geadverteerd en moesten worden toegelicht. We wisten daarom waarvoor we behandeld moesten worden; en gelukkig begrepen we "het Woord van het Koninkrijk", we hoefden de mensen maar te vertellen wat het leerde en het te ondersteunen met rede en getuigenis.

Op deze manier konden we onafhankelijk van stationaire [sic] en preekstudie met elkaar opschieten, wat ons volledig zou hebben gebroken en meer tijd zou hebben opgenomen dan onze vrienden ons toestonden. '

Thomas had inderdaad zoveel rust nodig dat hij aan het einde van zijn reis, in 1850, twee weken op het vasteland zou doorbrengen, voornamelijk in Nederland, Duitsland en Frankrijk alvorens uit Groot-Brittannië naar Amerika te vertrekken.

Elpis Israel

Teruggekeerd naar Londen, begon Thomas te werken aan zijn eerste boek, Elpis Israel.

Over de beginperiode (januari en februari 1849) zei hij: ‘Zes weken lang was de wereld zonder blanco. . . want in die periode had ik geen hoed, laarzen of schoenen nodig die als het ware als een slinger heen en weer slingerden tussen twee punten, de bank erboven en het bureau eronder. '' In de maanden daarna hield hij zich bezig met het maken van dit boek , en vertrouwt degenen die erom hadden gevraagd de taak toe om een lijst van abonnees te verzamelen. Ondanks zijn drukke agenda vond Thomas tijd om ‘twee toespraken te houden in Camden Town, en twee in een kleine collegezaal in de buurt van mijn woonplaats, en een toespraak van de oppositie op een bijeenkomst van de Peace-Society [sic].

Na het voltooien van het Elpis Israël-manuscript begon Thomas in 1849 aan een tweede tournee door Groot-Brittannië op zoek naar abonnees voor de publicatie ervan; en na de publicatie in januari 1850 werd begonnen met een derde tour. Deze tochten omvatten bepaalde steden die hij in 1848 niet had kunnen bezoeken, zoals Lanark, Dundee, Aberdeen, Plymouth, Devonport, Liverpool en Birmingham, en ook steden die eerder waren bezocht, zoals Derby, Newark, Paisley, Glasgow en Edinburgh.

Het bezoek aan Dundee, net als die aan vele andere steden, werd geboren uit interesse, aangewakkerd door de lokale bevolking die John Thomas elders had horen spreken en hem vervolgens uitnodigde in hun geboortestad. Het bezoek begon in der minne. Dit veranderde echter toen een van de Campbelliete-bisschoppen zich bekeerde tot de manier van denken van Thomas. Meteen werd de sfeer elektrisch! Thomas 'Campbelliete vriend, meneer Lamb, die hem met genegenheid had onthaald, werd erg vijandig. Een bittere atmosfeer bleef om van te genieten door de nieuwe bekeerlingen die Thomas in zijn kielzog achterliet.

Een vriend schreef hem later over de ontluikende Dundee Ecclesia:

‘Vervolging heeft nu een zeer formidabele verschijning tegen ons in Dundee aangenomen. De eerste stap was de afzetting van hem die u doopte vanuit wat zij 'het ambt van de bisschop' noemen: en het is vreemd om te zeggen dat dit is gedaan terwijl hij zijn mond nog niet heeft geopend over enig onderwerp in de samenkomst sinds u hier was. James Ainslie en zijn gezelschap zijn vastbesloten om "de nieuwe nacht" in de kiem te smoren; maar in tegenstelling tot hun verwachting heeft de kling zijn intrede gedaan, en is er al een steel van niet onaanzienlijke grootte uitgesprongen. Sinds ik voor het laatst schreef, zijn er vijf gedoopt. Twee van deze hebben tot de broeders toespraken gehouden over de onderwerpen van het "nieuwe licht", die de mensen in een totale consternatie hebben geworpen. Op zondagweek wordt de afgezette bisschop geadverteerd om voor de kerk een proeflezing te houden over de “nieuwe leerstellingen” voordat hij weer tot bisdom kan worden verheven; waarvan hij zegt dat hij het serieus zal doen. '

In Aberdeen werd een aantal abonnees van de Herald of the Future Age bezocht door Dr. Thomas. Verscheidene van hen werden gedoopt terwijl Thomas in de stad was, en woonden diezelfde week met hem een 'Breken van het brood' bij. Zelfs waar Thomas 'bezoeken niet bereikten, was zijn invloed alomtegenwoordig. In Cumnock, in Ayrshire, maakten Thomas 'volgelingen, geïsoleerd van andere' Baptized Believers ', bijvoorbeeld hun bestaan bekend door in mei 1850 te schrijven aan Thomas' Herald of the Future Age. Op andere plaatsen die hij wel bezocht werd zijn invloed vertraagd, waardoor bijvoorbeeld James Murray van Lanark zich vier jaar na het bezoek van Thomas liet dopen. Bij zijn volgend bezoek aan Newark waren de inspanningen van Thomas effectief, maar nogmaals, de effecten werden enige tijd vertraagd. Hij sprak in de stad op 7 juli 1849, maar de eerste indicatie van enig succes deed zich pas voor toen de Nottingham Fraternal Gathering een decennium later afgevaardigden ontving van de Newark Ecclesia. Op dat moment bestond de Newark Ecclesia uit zestien leden.

John Thomas 'bezoek in april 1850 aan Devonport en Plymouth was het resultaat van contacten die in 1848 werden verstrekt door vrienden in Nottingham - mogelijk Millerieten. Thomas 'eerste contact was een man die hij ‘Mr. Wood ’, een voormalige Milleritische predikant die op dat moment een bijeenkomst van zeventig in Plymouth bediende. De mechanica-instituten in Plymouth en Devonport werden ingehuurd voor lezingen, die met tussenpozen gedurende een periode van achttien dagen werden gehouden. In Devonport steeg het publiek tot enkele honderden; de toehoorders waren geïnteresseerd; Er werden zesenveertig exemplaren van Elpis Israel verkocht; en als resultaat werd een ecclesia van zeventien leden opgestart. In het volgende decennium had de ecclesia in deze zeestad problemen met het immorele leven van sommige van haar leden, en tegen 1859 was het gekrompen tot slechts negen.

Hoewel Thomas Liverpool bezocht en strooibiljetten werden uitgedeeld, was het bijwonen van de vergaderingen teleurstellend en kwam er geen ecclesia op gang. Er werd geen melding gemaakt van ‘broeders’ tot de publicatie van de Church Roll in augustus 1859.

John Thomas zeilde op 11 oktober 1850 naar New York, zeer tevreden met de gevolgen van zijn werk in Groot-Brittannië tot op dat moment.

Britse gedoopte gelovigen of ‘Baptised Believers’: 1850-1862

Vanaf 1848 is het noodzakelijk om een scheiding aan te brengen in het verhaal tussen de geschiedenis van de gedoopte gelovigen in Groot-Brittannië en die van de Bijbelchristenen of Bijbelstudenten in de VS. Dit komt omdat, na de lezingentour van 1848, er een spirituele impuls bleef in Groot-Brittannië onder gedoopte Gelovigen in het Evangelie van het Koninkrijk van God ondanks de afwezigheid in de U.S.A. van John Thomas.

Deze twee verslagen worden pas weer bij elkaar gebracht in de persoon van John Thomas bij de gelegenheid van zijn resterende twee bezoeken aan Groot-Brittannië - dat wil zeggen in 1862 en 1869. Ze zouden vanaf 1871 definitief zijn samengevoegd als de vroegtijdige dood hem er niet van had weerhouden met pensioen te gaan in een landhuis in Olton, ten zuiden van Birmingham.

Hoewel het waar is dat Thomas tijdens zijn oorspronkelijke bezoek ongeveer evenveel aandacht had besteed aan enerzijds de Noord- en Oost-Midlands en anderzijds Schotland, is het ook zo dat bij zijn afwezigheid de twee plaatsen zich met zeer verschillende snelheden ontwikkelden, waarbij dat in Schotland veel krachtiger gebeurde.

Tweederde van de ecclesia's in Groot-Brittannië vóór 1864 lag in Schotland. Het lidmaatschap was in ongeveer gelijke verhoudingen verdeeld. Christmas Evans, in zijn serie in The Christadelphian magazine, geschreven in de periode 1956-1963, merkte dit fenomeen ook op. Hij beweerde:

‘Het lijkt erop dat Schotland aanvankelijk de bakermat van de Waarheid was in Groot-Brittannië, aangezien het daar meer klonk dan uit enig ander deel van de Britse eilanden. Dit kan grotendeels te danken zijn aan de energie van mannen als de broeders George Dowie, John Forman, James en Richard Cameron, Tait, Laing, Mitchell, Ellis, Duncan en natuurlijk de familie Norrie en de goed herinnerde Robert Roberts. '

William Norrie gaf in zijn Early History aan dat de Christadelphians in Engeland in de jaren 1850 in zo'n staat van kerkelijke chaos verkeerden dat bezoeken van Schotse broeders, vooral uit Edinburgh, nodig waren om de situatie te stabiliseren.

De geestelijke ontwikkeling van de 'gedoopte gelovigen' was niet alleen beperkt tot het werk van gevestigde ecclesiae in de steden. Broeders die in Schotland geïsoleerd waren of werden, werden in de jaren vijftig gesteund door bezoeken van rondtrekkende Schotse broeders.

Soms zou dit leiden tot de versterking van het aantal geïsoleerd voldoende om de vorming van een nieuwe ecclesia te rechtvaardigen; bij andere gelegenheden kwamen zeer kleine groepen overeen om als een grote gemeente bijeen te komen - soms kwamen ze op meer dan één plaats bijeen om de last van het transport te delen. Christmas Evans schreef:

‘In de zomer van 1860, werd overeengekomen dat de broeders van Wishaw, Airdrie, Chapelhall en Motherwell de Hamilton Church zouden vormen waar ze gewoonlijk bijeen zouden komen, maar dat ze eens per maand op de eerste zondag in Motherwell zouden samenkomen.'

Met deze methoden dus - het tijdschrift Herald of the Future Age uit Amerika; persoonlijke bezoeken van ‘de dokter’; het werk van vastberaden broeders; het in stand houden van minuscule flikkeringen van geïsoleerde interesse, samen met de zorg voor gevestigde ecclesiae - bloeide het aantal gedoopte gelovigen in Schotland, zodat Schotland tegen 1864 meer dan het dubbele van de ecclesias van Engeland had.

Engeland was echter niet inactief.

George Dean Wilson, een origineel lid van de Halifax ecclesia, schreef in 1857 over gebeurtenissen in Halifax vijf jaar eerder:

‘Door de inzet van mijn uitstekende relaties op deze plek, door middel van brieven, Elpis Israel en The Gospel Banner, die allemaal hun weg naar Halifax vonden, ikzelf en bro [ther] J.

Whitehead raakte overtuigd van de waarheid van Israëls hoop. Zijn aandacht werd er inderdaad op gevestigd tijdens zijn bezoek aan deze plaats in 1852, en hij kocht Elpis bij zijn terugkeer. Daardoor hebben we kennis gemaakt met de profetische verklaringen en aanwijzingen van hun vervulling in deze laatste dagen, zodat we er sindsdien de grootste belangstelling voor hebben gehad, tot aan de tijd van Menschikoffs missie tot nu toe; en we hebben dikwijls de aandacht van onze toehoorders gewezen op de schitterende vervulling van profetieën die nu aan het gebeuren zijn. . . Gedurende enkele maanden zetten we onze onderzoeken voort, terwijl we in gemeenschap waren met de sekten, maar op 18 maart 1854, dompelden zes van ons elkaar onder in de Naam van Jezus, legden een plechtige geloofsbelijdenis af en verloochenden vroegere dingen. We hadden ons allemaal eerder teruggetrokken uit Babylons dochters. De ene is sindsdien dood, en de ander verwijderd, maar we voelen ons nog steeds bij hen aanwezig. Ze zijn sindsdien gestegen tot zestien, en onlangs was er nog een onderdompeling, en worden er nog meer verwacht. Van ons huidige aantal zijn er drie van General Baptists, een van de Episcopalen, een van de Unitariërs, twee van de Campbellieten (die daar uitgestorven zijn), zes van de Wesleyans en vier die nergens met elkaar verbonden waren; en zes van ons zijn weer ondergedompeld.

Ze zijn schriftuurlijk georganiseerd als een kerk met twee ouderlingen, twee diakenen en een schriftgeleerde, en hebben geen andere naam aangenomen dan die van de Meester, en dat zijn ze ook niet van plan. Dit heeft de mensen ernstig in verwarring gebracht, die hard hebben gewerkt om ons een sektarische bijnaam te geven, maar allemaal tevergeefs, omdat ze iemand behalve de juiste troffen.

Ze ontmoeten elkaar in een kamer in de Temperance Hall, Albion Street, die plaats biedt aan ongeveer 120 personen en die meerdere keren is gevuld; maar het publiek varieert sterk, soms boven de zestig, maar vaak onder de dertig. We hebben veel openbare toespraken gehouden en het goede werk is nog steeds aan de gang. '

Opnieuw werd er peripatetisch gewerkt, in steden als Dewsbury en Heckmondwike, maar ook in Halifax zelf. Toen de belangstelling eenmaal was gewekt, werd er grote zorg aan besteed om de vlam van belangstelling levend te houden. Bijvoorbeeld, Isaac Clisset van Heckmondwike - wiens opleiding zo beperkt was dat hij niet goed kon lezen of grammaticaal schrijven - was in staat om enthousiast zijn belangstelling voor de Schrift te vervolgen door broeders uit Halifax, Leeds en Huddersfield op te roepen om namens hem lezingen te houden. Waar de middelen niet beschikbaar waren om grote zalen te huren, zoals in deze Heckmondwike ecclesia van één broer, werd gezocht naar meer natuurlijke omgeving, zoals geadverteerd op een strooibiljet uit 1859, in deze woorden:

‘DE TOEKOMST VAN DE WERELD. Degenen die de toekomstige politieke geschiedenis van de wereld en de toekomstige bestemming van de mens willen weten, worden verzocht een VERGADERING bij te wonen die zal worden gehouden in de openlucht, op de markt,

HECKMONDWIKE, op zondag 17 juli om zes uur 's avonds, wanneer een toespraak zal worden afgeleverd door R. ROBERTS, een jonge man uit Huddersfield. N.B. - Alle aanwezigen wordt verzocht hun bijbel mee te nemen. Vragen toegestaan na de toespraak. ’

In maart 1853 was er in Edinburgh een ecclesia opgericht. Er werd gezegd dat het nummer twintig was. Dit cijfer was eerder een impressie dan een statistiek. De eerste feitelijke statistiek die beschikbaar is, betreft 1855, waarmee Edinburgh tweeënveertig leden telt. De ecclesia in Edinburgh bleef groeien - volgens een schatting was de omvang in 1862 zevenennegentig leden.

Het lidmaatschap voor 1863 werd echter vermeld als zijnde slechts negenenvijftig. Christmas Evans verklaarde deze drastische daling in termen van werkloosheid en de wens om elders nieuw werk te vinden. Wat er ook gebeurde, een interessant middel waarmee de boodschap van de gedoopte gelovigen werd verspreid, wordt blootgelegd.

Want het is zeker waar dat de oorspronkelijke leden van de Londense ecclesia geëxpatrieerde Schotten waren die naar het zuiden waren gegaan om werk te zoeken.

De vergadering in Edinburgh hield al in hun eerste jaar, 1853, broederlijke bijeenkomsten en was zeer opgewonden door het bezoek van vier broeders uit andere plaatsen.

Ze besloten unaniem tot een volgende bijeenkomst het jaar daarop. Dit werd bijgewoond door een vijftigtal broeders en zusters uit zeven verschillende Schotse ecclesia's.

Zelfs vóór de oprichting van de bijeenkomst in Edinburgh in maart 1853 waren er speciale inspanningen verricht in Leith, op het terrein van Leith Hall, gratis uitgeleend door een Leith Campbelliet .

Deze predikingsinspanningen, en die in 1856, resulteerden niet in de vorming van een ecclesia, totdat de Dowieite-ketterij van 1866 sommige broeders ertoe bracht zich van de Edinburgh-ecclesia af te scheiden naar Leith.

In 1855 was er bij Airdrie een ecclesia gevormd. De gemeente van zeven was in 1862 toegenomen tot acht. In hetzelfde jaar telde de Halifax ecclesia acht leden, van wie er twee oudsten waren (afwisselend president en secretaris) en twee diakenen.

De nadruk van de Halifax ecclesia lag op eensgezindheid en het tonen van wederzijdse genegenheid door frequente bijeenkomsten, waarvan sommige een sociaal karakter hadden. De ecclesia was bezorgd dat in alle kerken een te grote nadruk werd gelegd op intellect met uitsluiting van genegenheid en hart.

In 1858 was het aantal leden gestegen tot twintig, hoewel de gemiddelde opkomst laag was vanwege de zwakte van de leden.

In hetzelfde jaar werd, dankzij de inspanningen van twee energieke broeders, Andrew Tait en William Wilson, een ecclesia van één opgericht in Berwick in de vorm van een mevrouw John Nesbit. Kort daarna werd de stationschef van Berwick, John Yule, door Tait gedoopt.

De daaropvolgende mei bezocht Tait samen met George Dowie een dorp in de buurt van Berwick, Paxton, South Mains genaamd, en doopte John Nesbit, John Brown en Thomas Jackson. Op 23 mei werd het brood gebroken door de nieuwe Berwick-ecclesia van vijf, geleid door de twee bezoekende broeders. Helaas, aan dit verhaal van nijverheid en enthousiasme kwam een treurig einde omdat de ecclesia al snel in verval raakte, voornamelijk door verhuizingen.

Nog eens drie kleine ecclesia's hadden moeite om in 1858 een bestaan in Schotland op te bouwen. Ten eerste Crossgates, waar een heel klein aantal bijeenkwam - van wie sommigen de vijftien kilometer van Kirkcaldy aflegden. De vergaderingen stopten vanaf de zomer van 1858 gedurende twee jaar vanwege de zeer geringe opkomst; maar tegen 1860 was er de de toevoeging van drie gelovigen door de doop en één door verwijdering uit Edinburgh die de woedende geesten deed herleven. Ten tweede predikte een broeder in de ecclesia van Edinburgh actief in Dunkeld. In 1858 werden zijn inspanningen beloond met vijf onderdompelingen; er zouden er meer volgen. De ecclesia kwijnde echter snel weg en werd uiteindelijk opgeheven. Ten derde, de verwijdering van broer en zus John Hodgson van Glasgow naar Falkirk, vanwege de baan van broer Hodgson in de Inland Revenue, resulteerde in de oprichting van een kleine ecclesia van twee personen in Stirlingshire.

De activiteit ten zuiden van de grens was beperkt. Alleen in Halifax, waar in 1858 een sterke ecclesia van twintig was, was de peripatetische prediking door de broeders over een groot gebied succesvol, resulterend in de doop van broeder Isaac Clisset van Heckmondwike.

Van 1859 tot 1861 werden er ten noorden van de grens weinig opmerkelijke prestaties opgetekend, zoals de vorming van nieuwe ecclesiae. Gedurende deze periode van drie jaar werden er slechts vijf nieuwe bijeenkomsten georganiseerd op de hele Britse eilanden. Broeders in afzondering werden echter nog steeds met zorg opgevoed.

1859 was het jaar waarin de gelovigen in Nottingham hoorden van het bestaan van de zestien man sterke ecclesia uit Newark. Er had in Newark geen bekende prediking plaatsgevonden sinds die meer dan tien jaar eerder door John Thomas werd gehouden, waardoor een commentator tot de conclusie kwam dat ‘klaarblijkelijk een aantal Campbellieten de mening van dr. Thomas onderschreef’.

Ook in 1859 werd de bijeenkomst in Belfast gesticht, de enige Ierse ecclesia die in de hele periode vóór 1864 werd opgericht. Het was het resultaat van een bezoek in de herfst van James M'Kinlay, een broer uit Wishaw. In Belfast trof M'Kinlay vijf vrouwen aan die af en toe bereid waren om een goede geloofsbelijdenis af te leggen, en hij doopte ze toen.

Een van deze vrouwen was de vrouw van een voormalige broer in de ecclesia van Glasgow, John Mulholland genaamd, en drie van de anderen waren haar zussen. Pas het jaar daarop organiseerde deze kleine groep een regelmatige brooddienst.

De relatie tussen de Edinburgh- en Tranent-ecclesia's in 1859 was zeer leerzaam over de losheid van de relaties tussen ecclesia's in die dagen en het gebrek aan informatie over, en zelfs bewustzijn van, elkaars bestaan.

Edinburgh ontdekte toevallig dat er individuen waren in Tranent (dat slechts vijftien kilometer verderop lag) die gedoopte gelovigen waren in het Evangelie van het Koninkrijk van God, en de namen van zes van hen verwerkten in de Edinburgh Ecclesia's lijst van augustus 1859. Evans zei dat deze kleine Tranent-groep 'later een eigen kerk werd'.

Het jaar daarop werden in Haddington twee personen door de broeders in Edinburgh gedoopt. In 1861 steeg dit aantal tot drie en in 1862 tot vier. De ecclesia, die bijeenkwam in het huis van de postmeester van het dorp, broeder Robert Armstrong, duurde echter maar een paar jaar.

De verhuizing uit Edinburgh naar Jarrow van broer en zus Henry Wilson en broer Archibald Gilmour, in de herfst van 1861, veroorzaakte de oprichting van een kleine ecclesia ten zuiden van de grens. Deze nieuwe ecclesia werd versterkt door de komst uit Edinburgh van broer Andrew Hart. De dood echter van broer Wilson en de daaropvolgende terugkeer van zijn weduwe naar Edinburgh, samen met de verwijdering van broer Gilmour, doofde deze kleine vonk aan de oevers van de Tyne.

Evans berichtte over de enthousiaste prediking, vanaf 1861, van een ondernemende Scots Baptised Believer die schoenmaker was:

‘James Robertson, een schoenmaker uit Aberdeen, verhuisd naar Insch in 1861 en naar Turriff in 1862. Met dit als centrum ging hij naar verschillende steden en dorpen, waaronder Balfaton, Crimond, Cumiston [sic], Fetterangus, Lomnay [sic], Mintlaw, Pitsligo en Whitehills, pratend, lezingen geven en pamfletten afleveren, en speelde een belangrijke rol bij het gehoorzamen van velen aan de Waarheid. Hoewel niet robuust, profiteerde hij fysiek van deze herhaalde uitstapjes, maar financieel maakten ze hem kreupel. Er was in die tijd geen Auxiliary Lecturing Society, maar in The Messenger werd gemeld dat er geld werd ingezameld om aan zijn huur en andere verplichtingen te voldoen. De Aberdeen Free Press meldde op 15 mei 1863:

NIEUWE BLYTH. - Lezingen over de wederkomst.

—Een schoenmaker van Turriff was onder ons die lezingen gaf over het bovenstaande onderwerp; op de avond van de sabbatweek gaf hij een lezing over "De persoonlijke terugkeer van Christus naar de aarde". Maandagavond werkte hij hard om de noodzaak van Zijn komst te bewijzen om op de berg Sion te wonen en de twaalf stammen van Israël te oordelen, enz.

Over het algemeen zouden we Ne sutor ultra crepidum adviseren (laat de schoenmaker niet verder gaan dan zijn vorige).'

Anderen in afzondering werden bezocht door William Ellis uit Leith, James Cameron uit Edinburgh en James Steele ook uit Edinburgh. In 1862, tijdens zijn tweede bezoek aan Groot-Brittannië als predikant, bezocht ook John Thomas deze geïsoleerde individuen.

William Ellis was ook betrokken bij de prediking in het zuidoosten van Schotland, zoals uiteengezet in het volgende citaat uit Christmas Evans.

‘GALASHIELS. - Broeder William Ellis, uit Leith, bracht in augustus 1861 een bezoek aan het zuidoostelijke district van Schotland, nadat hij had gehoord dat daar mensen waren die de Waarheid begrepen, maar wilde worden aangewakkerd tot een besluit om het Geloof te omarmen. Galashiels trok voornamelijk zijn aandacht, hoewel hij sommigen vond die geïnteresseerd waren in Selkirk, Melrose, Hawick, Kelso en Stow.

Op 1 september 1861 werden twee mannen ondergedompeld in de rivier de Tweed, William Miles, een kleermaker van Galashiels, en William Dew, een molenarbeider, van Innerleithen. In gezelschap van broer [ther] Richard Pearson begonnen ze te vergaderen voor het breken van het brood. In de herfst bezocht bro [ther] James Cameron uit Edinburgh Galashiels en gaf lezingen. Dr. Thomas, in gezelschap van bro [ther] John Nesbit, uit Paxton, bracht op de laatste zondag van 1862 een bezoek aan deze stad en hield twee lezingen over “The Great Salvation”. Dit moet opwindend zijn geweest voor de weinige broeders.

Het was in 1865 dat er in Galashiels ontwrichting plaatsvond, voornamelijk met betrekking tot de kwestie van de openbaring die aan Johannes op Patmos werd gegeven.

Een of twee broeders waren van mening dat (met uitzondering van de eerste drie hoofdstukken) het boek volledig betrekking had op de toekomst, terwijl anderen beweerden dat ze voornamelijk betrekking hadden op gebeurtenissen in het verleden. Het verschil groeide tot zo'n probleem dat verstoring onvermijdelijk was. Broeders Ellis en Steele uit Edinburgh bezochten hen, en degenen die voor de futuristische theorie streden, moesten zich terugtrekken. Het was toen dat de "Christadelphian" Ecclesia begon in tegenstelling tot de kerk van 'gedoopte gelovigen'. Degenen die zich terugtrokken, hoewel ze elkaar bleven ontmoeten, werden in 1878 weer verdrietig getroffen. ''

De hierboven geschetste gebeurtenissen duiden op twee belangrijke kenmerken in het christelijke leven van de Britse 'Baptised Believers' in de periode tussen 1850 en 1862. Ten eerste waren het geen 'Thomasieten' - beperkt tot het opvolgen van de dictaten van de eigenzinnige leider van een sekte : de gelovigen zelf waren van een eigenzinnige individualistische soort, in staat om onafhankelijk te handelen in de meest barre omstandigheden. Ten tweede, en verbonden met het eerste punt, werden bijeenkomsten van gelovigen in deze periode gekenmerkt door de kleinheid van de groepen, die getuigen van hun geloof tijdens lange periodes van isolatie.

John Thomas 64 jaar

John Thomas 'tweede Ronde van Groot-Brittannië: 1862-1863

Tegen 1862 overwoog dr. Thomas, die een aantal verzoeken uit Groot-Brittannië had ontvangen, om een tweede bezoek te brengen voor een lezingenreis, precies dat te doen, omdat met zijn huis aan de Unionistische kant van de strijdlinies, en veel van zijn volgelingen die aan de Zuidelijke kant woonden, de voortzetting van zijn pastorale en didactische plichten in Amerika onmogelijk bleek.

Hij landde in mei 1862 in Liverpool en ondernam wat hij omschreef als ‘een zeer zware tour’, waarbij hij Huddersfield, Halifax, Leeds, Edinburgh, Birmingham, Nottingham, Londen en andere plaatsen bezocht. Lezers van Herald of the Kingdom en Age to Come bezochten deze centra van grote afstand om Dr. Thomas, de redacteur van hun tijdschrift, te horen spreken; een zekere John Richards bezocht Birmingham voor dat doel vanuit Montgomery, Wales.

Robert Roberts

Ondanks het feit dat Thomas een aantal van zijn toehoorders had gedoopt, waaronder op 20 juli de genoemde John Richards, was Thomas naar verluidt teleurgesteld over de resultaten van zijn inspanningen.

Er vonden echter twee zeer opmerkelijke veranderingen plaats als direct gevolg van zijn bezoek. Thomas vatte deze gebeurtenissen later als volgt samen:

'Ik herinner me dat ik in Nottingham broeder Roberts zag die uit Huddersfield was gekomen om me daar te ontmoeten. Ik stelde broeder Roberts voor dat het veel beter voor hem zou zijn om naar Birmingham te komen dan zijn zoetheid te verspillen aan de woestijnlucht van Huddersfield ... Ik stelde ook voor dat hij een tijdschrift zou beginnen. Jij kent de rest. '

Dit advies werd opgevolgd. In juli 1864 was Robert Roberts niet alleen zelf naar Birmingham verhuisd, maar had hij ook het eerste nummer van het tijdschrift The Ambassador of the Coming Age gepubliceerd (later omgedoopt tot The Christadelphian). Het was vanaf het begin het tijdschrift van Roberts; hij schreef inderdaad het hele deel één, nummer één, zichzelf (afgezien van de sectie ‘Intelligence’ rapporten), en ook het grootste deel van de daaropvolgende nummers.

Dit tijdschrift werd meteen de organisatorische spil van de ‘Baptized Believers’ in Groot-Brittannië. Roberts was goed in organisatie - hij was van beroep een scherpe, nauwkeurige, gedegen krantenverslaggever. Als staflid van de Birmingham Daily Post werd hij zeer geprezen door John Bright, M.P., die altijd vroeg om zijn toespraken in Birmingham door Robert Roberts te laten opnemen.

Terwijl de 'gedoopte gelovigen' dus bedrogen waren door warboel, desorganisatie, gebrek aan informatie over elkaar en een gebrek aan definitie over hun status ten opzichte van elkaar, produceerde Roberts vanuit de chaos een keurige, goed geoliede machine die keurig tikte. In deze ontwikkeling lagen enkele van de zaden van zowel zoet succes in de periode 1864-1885 als van een bitterdere oogst, geoogst vanaf 1885.

Richard Goldie

Plymouth Brethren

Britse gedoopte gelovigen: 1863-1864

Er is weinig bekend over de details van de gebeurtenissen in 1863 en in 1864 voorafgaand aan de eerste Ambassadeur van de Coming Age in juli. Robert Roberts was in zijn biografie van John Thomas beknopt over deze periode en schreef in ieder geval uitsluitend over de Verenigde Staten van Amerika. Christmas Evans was ook schaars in details; hij registreerde één doop in Fraserburgh, in 1863, en twee in Govan. Dit waren toevoegingen aan het bestaande kleine aantal gedoopte gelovigen in deze plaatsen en met hun toegevoegde steun werden minuscule ecclesia's gevormd, die in Fraserburgh echter vrij snel vervaagde. De belangrijkste bron voor deze periode is de vroege geschiedenis van William Norrie.

Er vond in deze periode echter ten minste één grote doorbraak plaats voor de gedoopte gelovigen. Het vond plaats in Mumbles, nabij Swansea, in Zuid-Wales, en had in geen enkele directe zin betrekking op de prediking van John Thomas, maar had zijn oorsprong veeleer te danken aan het samenkomen van twee individuen met heel verschillende achtergronden.

De eerste van deze personen was Richard Goldie, een marginaal lid van een groep gedoopte gelovigen die eind 1862 en begin 1863 vanuit Edinburgh naar Swansea verhuisde vanwege werkgelegenheidsproblemen. De andere persoon in de ‘doorbraak’ van Mumbles was William Clement. Clement, uit Mumbles, was een bouwer van beroep en een Methodistenprediker van beroep.

Hij brak met de Wesleyaanse Methodisten ten tijde van de breuk in dat kerkgenootschap in 1849, op grond van het despotische gezag van de Methodistenconferentie, die hij zelf verschillende keren als afgevaardigde had bijgewoond. Aldus ‘bevrijd’ van de afstemming, besloot Clement, samen met zijn gemeente, een kapel te bouwen. De abonnementen werden verzameld en er werd een zelfstandige kapel opgericht. Het was echter Clement's geest om door verschillende revoluties te gaan (en zijn gemeente door verschillende trauma's) voordat hij Richard Goldie zou ontmoeten.

De eerste van deze veranderingen was Clemens opname van enkele doopsgezinde leringen, vooral met betrekking tot onderdompeling door volwassenen. William Clement en zijn zoon Daniel werden als gevolg van deze overtuiging in Swansea Bay gedoopt, en sommigen van de gemeente volgden dit voorbeeld. De tweede verandering was in de richting van de Plymouth Brethren. Clement 'omarmde hun leidende doctrines zonder zich bij hun lichaam aan te sluiten'. Uiteindelijk ontmoette Clement tijdens een Temperance-excursie naar Neath Goldie en hij was ‘zo onder de indruk van de overtuigingskracht van de argumenten die door Richard Goldie werden aangevoerd dat hij volledig ontwapend was’.

Het uitwisselen van namen en adressen; de lening van Elpis Israël; een nieuwe revolutie in de prediking van Clement; het verlies van een deel van zijn gemeente; en zijn eigen doop als een gedoopte gelovige, alles volgde in korte tijd. Als bouwer en predikant van de gemeente, en als bouwer van de kapel, was Clemens invloed op zijn gemeente groot. Evans nam nota van een twintigtal onderdompelingen in Mumbles in de periode van 17 september 1863 tot 29 januari 1865, en voegde eraan toe: ‘in de daaropvolgende maanden waren er veel dopen’.

Bijbel christenen in de VS: 1848-1864

Gedurende deze hele periode was de routine van John Thomas volgeboekt met reizen met het doel de Amerikaanse ecclesiae op te bouwen. Hij zette dit zware schema voort, zelfs toen hij ziek was, en handhaafde ook zijn werk als schrijver, redacteur, correspondent en debater. Alleen al het verslag van zijn reisschema biedt de lezer een uitputtende ervaring. Veel van zijn lezingentours strekten zich uit over weken. Op zondag hield hij twee en een half uur durende toespraken, en elke weekavond hield hij even lange lezingen. In de Herald of the Kingdom and Age to Come for 1851 beschreef hij een ervaring die hij had toen hij, nadat hij ziek was geweest, vrij vroeg in zijn herstelperiode naar een driedaagse bijeenkomst waagde, waarvoor een aantal andere sprekers waren uitgenodigd. :

'We verwachtten op de vergaderingen twee of drie broeders te ontmoeten die de taak op zich zouden nemen om de mensen formeel toe te spreken, terwijl we niets anders te doen zouden hebben dan door onze aanwezigheid te bewijzen dat we bereid zijn om met hen te spreken, maar ons onvermogen van extreme zwakte om het te doen. Onze ontsteltenis was echter aanzienlijk toen we ontdekten dat ze niet waren aangekomen en dat het werk van geloof en liefdeswerk door ons alleen moest worden verricht. Ons principe is dat moeilijkheden die niet kunnen worden vermeden, moeten worden overwonnen en overwonnen. Het is een slecht beleid om afspraken te maken en ze niet na te komen. We besloten daarom te doen wat we konden en te proberen te praten, zelfs als we tot een abrupt en snel besluit moesten komen. De eerste afspraak was een driedaagse bijeenkomst bij Acquinton. Een broeder die ons uit Richmond vergezelde, woonde de voorrondes bij, waarna we, in navolging van Jezus (niet kunnen staan), 'gingen zitten om de mensen te onderwijzen'. In eerste instantie vonden onze vrienden niet dat we een kwartier moesten volhouden; maar hoewel lichamelijk zwak, was het onderwerp zelf een inspiratie, en tot onze eigen verbazing spraken we met betrekkelijk gemak gedurende meer dan twee uur over de representatieve mannen van het profetische woord.

Aangemoedigd door ons succes bij deze inspanning twijfelden we niet, maar we zouden in staat moeten zijn om van dag tot dag met elkaar om te gaan als de afgesproken tijden naderden. We werden gesterkt door de overweging dat het kwaad van de dag toereikend is; zodat het helemaal niet nodig was om het kwaad van vele dagen op zich te nemen en het allemaal op één te leggen. We ondervonden echter enige opluchting van het feit dat een van de broeders die aankondigde deel te nemen aan de bijeenkomsten, op de dag des Heren in Acquinton arriveerde; dus als we niet in staat waren gebleken de tijd te bezetten, was er hulp beschikbaar om onze plaats te bevoorraden en onze tekortkomingen te verhelpen. Hij bleef de hele week bij ons en hielp ons niet in het minst bij het leiden van de aanbidding, en liet ons alleen het plezierige werk achter om 'de dingen betreffende het koninkrijk van God te overtuigen' en 'al zijn raad bekend te maken' aan de mensen. . “We spraken op Acquinton op drie opeenvolgende dagen; twee dagen later in een schoolhuis; en op zaterdag en zondag in het oude staatskerkhuis West Point. Op al deze samenkomsten samen spraken we ongeveer twaalf en een half uur over dingen die betrekking hadden op het koninkrijk van God en de naam van Jezus Christus; en in plaats van onze zwakte te vergroten, rekruteerden we elke dag onze fysieke energie. In onze eigen persoon hebben we dus bewezen, dat de waarheid een inspiratie is die de ziel gezondheid geeft, waardoor ze niets dan goeds werkt voor de uitwendige mens. . . "’

19de eeuws New York

In de Herald of the Kingdom and Age to Come van maart 1851 publiceerde Thomas een door hemzelf geschreven artikel dat, in de woorden van Roberts, ‘hem illustreert [d] in een nieuw personage’. Hierin probeerde hij een ‘Bijbelchristen’ te definiëren, het soort leven dat hij zou moeten leiden, het geloof dat hij zou moeten geloven - en verduidelijkte hij de plichten en voorrechten van een ‘Vereniging van Bijbelse christenen’. Dus, vier jaar na de belijdenis, zag dr. Thomas zichzelf als de vormgever van een nieuwe denominatie, en zette hij zich in om het beeld waar te maken met het ideaal.

In 1853 schreef een correspondent in de Herald of the Kingdom and Age to Come met de vraag: ‘Waarom geef je je lezers geen verslag van je heen en weer reizen en werk in het evangelie?’ Waarop Thomas antwoordde:

'Dat deze reizen en inspanningen hem tot dusver geen vrije tijd hebben gelaten om ze te vertellen. . . Hij is nu echter eindelijk op het hybernerende [sic] punt aangekomen. . . vandaar dat het noodzakelijk wordt om ijverig 'de veer te drijven', totdat de zon Tweelingen zal binnentreden, om voldoende overtollig manuscript in voorraad te hebben om de drukkers aan het werk te houden op de Bode tijdens zijn 'heen en weer rennen'. . . ’.

In het gedetailleerde verslag van de activiteiten van het jaar dat volgde, maakte Thomas melding van het houden van zo'n zestig lezingen voor gemeenten in New York City in de zes maanden van december 1852 tot juni 1853 - samen met diverse andere en daaropvolgende lezingen; welke periode, merkte John Carter op, omvatte ‘vele reizen van meer dan 20 mijl naar de huizen van broeders nadat lezingen waren gegeven.’ ‘Dat zijn de inspanningen van het jaar dat nu is afgesloten. Naast het schrijven van de Bode, heb ik ongeveer 130 keer gesproken, en ongeveer 3.000 mijl gereisd ', weerspiegelde Thomas tot slot.

Thomas zei uit 1854: ‘Zo werd mijn bezoek aan het Zuiden voor 1854 beëindigd, na een afwezigheid van zes weken. Ik sprak de mensen zo'n vijfentwintig keer toe; en toen ik in New York aankwam, beëindigde ik mijn reizen voor dat jaar, nadat ik sinds 1 juni een afstand van vijfduizend vijfhonderd mijl had afgelegd. '

1855 vertelde een soortgelijk verhaal, waarbij reizen werden afgelegd met snelheden van wel 1100 mijl in drieënvijftig uur. Robert Roberts laat in zijn ‘geschiedenis’, die nogal gehaast werd geschreven, geen verwijzing naar veel van de missionaire activiteiten van John Thomas weg, waardoor de periode tussen 1852 en 1860 blanco werd gelaten.

Ondertussen was Thomas in New York verwikkeld in een debat met een orthodoxe jood genaamd Dr. DE de Lara, die in 1857 in New York vergaderingen had gehouden in een poging joden te bekeren met de christelijke joden. aan het christendom. Deze penseelstreek met het jodendom wierp voor John Thomas zijn vruchten af in de grotere diepgang waarin hij het concept van de aard van God bestudeerde, wat in 1869 resulteerde in de verschijning van zijn boek Phanerosis, dat zijn opvattingen over de kwestie van God-manifestatie samenvat.

Burgeroorlog periode

Beperkingen door Burgeroorlog

Van 1859 tot het einde van de burgeroorlog in 1865 werden beperkingen opgelegd aan de bewegingen van Thomas, hoewel hij aanvankelijk in staat was om abonnees te bezoeken van de Herald of the Kingdom and Age to Come in the South, wat hij deed in 1860. In 1861 reisde hij opnieuw naar het zuiden, door de huidige oorlogsgebieden, om gelovigen te bezoeken.

Oorlog bracht ook bepaalde andere moeilijkheden met zich mee - het dwong Thomas om de houding van de christen ten opzichte van oorlog zorgvuldig te overwegen. In de Herald of the Kingdom and Age to Come van september 1861 verscheen een gewijzigde versie van een artikel van H. Grattan Guinness, getiteld ‘The Duty of Christians in the present Crisis’. De amendementen, door Thomas, gaven duidelijk aan dat het de plicht van een bijbelse christen was om geen letterlijke veldslagen te voeren.

Eureka de Apocalyps door John Thomas

Verschillende gevolgen vloeiden voort uit de ernstige beperkingen op het reizen van John Thomas. Een daarvan was een tweede bezoek aan Groot-Brittannië; een ander was de toenemende concentratie op een christelijke plicht die vanuit zijn thuisbasis kon worden vervuld, namelijk schrijven. Het was in deze periode dat het werk van twaalf jaar graven vruchten mocht afwerpen in de vorm van Eureka - Thomas 'mammoetexpositie van de Apocalyps - deel één dat in februari 1861 werd geproduceerd, deel twee in januari 1866 en deel drie in november 1868 Ondanks de oorlog, en ondanks zijn werk als auteur, ontdekte Thomas dat hij nog steeds in staat was om in de noordelijke staten van Amerika te reizen. In 1864 legde hij bijvoorbeeld 3.000 mijl af in deze noordelijke staten en in Canada. De Amerikaanse Burgeroorlog was ook belangrijk omdat het uit de 'Bible Christians' (VS) en 'Baptized Believers in the Gospel of the Kingdom of God' (VK) een beknopter, zij het minder uitgesproken, label wringde, waarmee ze , in bijna al hun verschillende permutaties, zijn sindsdien bekend - de naam 'Christadelphians'.

Militaire dienstplicht in de burgeroorlog

In 1864 ondervond Thomas bij zijn bezoek aan Illinois een grote mate van ongerustheid onder de broeders daar, over de aanstaande militaire dienstplicht. Om hun angsten te kalmeren, werd de term ‘Christadelphian’ geformuleerd. Thomas zelf beschreef de geboorte van deze nieuwe naam in de volgende uittreksels uit een lange brief waarin de gebeurtenissen van zijn tour in 1864 werden beschreven:

‘. . . Ik vertelde [de broeders uit Illinois] dat de federale wet iedereen vrijstelde die tot een kerkgenootschap behoorde die gewetensvol tegen het dragen van wapens was op voorwaarde dat ze 300 dollar moesten betalen, een vervanger moesten vinden of in de ziekenhuizen moesten dienen. Dit sloot alle bekende denominaties uit behalve de Quakers; want naast deze denominatie, riepen ze niet alleen de strijd om het land uit tot een christelijke deugd; maar waren allemaal vermengd in het onheilige en bloeddorstige conflict. Er was echter een denominatie die niet bekend was bij de onwetendheid van wetgevende wijsheid. Het was relatief erg klein, maar niettemin een denominatie en een naam, in tegenstelling tot en verschillend van, alle anderen op aarde. . . Het zou nodig zijn om de naam een denominatie-appellatief te geven, zodat ze, aangezien ze zo genoemd worden, de middelen zouden kunnen hebben om de inquisiteurs te antwoorden. . . Ik kende geen betere denominatie die aan zo'n klasse van gelovigen zou worden gegeven dan "Broeders in Christus". Dit verklaart dat de ware status; en, aangezien ambtenaren de voorkeur geven aan woorden boven uitdrukkingen, wordt hetzelfde feit in een andere vorm uitgedrukt door het woord Christadelphians, of Χριστου αδελφοι Christus 'broeders.
Deze kwestie was tot hun tevredenheid opgelost, ik schreef voor hen het volgende certificaat:

"Dit is om te bevestigen dat SW Coffman (de namen van de tien mannelijke leden hier volledig) en anderen een religieuze vereniging vormen die hierin wordt genoemd, om hen te onderscheiden van alle andere" namen en denominaties ", broeders in Christus, of in één woord, Christadelphians;

en dat gezegd hebbende broeders gemeenschap hebben met soortgelijke verenigingen in Engeland, Schotland, de Britse provincies, New York en andere steden in het noorden en zuiden - New York presenteert voorlopig het stralende centrum van hun getuigenis aan de mensen van de huidige tijd en generatie van de wereld. . .

“Dit is ook een verdere verklaring dat de ondergetekende het persoonlijke instrument is waarmee de bovengenoemde christelijke vereniging in Groot-Brittannië en Amerika de afgelopen vijftien jaar is ontwikkeld, en dat hij daarom zeker weet dat een gewetensvolle, vastberaden, en compromisloze oppositie tegen het dienen in de legers van "de mogendheden die zijn" is hun denominatie-kenmerk. Ter bevestiging hiervan beroept hij zich op de definitie van zijn standpunt ten aanzien van oorlog tegen p. 13 van een pamflet getiteld "Yahweh Elohim", uitgegeven door de Antipas Association of Christadelphians, bijeen op 24, Cooper Institute, New York, en waarmee hij gewoonlijk bijeenkomt. Voorstanders van oorlog en verwoesting hebben geen gemeenschap met hen of met de ondergetekende,

"John Thomas." ''

The Ambassador

In juli 1864, nadat de export van Dr. Thomas’s Heralds drie jaar eerder was gestopt, begon Robert Roberts met de productie van The Ambassador en begon een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van de gedoopte gelovigen.

De bekering van John Thomas van de Campbellieten tot wat later de Christadelphians werd, was geen 'Damascus Road'-affaire: zijn opvattingen werden langzaam volwassen in de periode van 1832 tot 1847. In 1847 had hij sympathisanten; tegen 1848 was hij de de facto leider van een nieuwe geloofsgroep, nadat hij zelf de eerste bekeerlingen had gedoopt; toch was hij over bepaalde zaken onduidelijk - vooral, maar niet alleen, met betrekking tot gemeenschap. De doop van individuen tot een geloof met veel kracht, enthousiasme en spiritualiteit, maar zonder vaste geloofsbelijdenis, was geen recept voor rust. Deze stand van zaken verklaarde grotendeels waarom Thomas 'bekeerlingen geestelijk divers waren.

De daaropvolgende concentratie van autoriteit in de handen van Robert Roberts, en Roberts 'voorliefde voor helderheid van denken, en periodieke casuïstiek, in spirituele zaken, waren verantwoordelijk voor een groot deel van de turbulentie in de jaren na 1864, toen Roberts oprichter en redacteur werd van The Ambassador. Het eigenzinnige individualisme van sommige van deze vroege bekeerlingen van vóór 1864 vormt een deel van de verklaring van hoe de turbulentie van na 1864 vroeg in het bestaan van de sekte tot schisma leidde: twee splintergroepen die binnen een decennium van 1864 ontstonden.

Dood van John Thomas

Thomas 'uiteenzetting van bijbelse profetie leidde ertoe dat hij verschillende gedetailleerde voorspellingen deed over de gebeurtenissen van die tijd, waarvan er vele niet uitkwamen, zoals werd opgemerkt in het voorwoord van volgende edities van Elpis Israël na zijn dood, een punt dat Thomas zelf accepteerde dat dit kan gebeuren.

Op 5 mei 1868 keerde Thomas terug naar Engeland, waar hij veel reisde om lezingen te geven over de evangelieboodschap en om Christadelphians in Engeland te ontmoeten. Tijdens deze periode van zijn leven vond hij uitgebreide steun en hulp van Robert Roberts, die tijdens een eerder bezoek aan Engeland door Thomas bekeerd was. Na zijn terugkeer naar Amerika, maakte hij nog een laatste rondreis door de Christadelphian-gemeenten voorafgaand aan zijn dood op 5 maart 1871 in Jersey City.

Hij werd begraven op de Green-Wood Cemetery, Brooklyn, New York.

Page updated

Google Sites

Report abuse