De Elohim Hashem Jehovah is de onovertroffen Goddelijke Maker van alles. Aan Hem behoort het leven, maar ook de dood.

Voor die Maker God was er een Plan dat Hij nog steeds graag in vervulling zou zien komen. De mens mag er zeker van zijn dat dat Plan voor de wereld in vervulling zal komen. Hiervoor beloofde God al in de Tuin van Eden voor een oplossing te zorgen. De oplossing voor de problemen van de zonde en de dood liggen in die belofte van een zaad van de vrouw uit het zaad van David.

Die beloofde die God zou zenden, zou als een tweede Adam zijn en bewijzen dat de mens wel in staat is om Gods geboden en wensen op te volgen. Door zijn eigen wil opzij te schuiven en alleen maar de Wil van God te doen zou hij met aanbieding van zichzelf als een slacht- en bloedoffer, met die offerdaad de mensen vrij kopen en als lam van God de losser, vrijkoper of loskoper zijn voor de hele mensheid.

In de oudheid waren er heel wat mensen die wisten wie hun God was en wie de God van allen moest zijn. Maar ook zij kenden de kwalen van de dag en hadden nu en dan wel eens hun twijfels. Zo was er ook een man die God wenste getrouw te zijn maar na al zijn rijkdom verloren gehad te hebben ook door pijnen werd gekweld. Job werd gekweld en vroeg zich af of God niet meer goedgunstig op hem neerzag.

Job had vertrouwen in zijn persoonlijke rechtschapenheid tegenover Jehovah, hoewel hij zelfs van zijn vrienden valse beschuldigingen moest incasseren. Daarom was hij er zeker van dat er een „loskoper” voor hem zou zijn. Ook al was hij bewust dat deze „loskoper” natuurlijk na Jobs dood zou opstaan. Maar Job zou een goed bericht nalaten dat door zijn „loskoper” beschouwd kon worden. In het vertrouwen dat de komende „loskoper” de basis voor een opstanding zou verschaffen, riep Job uit:

„En ik voor mij weet heel goed dat mijn loskoper leeft, en dat hij, na mij komend, zal opstaan over het stof. En na mijn huid, die zij hebben gevild — dit! Toch zal ik afgenomen in mijn vlees [ten gevolge van het villen] God aanschouwen die zelfs ik voor mijzelf zal aanschouwen, en die mijn eigen ogen stellig zullen zien, maar geen vreemde. Mijn nieren zijn diep in mij versmacht,” wegens de overweldigende verwachting. — Job 19:25-27.

God is een liefhebbende God, die echt geen kwaad wil doen aan de mens. Al het kwaad dat over ons komt, is een weerslag van ons eigen menselijk gedrag. Heel wat problemen die over de mens komen, zijn veroorzaakt door hemzelf of door andere mensen.

Om een einde te maken aan al die menselijke problemen heeft God in Zijn Plan een Verlosser voorzien. In dat Reddingsplan zal de mens komen te zien dat God De Soevereine Maker-Heerser is Wie alles toebehoort en dat Hij Zijn eniggeboren zoon aan de wereld geschonken heeft om de mensheid te verlossen van alle kwaad, lijden en dood.

Voor Diegene waarvoor niets onmogelijk is, werd een „loskoper” voorzien. Maar die verschaffing, Zijn eniggeboren zoon, zouden de mensen zelf moeten komen te vinden, herkennen en erkennen. Dat zaad van David, zou een mensenzoon zijn die door zijn geboorte als mensenkind maar ook als volmaakt mens aan de mensheid verwant is geworden.

Die man geboren te Bethlehem (de stad van David) en grootgebracht te Nazareth, wat hem ook de tittel Nazareen zou opleveren, ging slecht voor korte tijd op de aarde verblijven, niet om gediend te worden, „maar om te dienen en zijn [menselijke] ziel te geven als een losprijs in ruil voor velen” (Matth. 20:28; Mark. 10:45). Door deze Joodse leermeester werd voor God de weg naar God gebaand om de opstanding tot een betere wereld en eindeloos leven te waarborgen van al degenen die door de offerandelijke dood van Jezus Christus werden losgekocht.

De mensheid die losgekocht moest worden, zou dus pas een opstanding kunnen ontvangen na de dood en opstanding van de „loskoper”.

In de Tuin van Eden beloofde God dat er iemand zou komen die de 'duivel' of 'tegenstander van God' zou vermorzelen. Door zijn overgave aan een stuk hout, de martelpaal, bracht Jezus die belofte in vervulling en maakte hij een einde aan de vloek van het kwaad, met de beëindiging van de gevolgen van zonde, namelijk de dood. Met Jezus zijn verhoging aan de paal is er een einde gekomen aan de vloek der dood.

Nu kan de mens rekening houden met de verzoening van zonden.

De mens betaalt voor zijn zonden met de dood, maar Jezus betaalde met zijn dood voor onze zonden en verloste ons daarbij van de eindigheid in de dood, met de kansgave tot een nieuw leven in de Nieuwe Wereld die zou komen na de Dag van het oordeel.

Daarom bleek de opstanding van de Loskoper Jezus Christus de eerste in rangorde te zijn. Hij werd opgewekt „op zijn eigen juiste plaats” wat plaats van belangrijkheid betreft. Bovendien zal er voordat Job, de vermoorde baby’s van Bethlehem en anderen van de gestorven mensheid worden opgewekt, in volgorde van rang of van plaats of van belangrijkheid nog een opstanding van anderen plaatsvinden. Dit wordt onder onze aandacht gebracht door de geïnspireerde woorden in 1 Thessalonicenzen 4:16, waar wij lezen

„En de dooden in Christus zullen het eerst opstaan” (Luther-vertaling).