Reeds vroeg in het bestaan van de wereld werd de relatie tussen God en zijn schepping geschaad. De eerste man en vrouw hadden er de voorkeur aan gegeven het verschil tussen goed en kwaad te kennen. Dit was zonde en de gevolgen van hun daad zou van geslacht tot geslacht over gebracht worden. De erfzonde was een feit waaraan niemand kon ontsnappen.

Al de nakomelingen van Adam en Eva zouden voortaan keuzes in hun leven moeten maken en zouden geconfronteerd worden met goed en kwaad, heerlijkheid en lijden tot zelfs de dood toe. Ieders schuldvereffening was de betaling met de dood. (Romeinen 6:23) Zonder bloed vergieten zou er geen vergeving komen (Hebreeën 9:22) Maar door de eeuwen heen zijn er reeds miljoenen slachtoffers gebracht en is men er niet in geslaagd zonde te verwijderen of de dood uit te bannen. Dierlijke slachtoffers deden zeker niets. "Want het is onmogelijk, dat het bloed van stieren en bokken zonden wegneemt." (Hebreeën 10:4)

Adam (Eerste man) kwam rechtstreeks van God en daarom moest er eigenlijk een tweede Adam op de wereld komen. Doordat de eerste mens uit stof van de aardbodem werd gevormd door God, was Hij de schepper en vader. Adam kon dus een zoon van God genoemd worden omdat zijn leven van God afkomstig was, zonder tussenkomst van menselijke ouders.

Eigenlijk zou de tweede Adam zijn leven rechtstreeks van God afkomstig moeten zijn. Het is echter ondenkbaar dat God een zoon zou hebben als gevolg van betrekkingen met een vrouw of dat Hij zou trouwen en kinderen zou verwekken. God is uniek, Hij is De Enige Ware / El Shaddai / de Ontzagwekkende / De Alomvattende. En niemand kan God aankijken en nog in leven blijven. (Exodus 33:20) Daarom kon God ook niet op de wereld komen. Alsook zou zijn komst niets oplossen, want dan zou de kernvraag van gehoorzaamheid aan God niet beantwoord kunnen worden. God zou zich zelf namelijk trouw blijven. En het kwam er op aan dat bewezen zou worden dat een mens of creatie van God zich vrijwilg kon onderwerpen aan zijn schepper. De kernvraag die gesteld was geworden betrof gehoorzaamheid aan God. Indien God op de aarde kwam kon Hij tegenover de engelen noch tegenover de andere schepsels niet bewijzen dat het mogelijk was om een trouw schepsel te hebben.

God maakte het mogelijk dat er opnieuw een creatie van Hem op de aarde kwam. Maar Hij liet de gevolgen van de erfzonde ook in deze schepping aanwezig zijn. Die mens zou dus ook de mogelijkheid hebben om te zondigen zoals zijn medemensen deden. God wilde hem wel als een teken maken voor de mensen. Wel is het zo dat hij heilig en op een bijzondere manier is geboren. (Koran, Maryam 19:19,21) God maakte dat de nieuwe Adam dit maal uit een vrouw kwam zonder menselijke vader. (Koran Al-Anbiyä 21:91; Lukas 1:27, 30-35) Door Zijn Kracht of Heilige Geest plaatste Hij het kind in Maria´s moederschoot. Het was dus door de Goddelijke Vader dat Jezus leven kreeg in een mens en ook werkelijk als mens het mensdom kon vertegenwoordigen.

Enig geboren zoon

Jezus werd de “eniggeboren Zoon” genoemd (Johannes 1:14; 3:16, 18; 1Johannes 4:9) wegens de speciale manier van zijn ontstaan. Ook andere geestelijke schepselen die werden voortgebracht worden zonen genoemd (Genesis 6:2, 4; Job 1:6; 2:1; 38:4-7) maar hier werd het dna van de joodse vrouw Maria uit Nazareth vermengd met de rechtstreekse inplanting door God. Abraham en David waren de belangrijkste voorouders van Jezus / Iesu / Yeshua / Yashua wiens naam “God redt” betekent. (Mattheus 1:1, 18, 21-23) Met deze Immanuel of “God is met ons” wenste God dat een redder voor het ganse volk zich kon manifesteren. Met deze mens kon het Woord van God in vervulling gaan. Vandaar dat men kan zeggen dat het Woord vlees was geworden (Johannes 1:1; Koran Äl ´Imran 3:45; Al-Nisä 4: 171) Gods Plan kon eindelijk verder uitgebracht worden.

Bij het doopsel van Jezus geeft God te kennen dat het hier gaat om de zoon die Hij lief heeft en om wie Zijn hart zich verheugd. (Lukas 3:22) Het openbare leven van Jezus Christus nam daar aanvang en de verschijning van de duif als Gods Geest kwam daar als teken dat God goedkeurde wat Jezus deed. Ter witwassing van zonden liet Jezus zich dopen en stelde een voorbeeld voor ons. En alles wat Christus Jezus deed volbracht hij als een voorbeeld voor ons. Ook hoopte hij steeds de wil van Zijn Vader te volbrengen en dat is wat wij ook zouden moeten betrachten. Het kennen en gehoorzamen van Gods Woord was voor Jezus belangrijk en hij was er zich bewust van dat de mensen dit woord moesten doorgeven aan anderen zo dat dezen het ook zouden leren kennen. (Mattheus 28:19; Markus 6:6; Johannes 17:3; Handelingen der apostelen 10:42)

God legde Zijn woorden in de mond van deze nederige timmermanszoon en stelde Jezus als leermeester, profeet en apostel aan. (Koran Al–’Imran 3:45,48; Al–Nisä 4:171; Maryam 4: 171) Vele kilometers legde Jezus af om zo veel mogelijk mensen te bereiken en Gods Woord te laten kennen. Altijd bleef hij zijn positie erkennen. Hij bleef te kennen geven de mindere te zijn van zijn Vader en aan hem ondergeschikt te zijn (Mattheus 4:9, 10; 20:23; Lukas 22:41, 42; Johannes 5:19; 8:42; 13:16). Zelfs na Jezus’ Hemelvaart bleven zijn apostelen hetzelfde beeld presenteren. (1Korinthiërs 11:3; 15:20, 24-28; 1Petrus 1:3; 1Johannes 2:1; 4:9, 10). De wonderen die hij verrichte kwamen uit de hand van Zijn Vader en zouden voor de mensen een teken moeten zijn van de bijzonderheid van deze man. (Koran Al–Baqareh 2:87; Al–Mä’idah 5:113; Al’Imrän 3:49) De ongelofelijke dingen moesten mensen doen nadenken over hetgeen wat zij zagen, wat er mogelijk was en wat er reeds vroeger was geschreven dat zou gebeuren. Door de wonderen werd Jezus als de Christus aan ons getoond en hoe God achter hem stond. (Handelingen der apostelen 2:22; Hebreeën 2:4) Maar velen bleven blind en ook vandaag zien velen nog niet de belangrijkheid van Jezus zijn positie in.

In het begin van onze huidige jaartelling wilden blinden en gehandicapten Jezus aanraken om zo hun gezichtsvermogen terug te winnen of verlost te zijn van hun gebreken. Zij stelden hun hoop op de jonge man die hun dromen waar kon maken. In de evangeliën (injil) staan slechts een klein deel van de wonderen van Jezus beschreven. Jezus gaf verscheidene mensen letterlijk en figuurlijk voedsel. (Mattheus 14:15-21; 15:32-38; Lukas 5:1-11; Johannes 2:1-11; 21:1-14) Of men blind geboren was of later blind geworden, dat was geen probleem voor Jezus om het ongedaan te maken. (Johannes 9:1-7; Mattheus 9:27-31; Markus 8:22-26; Lukas 18:35-43) Kinderen, mannen en vrouwen genas hij. (Mattheus 8:5-13; 9:1-8, 20-22, 32-33; Markus 1:29-31,40-45; 7:31-37; 8:22-26; Lukas 6:6-11; 9:37-42; 13:10-17; 14:1-6; 17:11-19; 22:49-51; Johannes 4:46-54; 5:1-16; 9:1-7) Men moest hem soms maar aanraken om toch van zijn kracht te mogen genieten en veranderd te worden. (Mattheus 14:34-36; Markus 6:53-56)

Zelfs mensen tot leven brengen leek geen probleem te zijn voor Jezus. (Markus 5:22-24,35-43; Lukas 7:11-16; Johannes 11:1-45)

Jezus verraste zijn leerlingen ook door bijvoorbeeld op het water te lopen (Mattheus 14:22-33) of zelfs stormen te bedaren (Mattheus 8:23-27)

Hij beweerde ook geesten te kunnen verdrijven. (Mattheus 8:28-34; 15:21-28; Markus 1:23-27; Lukas 11:14) of voorwerpen te vervloeken (Markus 11:12-14,20-24) welk natuurlijk inwerkte op de afgunst van de geestelijke leiders welke zich ook afvroegen hoe Jezus zich kon beroepen de kracht gekregen te hebben van God, zijn Vader. Zoals voorspeld in Jesaja (53:1,3) en Psalm 118:22 werd de Messias door zijn eigen volk afgewezen. (Mattheus 26:3-4; Johannes 12:37-43; Handelingen der apostelen 4:1-12) Het zijn de oudtestamentische profetieën die ze in Jezus vervuld zagen welke de doorsteek waren voor de apostelen om te geloven dat de leermeester die zij volgden de beloofde Verlosser was, de Messias, de Gezalfde. Mattheus probeert de joden en ons te laten inzien dat Jezus de beloofde Koning is en brengt ons Jezus' preken en woorden. Markus die spreekt tot de niet–joden en Romeinen legt het accent meer op de dienstknecht van God en brengt de wonderen en daden op de voorgrond terwijl de geneesheer Lukas aan de Grieken laat zien dat het hier over de beloofde Mensenzoon gaat. Een echte mens die wonderbaarlijke dingen weet te verrichten, maar steeds menselijk blijft. Johannes richt zich tot de Christenen over de hele wereld en duidt op de belangrijkheid van de Zoon van God die de uitvoering is van Gods Plan. Hij tracht de uitgangspunten van Jezus' onderwijs duidelijk te maken.

Christen zijn betekend Christus na te volgen door in hem te geloven wat in houdt dat men aan neemt dat hij de zoon van God is, onze en zijn Vader die hem gezonden heeft.

“Jezus verklaarde met luider stem: ‘Wie in Mij gelooft, gelooft niet in Mij, maar in Hem die Mij gezonden heeft; en wie Mij ziet, ziet Hem die Mij gezonden heeft. Als een licht ben Ik in de wereld gekomen, opdat al wie in Mij gelooft, niet in de duisternis blijft. Indien iemand mijn woorden hoort zonder ze te onderhouden, dan veroordeel Ik hem niet, want Ik ben niet gekomen om de wereld te veroordelen, maar om de wereld te redden. Want wie Mij verwerpt en mijn woorden niet aanvaardt, heeft reeds iemand die hem veroordeelt: het woord dat Ik gesproken heb, dat zal hem veroordelen op de laatste dag. Ik heb immers niet uit Mijzelf gesproken, maar de Vader die Mij gezonden heeft. Hij heeft Mij opgedragen wat Ik moet zeggen en verkondigen. Ik weet dat zijn opdracht eeuwig leven betekent. Wat Ik dus verkondig, verkondig Ik zoals de Vader het Mij gezegd heeft. ’” (Johannes 12:44-50 WV78)

Jezus moest sterven. Christus ging maar een beperkte tijd op de aarde zijn. Het uur kwam dat de Mensenzoon verheerlijkt moest worden. Enkel door te sterven en in de aarde opgeborgen te worden kon Jezus veel vrucht voortbrengen. Een oordeel had over deze wereld plaatsgegrepen, nu moest de vorst van deze wereld worden buitengeworpen; en dan moest hij omhooggeheven worden. (Johannes 12:20-36)

Slechts de dood van Jezus kon in ruil staan voor de figuurlijke dood die Adam bij de Eerste Zondeval overkwam. De mensen hadden later bloedoffers gewenst om bij God in het reine te komen voor hun zonden. Jezus zou nu als bloed- of plengoffer de ultieme daad van overgave stellen. Hij gaf zich ten volle over voor de gehele mensheid. God kan niet sterven mits Hij eeuwig is (Hij heeft geen begin en geen einde) (Jesaja 9:6; Psalm 102:27), daarom moest een mens de rol van offer op zich nemen. Jezus is werkelijk gestorven. Hij werd op een houten paal ter dood gebracht voor onze zonden. (Romeinen 5:8; Mattheus 20:19; 27:45-56; Handelingen der apostelen 5:30; 1 Petrus 2:24) De eerste mens kwam uit de aarde en keerde er terug naar toe. Ook Jezus moest terug naar de aarde gaan. Hij werd begraven. (Mattheus 27:57-61; Johannes 19:38-42) Maar tot voorbeeld van wat er ook met ons kan gebeuren deed Jehovah Jezus uit de doden op staan. (Mattheus 28:1-7; Markus 16:1-8; Lukas 24:1-12; Johannes 20:1-9) Deze opstanding is voor ons tot een prachtige getuigenis. Ook wij kunnen genieten van een opstanding indien wij in Christus geloven. Jezus is opgevaren naar de hemel waar hij nu aan de rechterhand van zijn Vader zit. (Markus 16:19,20; Lukas 24:50-53; Psalm 110:1; Handelingen der apostelen 7:55; Hebreeën 10:12) Als gestorvene heeft hij nu de dood overwonnen en heeft hij gebroken met het kwaad. Gods Hoop is in vervulling gegaan met Christus Jezus. Hij is de nieuwe Adam. Terwijl in de eerste Adam iedereen stierf (1Korinthiërs 15:22) is er in de tweede Adam leven gegeven voor eeuwigheid. (Johannes 3:16; 11:25; 14:6; 17:3; Handelingen der apostelen 17:28; Romeinen 6:23)