Foto's uit de film Newtopia
Ik was eind 1995 bij de Mentawai op bezoek. Audun Amundsen de maker van de film Newtopia kwam na een eerste bezoek in 2004 terug en werkte vanaf dat moment met Aman Paksa aan zijn film tot 2019. Deze Aman Paksa woonde wat verder in het binnenland dan waar ik geweest was. Hieronder ziet u beiden schuilend voor de regen.
In 2004 was er nog niet zoveel (wel meer plastic) veranderd aan de wijze van leven in het binnenland van Siberut, maar in de film zie je de ontwikkelingen. Hoe de moderne middelen ook daar ingang hebben gevonden. Van handenarbeid naar werken met stroom en machines, water uit de kraan en zonnecellen. En wat dit met mensen doet. Van een gesloten gemeenschap diep in de jungle naar onder andere een bezoek aan Jakarta.
De foto's uit de film hieronder deden mij het meeste terug denken aan mijn bezoek en de situatie daar her-beleven.
Hier zie je Aman Paksa met zijn zoon met dingen in de hand zonder een enkele probleem de boomstam oplopen om zijn huis binnen te gaan. Dat lukte mij daar zo ontspannen geen enkele keer. Je ziet ook overal de sagoplanken en de modder rondom de Uma net als op mijn foto's van 1995. Tussendoor lopen hier dan nog de varkens en het pluimvee.
Hier loopt zijn dochter met een vriendin op weg naar school. Goed is te zien dat ze op blote voeten door de modder moeten ploeteren en dat ze soms van stukken planken gebruik kunnen maken. Voor hen nauwelijks een probleem voor ons een groot. Wij liepen met twee stokken door de modder in de jungle en dat ging nog heel moeizaam.
Op bovenstaande foto zie je het zagen van sago uit het binnenste van zo'n palm. Dat gebeurt met een plank waar spijkers doorheen zijn geslagen om daarmee te kunnen schrapen. Op mijn foto van twee vrouwen die dat ook aan het doen zijn, zie je precies zo'n zelfde schraapplank. Dit ontdekte ik pas door de film. Niets veranderd dus in 10 jaar tijd. Het enige wat anders is , was dat alles nu geschiedde op een groot stuk plastic om minder te morsen.
Sagomeel wordt gewassen en fijngestampt in een waterbekken en vervolgens wordt het dan door een stoffenfilter geleid en dan pas ontstaat een soort deeg. Dat slaat men op in grote van bamboe gemaakte vaten, die men lang onder water kan bewaren. Van een sagopalm heeft men zo basisvoedsel voor een gezin gedurende 10 maanden. Een duurzame aanpak redelijk goed passend in hun omgeving van toen.
