9. Wizja trynitarna

Przyjechał do Tarragony 10 marca 1872 roku; poważnie chory, gdyż zaraził się tyfusem plamistym opiekując się chorymi w Calasanz (Huesca). Zmarł dziesięć dni później, 20 marca 1872 roku, otoczony braćmi i siostrami założonego przez siebie zgromadzenia. Umierał, oskarżony przez władze o nielegalne wykonywanie praktyki lekarskiej, zawieszony w posłudze kapłańskiej przez wikariusza kapituły w Barcelonie in sede vacante, Jana Palau y Soler. Umiłowany przez swoich duchowych synów i córki, przez lud wierny… Ci, którzy widzieli go umierającego, zaświadczają: Wzywał imienia Maryi, św. Józefa, Anioła Stróża, rozmawiał ze św. Teresą, mówił o Kościele. Zmarł z tymi słowami na ustach: „Zawsze zawiesiłem mój osąd, nigdy się nie oddaliłem od Kościoła... Już czas, Tereso!”

Rozdarła się zasłona wiary. Mógł radować pełnią wizji: „Będąc Bóg i bliźni, to znaczy Kościół święty, żywy i doskonały obrazem Boga Trójjedynego, i pierwszorzędnym oraz drugorzędnym obiektem miłości człowieka pielgrzymującego, obecność rzeczy Umiłowanej w wierze, wzbudza w nim doskonałą miłość pomiędzy dwoma kochającymi. Oboje są zwierciadłem, w którym Bóg Trójjedyny ogląda swój Obraz” (MR 510). Były to definitywne zaślubiny. 24 kwietnia 1988 roku umiłowana Eklezja uznaje świętość wiernego miłośnika: Błogosławionego Franciszka Palau y Quer OCD.

Ze wzrokiem utkwionym w Syna Bożego, który jest Głową Kościoła, w pełnej komunii z Nim, żyjąc w relacji z Ojcem i Synem zawsze w odniesieniu do Kościoła (zob. MR 135), wznosząc za pośrednictwem Maryi płomień ich miłości ku Kościołowi (zob. MR 322), Karmelitanki Misjonarki Terezjanki (CMT) wcieliły w życie charyzmat palautiański, czując się misjonarkami Kościoła. Dzisiaj są obecne w 24 krajach Europy, Ameryki, Afryki i Azji, we wspólnotach apostolskich, które żyją w prostocie i otwartości, kontemplując świat bliźnich, których kochają i którym służą jako Kościołowi bliźnich.