8. Głoszenie piękna Kościoła

W latach 1860 - 1872 ojciec Palau prowadził nieustanną i różnorodną działalność misyjną. Czuł wyraźnie, że jego charyzmat założyciela umacnia się i wzrasta: rosła liczba wspólnot braci i sióstr misyjnego karmelu bosego. Głosił misje ludowe, założył czasopismo „El Ermitaño” (Pustelnik). Publikował książki o Kościele, przedstawionego przez Ducha Świętego na stronach Pisma Świętego. Planował szpitale dla chorych terminalnych, odprawiał egzorcyzmy nad tymi, których uznał „opętanymi”, zakładał szkoły katolickie i oddał się na służbę zarażonych epidemią.

Duchowość misyjna i doświadczenie eklezjalne to synteza charyzmatu palautiańskiego, ojciec Palau proponował i proponuje jako elementarne w życiu chrześcijanina. W tym doświadczeniu Maryja była zawsze obecna, jednak od 1864 roku, to co do tej pory było pobożnością, naśladowaniem, miłością do Maryi, rozwinęło się jako misja, posłanie, służba Kościołowi, gdyż Maryja ukazała mu się jako zwierciadło, figura, doskonały model, w którym by można kontemplować inną Dziewicę i Matkę, jaką jest Kościół Boga. Oryginalną i charakterystyczną cechą doktryny palautiańskiej jest wymiar misyjny duchowości maryjnej.