DZIEŃ 7. KWIAT POMARAŃCZY. NADZIEJA

Wiara wprowadza nas w poznanie Boga, w relację zaufania z Nim, Dobrym, Prawdziwym, Wiernym. Kiedy nadal pozwala nam się oglądać tylko “za zasłoną”, wiara jest jedyną drogą.

I ta Obecność, która nas do siebie pociąga, zaprasza nas do złożenia nadziei w Bogu, do oczekiwania w Bogu. Abyśmy podtrzymali nasze spojrzenie w postawie dziecka przekonanego, że ojciec da mu to, czego ono potrzebuje. To właśnie ta Obecność sprawia, że czujemy się otuleni, bezpieczni na Jego kolanach, oczekując tego, co najlepsze, od Dobrego Ojca. Oczekując całkowitego zdrowia, pełni, zbawienia. Nic i nikt więcej nie może nas wypełnić ani udoskonalić.

Tak musiała się czuć Maryja, zanim uczyniła pierwszy krok. I każdy następny. Oczekując w Bogu, który zbawia, który podnosi...

Intencja na dzisiejszy dzień:

Aby Pan uzdrowił serca tych, którzy zostali zdradzeni w relacjach, odnowił nadzieję tych, którzy ją stracili, i aby ci, którzy już ją odnaleźli, byli jej świadkami.

Pytanie na dzisiaj:

Pokładam nadzieję w Bogu? Czy też oczekuję zbawienia, pokładam nadzieję w innych rzeczach, relacjach?

Czego oczekuję?

Czego się obawiam?

Zastanawiem się, jak Maryja oczekiwała zbawienia tylko od Boga, jak Mu zaufała i, prosząc Go o zbawienie, otrzymała je.

Zobowiązuję się dać nadzieję dzisiaj tym, którzy wydają się być przygnębieni i zdesperowani. Aby doświadczyli miłosnej i opatrznościowej Obecności Boga.

Ofiaruję kwiat na ręce Maryi z tą modlitwą:

Pani: oczekuję mego zbawienia; oczekuję, że Ty mnie wspomożesz łaską, abym żyła po chrześcijańsku. Pokładam ufność w dobroci Boga dla mojego zbawienia. Obiecuję wierność, lojalność y dokładność w wypełnianiu świętego prawa Pańskiego.