Your page title
Venetië 2
woensdag 29 september 2010
Eigenlijk zouden we vandaag naar het historische stadje Treviso gaan, maar toen we na een uitgebreid ontbijt op ons balkon zaten begonnen we toch te twijfelen.
Het was schitterend mooi weer en in een strakblauwe lucht stond een volop schijnende zon, niet gehinderd door ook maar iets wat op een wolkje leek.
Deze dag was te mooi om in de auto te gaan zitten en het besluit was snel genomen, we gingen Venetië nogmaals bezoeken.
Alleen dat bord met die takelwagen zat me nog steeds niet lekker.
Tonnie versterkte dat gevoel nog eens met de mededeling dat zij uit de tekst onder dat bord begrepen had, dat het alleen gold voor elke vierde woensdag van de maand.
En wat was het vandaag? Juist, de vierde woensdag van september…
Nou hadden we gisteravond een prima ervaring gehad met het shuttlebusje van het hotel en deze ging elke dag naar het station.
Goede raad was in deze dus eigenlijk niet duur, het busje was gratis, dus besloten we om onze auto bij het hotel te laten staan en ons te laten brengen.
De trein kwam op tijd en we wisten precies waar we moeten uitstappen, het eindpunt.
Op het stationsbordes besloten we om weer naar het San Marcoplein te wandelen.
Waren we gisteren via de ‘Ponte di Rialto’ van boven gekomen, nu wilden we het stadje meer zuidelijk doorkruisen en over de ‘Ponte dell’Accademia’ gaan.
Deze laatste brug is met zijn 156 jaar betrekkelijk jong, want de huidige ‘Ponte di Rialto’ ligt er al zo’n 420 jaar.
Voor mijn gevoel was het net alsof we nu nog meer bruggen en bruggetjes tegenkwamen.
Het leek wel een marathon
bruglopen…
Ook de straatjes leken veel smaller, maar de pleinen daartegen weer veel groter.
Het aantal doodlopende steegjes steeg ook tijdens deze wandeling.
In één van die steegjes was aan het eind een soort kantoorgebouw, waar verschillende mensen aan het werk waren.
Twee Japanners, gewapend met spiegelreflexcamera’s waar kanonnen van telelenzen opzaten, liepen gewoon verder.
Door niets gehinderd fotografeerden zij bureaus, computers en zo’n beetje alles wat zij zagen…
Dit tot grote verbijstering van het daar aanwezige personeel.
Uiteindelijk bereikten we San Marco na zo’n drie uur.Achteraf beseften we, dat we gewoon langs de ‘Ponte dell’Accademia’ waren gewandeld, terwijl we er eigenlijk overheen hadden moeten lopen.
Pas een stuk zuidelijker, toen we een enorm cruiseschip zagen varen, wisten we dat we te ver waren gegaan.
Dat soort schepen passen echt niet in het ‘Canal Grande’, hoe breed dat kanaal ook is…
Nadat we teruggelopen waren en wel die brug genomen hadden, was het toch nog een flink stuk ‘trappen lopen’ voor we er waren.
Het was een verrassend gezicht om het San Marcoplein van de andere kant te benaderen.
De mensenmassa’s waren er wel, maar dan in de verte bij de basiliek, ongeveer anderhalf voetbalveld van ons verwijderd.
Hoe graag wij ook die kathedraal van binnen hadden gezien, de rij wachtenden hield ons, net als gisteren, echt tegen.
We hadden het wel een beetje gehad met dat soort rijen, daar hadden we de afgelopen weken al genoeg in gestaan.
In het besef dat we iets heel moois gingen missen, wisten we ook dat ons verzadigingspunt van het kunnen bewonderen bereikt was.
Dat vermogen is net een fles en die fles zit op een gegeven moment vol.
Alles wat je dan nog toevoegt, loopt er direct weer uit. De fles loopt over want er kan geen druppeltje meer bij…
En, ook niet geheel onbelangrijk, het nu niet bezoeken van één van de indrukwekkendste basilieken van Italië bracht automatisch een heerlijke mogelijkheid met zich mee.
Hier moesten we nog een keer terugkomen…
Eindelijk heb ik ook de echte ‘Brug der Zuchten’ mogen aanschouwen.
De verbindingsbrug tussen het naast de basiliek gelegen Dogepaleis en de gevangenis.
Wat een schitterend bouwwerk en wat een herinneringen…
Als opgroeiende tiener in Vianen wilde ik nog
weleens ergens tegenaan schoppen.
Er werd daar een nieuwe brug gebouwd, de Julianabrug, maar de opening liet wel heel lang op zich wachten.
Maanden en maanden bleef de brug, die praktisch afgebouwd was, omhoog staan en de slagbomen naar beneden.
Met een paar vrienden hebben we op een nacht het geheel met slingers en ballonnen versierd.
Aan de slagbomen kwam een spandoek te hangen met daarop: de Brug der Zuchten…
Niet wetende dat er echt een brug met die naam was.
We haalden daarmee de voorpagina van het plaatselijke krantje inclusief een grote foto.
En nu stond ik echt voor de echte brug…
We beëindigden deze wandeling wederom aan het eind van de boulevard met een ‘prijzige plas’.
Met de vaporetto terugvaren was weer een heerlijke ervaring.We hadden nog wat tijd over en liepen een winkelstraat naast het treinstation in.
Dit was het regelrechte walhalla voor Tonnie en ze ging winkeltje in, winkeltje uit.
Heel wat oorbellen later betraden we het station.
De geplande trein was natuurlijk allang vertrokken, maar gelukkig ging er na vijftien minuten een volgende in de juiste richting.
Bij aankomst kwam het shuttlebusje van het hotel al aanrijden om twee andere gasten, die eerder gebeld hadden, op te komen halen.
Wij konden ook nog mee en zo kwam een eind aan een heerlijke dag.
Nu kon de avond gaan beginnen…
En deze avond was die kleine pizzeria een paar honderd meter verder langs de weg niet gesloten.
Zoals gewoonlijk ging Tonnie als eerste naar binnen en vroeg aan de serveerster, “Do you have a table for two, please…”
Het leek een beetje op een scene uit Fawlty Towers.
De serveerster keek net zo verbaasd en onbegrijpend als Manuel, alleen het befaamde “Que…???” bleef achterwege. Duidelijk was wel, dat zij er niets van begreep.
Tonnie, erg goed in gebarentaal, opende haar mond en wees er met haar vinger naar.
Dat gebaar begreep de serveerster direct en zij bracht ons naar een vrij tafeltje in het totaal lege restaurant.
De kaart was in het Italiaans en daar begrepen wij weer niets van.
Het enige wat ons enigszins bekend voorkwam was een pizza met salami.
Wij bestelden er twee door deze aan te wijzen op de kaart en voor alle zekerheid vroegen we om een fles ‘vino’.
Wij kregen twee pizza’s rijkelijk gevuld met gele en rode paprika…
Ze smaakten best redelijk, maar hoe we ook zochten, we vonden geen enkel stukje salami.
Gereden: 0 km
