het vertrek en de aankomst
vrijdag 5 juni 2009
Nou, het begon al weer goed. Vlakbij Schiphol kwamen we erachter dat ik Tommie vergeten was...
En Tommie heeft zich twee jaar geleden bewezen als onze steun en routetoeverlaat, vooral in de steden.
Een kaart heb ik wel bij me. Ben benieuwd...
Een groot stuk pizza en wat koffie later, stonden we dus in een gigantische rij bij de controle van het boarden.
Heel opvallend liep er steeds een stewardess voorbij.
Zij haalde mensen uit de rij die dan direct voor mochten gaan.
Nou kijk ik altijd heel vriendelijk, maar als zij langskwam droop het er gewoon vanaf.
Op een gegeven moment kwam ze ook écht naar me toe en vroeg: "Vliegt u business class? Dan mag u voorgaan..."
Droevig schudde ik van 'nee' en schuifelde verder met de rij.
Na een minuut of twintig stond wij eindelijk voor de eerste controle en ik zag dat die business class gang helemaal vrij was.
Terwijl bij ons, gewone passagiers, een menselijk lint van wel honderd meter lang kronkelde tot aan de handbagagecontrole.
Plotseling zei een stem tegen mij: "Meneer, u bent even opgewaardeerd, gaat u maar naar rechts..."
Verwonderd keek ik om en keek in het breed lachende gezicht van die lieve stewardess.
Ik bedankte haar hartelijk en trok Tonnie snel mee dat lege pad op.
Daar konden we direct doorlopen en een morrelende zeer traag vooruitkomende rij achter ons laten.
Helaas gold deze status later niet meer in het vliegtuig...
De vlucht verliep voorspoedig.
We hadden minder moeite met die acht uur ‘zitten’ dan de vorige keer.
Misschien kwam dat wel, omdat we allebei een Nintendo DS bij ons hadden.
Die apparaatjes hebben tijdens het vliegen overuren gedraaid.
Na de landing ging het ongekend snel om door de altijd moeizame Amerikaanse douane te komen.
En een taxi hadden we al helemaal supervlug gevonden, beter gezegd; de taxi vond ons…
Terwijl we naar de uitgang liepen kwam er iemand op ons af en vroeg of we een taxi nodig hadden.
In mijn beste Engels antwoordde ik, dat we eigenlijk eerst buiten een sigaretje wilden roken en daarna een beslissing over ons transport zouden nemen.
Hij zei nog maar weinig, maar ging wel met ons mee.
Buiten ontdekten wij, dat de regen met bakken uit de hemel viel en zagen een gigantische rij bij de taxistandplaats.
“You can smoke in my car and you don’t have to wait, or share a cab…”
Ik besefte dat dit me wel iets zou gaan kosten en geloofde dat verhaal over roken in een taxi niet, alleen toen we bij zijn auto kwamen ging ik definitief overstag.
Uit de kofferbak van de, enigszins verouderde maar toch zeer luxe limo, haalde hij twee asbakken en plaatste er eentje voor- en eentje achterin.
Eigenlijk verbaasde het me niets, waarom zou een taxichauffeur niet twee asbakken in zijn kofferbak vervoeren…
De rit was ondanks de files, waarvan hij de meeste wist te ontwijken, zeer plezierig.
Ook die avond bleef het maar regenen.
Gelukkig was er schuin tegenover het hotel een Braziliaans restaurant.
En dat beviel ons een stuk beter dan die regen…