Custer 1
woensdag 17 en donderdag 18 juni 2009
Via highway 90 en 16 bereikten we in het tweede deel van de middag Custer.Bruce McMonagle, de eigenaar van Chief Motel, gaf ons na het inchecken direct zijn ‘95-second tour’.
Met foto’s en een kaart van het gebied liet hij de hoogtepunten uit de omgeving zien.
Ook kregen we van hem een Custer State Park Pass, die we tijdens ons verblijf konden gebruiken.
Dit motel is een echte aanrader. Grote kamers, schoon en goed onderhouden.
Bruce en zijn vrouw Nancy doen er alles aan om je verblijf zo aangenaam mogelijk te maken.
Ze krijgen dan ook voornamelijk zeer lovende kritieken op Tripadvisor.
De volgende ochtend wilden we vroeg bij Bear Country USA aankomen, maar de onbedwingbare behoefte aan een stevig ontbijt gooide roet in het eten.
Eerst gingen we dus naar het naast het motel gelegen Cattleman’s Café, om daar in die behoefte voorzien te worden.
Ze hadden daar iets speciaals op het menu, een ‘bottomless cup of coffee’.
Nou hadden we de afgelopen dagen overal steeds een refill gehad, maar in dit restaurant wisten ze van geen ophouden.
Als je amper twee slokken genomen had, stond er weer iemand bij je tafel om de mok bij te vullen.
Tonnie heeft verschillende malen haar hand boven haar mok gehouden als ze genoeg had.
Er werd gewoon niets gevraagd, alleen maar geschonken.
-In 2002 kon je eigenlijk alleen bij McDonald’s een redelijke kop koffie krijgen.
Dat was in 2007 al een heel stuk verbeterd, maar nu had ik, op het Braziliaanse restaurant in New York na, alleen nog maar prima koffie gehad.-
Het was al tegen tienen toen we eindelijk op weg gingen.Op aanraden van Bruce zouden we een kortere weg door het Custer State Park nemen, maar op de één of andere manier misten we een afslag.
Hierdoor, wat pas veel later bleek, kwamen we op de Needles Highway.
Een schitterende kronkelweg omhoog en dan weer naar beneden, waar ik moeite had om mijn ogen op de weg te houden.
Die werden steeds afgeleid door de wonderschone omgeving.
Gelukkig kwam al vrij snel die motorrijder weer in mijn gedachten.
Toen we door een tweede tunnel reden, waar je maar met één auto tegelijk doorheen kan zo smal zijn ze, wist ik dat we fout zaten.Bruce had namelijk verteld, dat je in die tweede tunnel een schitterend zicht had op de uitgehouwen presidentshoofden van Mount Rushmore.
Nou, behalve een fier omhoog stekende, puntige rots zag ik helemaal niets…
We keerden om en gingen weer kronkelig naar beneden en vervolgens omhoog.
Toen we eindelijk bij de juiste tunnel waren aangekomen, wat niet de tweede maar de derde bleek te zijn, zagen we inderdaad in de verte die afbeeldingen.
Maar er was op dat moment niets schitterend aan, want de regen afgewisseld door grote hagelstenen kwam met oversized bakken naar beneden.
Eigenlijk was het een zeer grijs en beneveld uitzicht.
We besloten de planning aan te passen en eerst naar Reptile Gardens te gaan, daar was in ieder geval een gedeelte overdekt.
Waarschijnlijk was dit gebeuren speciaal voor kinderen bedoeld, er jengelden meer dan zat rond, maar we hebben er toch echt van genoten.
Van krokodillen tot kikkers en van slangen tot schildpadden, je zag er van alles.
De jongste schildpad was 40 jaar en de oudste, net jarig geweest, 128 jaar en still going strong.
En ze waren ook niet echt klein, haast een meter in de lengte.
Het leukste vond ik de vitrine waar verschillende moeders en kinderen enigszins bleek van wegsnelden.
Daar hing een gifgroene slang aan een tak (of ‘ie giftig was wist ik niet, maar wel erg groen), die net een kuikentje naar binnen aan het werken was.
Dat gaat langzaam, heel langzaam en is echt een zeer onsmakelijk gezicht, hoewel die slang er zeker anders over dacht.
Hierna ging het richting Bear Country USA, terwijl het zonnetje voorzichtig tevoorschijn begon te komen.
Bear Country USA is een soort park waar je met je auto doorheen kan rijden.
Daar lopen o.a. wolven, bizons, rendieren en beren enigszins
gescheiden maar toch vrij rond.
Vooral die beren zijn zeer interessant.
Wanneer maak je nou mee, dat je moet stoppen voor een beer die heel gemoedelijk de weg oversteekt, of een stukje naast je auto meewandelt…
Daar gebeurde het echt allemaal.
Ook was er nog een gedeelte waar je wél kon wandelen.
Hier zaten allerlei kleinere dieren en jonge beertjes, die voor hun eigen veiligheid bij hun ouders waren weggehaald.
De volgende stop was, een inmiddels zonovergoten, Mount Rushmore.Voor we bij het eigenlijke monument kwamen, liepen we over een indrukwekkende boulevard met zuilen waarop de vlaggen van de vijftig staten van Amerika wapperden.
De beeldhouwwerken waren van een treffende gelijkenis met de afbeeldingen die wij kennen van deze vier presidenten; Washington, Jefferson, Roosevelt en Lincoln.
Goed om eens in het echt gezien te hebben, maar daar hield het voor ons dan wel mee op…
Tegen achten waren wij pas weer terug en hongerig gingen we naar het Cattleman’s Café.
Wij namen allebei een salade en daarna spareribs.
Dat waren in dit geval geen babyribs, maar huge ribben van een absoluut enorm beest.
En de twee schalen die wij kregen waren eigenlijk te klein om dat alles te kunnen bevatten.
Als toetje hadden we die heerlijke ‘bottomless cup of coffee’ besteld.
De serveerster deed die naam echt eer aan, want ze bleef maar langskomen om bij te schenken.
Dus ik maakte op een gegeven moment de opmerking: “Ja dat krijg je er natuurlijk van als een bodemloze kop koffie bestelt.”
Waarop zij zei: “Ik ben niet van hier en elke dag raad ik het de mensen aan, maar ik snap die omschrijving niet helemaal…”
Toen ik haar uitlegde, dat je de bodem van deze beker nooit mocht zien, dus altijd moest blijven bijvullen, keek ze me aan alsof ze koffie zag branden.
Direct daarna begon ze te lachen, de quarter was gevallen.
Het was me al eerder opgevallen, dat het meeste bedienend personeel daar niet uit de omgeving kwam.
Ze hadden allemaal een opvallend en zeer verschillend accent, voor zover ik dat als buitenstaander beoordelen kon natuurlijk…
Maar we hadden al een ober uit Bali gehad en eentje uit Ecuador en ik had een serveerster horen zeggen dat ze een Russin was.
Een soort multiculturele culinaire samenwerking, maar toch echt wel barbaars, gezien de afmetingen en hoeveelheden op de borden en schalen…
Gereden op 17 juni: 347 km en op 18 juni: 166 km