Your page title
Luieren
woensdag 22 september 2010
Voor de zoveelste dag op rij was het vandaag weer zonovergoten.
Reden genoeg om onze planning te veranderen.
Vandaag niet in de auto en geen plaatsjes bezoeken.
Tonnie wilde het zwembad verder ontdekken en ik wilde kijken of het toetsenbord van mijn netbook nog wel werkte.
Gewoon lekker luieren, alleen mijn vingers kregen wat beweging.
Halverwege de middag kwam Tonnie weer boven water, het zwembad had geen geheimen meer voor haar.
Eigenlijk hadden we wat fruit, water en bier nodig.
Het hotel lag aan de rand van een woonwijk en volgens onze beredenering hoorde bij een woonwijk ook een supermarkt.
Het kostte ons nog heel wat rondjes rijden voor we er eentje gevonden hadden.
Daar kreeg ik sterk het idee, dat er niet veel toeristen in die winkel kwamen, want we werden door het personeel toch enigszins vreemd aangekeken.
Het was echt een grote buurtsuper, maar ook een prijsvechter.
Tweeëndertig eurocent voor een liter water was volgens ons een koopje.
Voor een halve liter hadden we de dag ervoor nog tweeënhalve euro betaald.
Terug in het hotel gingen we op ontdekkingstocht.
Het was onze laatste dag daar en we hadden er nog maar een fractie van gezien.
De receptie was een enorme halfronde ruimte met een pui van glas.
De vloer bestond uit prachtige witmarmeren tegels, waar zo her en der gigantische vazen geplaatst waren.
Bovenop het hotel was een groot en schitterend dakterras met aan de rand tafels en stoelen.
In het midden stonden verschillende opblaasbanken.
Niet van dat lullige gedoe, maar groot en heel stevig, model Chesterfield en met een geweldig zitcomfort
En dan het uitzicht, in één woord fenomenaal.
Tegen een strakblauwe lucht schitterden recht voor ons de doopkapel, de duomo en de scheve toren van Pisa.
Echt ademloos hebben we daar minstens een half uur zitten genieten.
Zo tegen 19.30 uur gingen we weer op weg naar die Pizzeria.
Wijn drinken uit plastic bekertjes is toch wel zo uniek, dat we dat nog een keer wilden ervaren.
En niet geheel onbelangrijk in deze, de pizza’s waren daar van een ongekende klasse en smakelijkheid.
We werden door de serveerster heel hartelijk begroet en namen plaats aan één van de twee tafeltjes.
Eergisteren stonden er nog drie, maar om een ons onbekende reden was er nu eentje minder.
We bestelden beiden weer de ‘Salamino Piccante’ en ik vroeg niet om de wijnkaart, maar wel direct om ‘vino’.
Het was wederom smakelijker dan smakelijk en we sloten deze keer af met een kop koffie.
Tonnie een cappuccino en ik een black American, een heel klein beetje sterke koffie in een normaal kopje met een kannetje heet water erbij.
De bedoeling was dat je daarmee de koffie zelf op de door jou gewenste sterkte bracht, maar ik vond ‘m puur en niet aangelengd gewoon heerlijk.
Wist ik in ieder geval dat mijn smaakpapillen nog werkten, want die raceten na een slok genomen te hebben kriskras door mijn mond.
Na afgerekend te hebben wilde ik graag het muntgeld houden, omdat ik dat elke dag gebruikte als fooi voor de kamermeisjes.
Daarom hield ik het kleingeld zelf en gaf een biljet van vijf euro als tip.
In eerste instantie sputterde de serveerster iets tegen, maar daarna kwam er een tiental maal ‘grazie…’
Toen wij opstonden om het terras te verlaten stond de hele familie, volgens mij was het een familieaangelegenheid, ons uit te zwaaien.
De meest heerlijke pizza van een plastic bordje en voortreffelijke wijn uit een plastic bekertje, dat was echt nog eens een belevenis.
Helemaal als je nodig moest plassen en er geen toilet in het restaurant was.
De kwaliteit van het eten was dus omgekeerd evenredig aan de faciliteiten daar.
Ik zag me voor het eerst sinds jaren weer genoodzaakt tot het verboden wildplassen.
En toch blijft dit ‘restaurant’ absoluut een aanrader. De pizza’s worden vers gemaakt en in een houtskooloven gebakken. Je weet niet wat je proeft!
Gereden: 8 km
