Your page title

Hoe we daar ook zochten, we vonden er geen vestiging van Europcar waar we de auto weer in moesten leveren.Tijdens de meerdere rondjes die we daar reden zagen we wel een opvallend fenomeen.

Op een groot bord bij een grijsbetonnen parkeergarage stond: ‘Parking Rental Cars’.

Er stopte een auto voor de slagboom, een hand kwam buiten het raampje en pakte een parkeerkaart uit de automaat, waarna de slagboom openging en de auto naar binnen reed.

Een speciale parkeergarage voor huurauto’s, zoiets vreemds had ik nog nooit gezien.

Nogmaals de huurovereenkomst bekeken en zagen daar Fillafranca Airport staan.

Zouden we dan toch verkeerd zitten? Was er nog een ander vliegveld?

Fillafranca ingevoerd in onze Tommie en tien minuten later stonden we in het centrum van een modern dorp.

Weer later kwamen we op een enorm industrieterrein, maar nergens konden we iets vinden dat ook maar enigszins op Europcar leek.

Echt om moedeloos van te worden…

In de papieren stond ook, dat de inleverlocatie de ‘desk in terminal’ was.

Had ik altijd al een beetje vreemd gevonden, want je kunt toch niet een vertrekhal binnenrijden?

Verwarring alom, maar er stond duidelijk dat er een desk moest zijn.

Teruggekomen bij het vliegveld, zagen we recht voor de ingang een grote parkeerplaats voor kort parkeren.

Op een groot bord stond in duidelijk Engels: ‘Vijftig cent per half uur’. (Misschien ook een goed ideetje voor Schiphol?)

Eenmaal binnengekomen ontdekte ik veel reizigers, drie winkeltjes en een coffeeshop.

Geen desks van autoverhuurbedrijven en ook geen enkele aanwijzing in de richting van Europcar.

Na een tijdje rondgelopen te hebben zag ik een marechausseefiguur een deur uitkomen.

Deze was natuurlijk voor mij. “Excuse me sir, do you speak English?”, vroeg ik op de man af.

De blik in zijn ogen had ik al vaker gezien deze vakantie en zei me meer dan genoeg...

Gelukkig was hij wel doortastend - anders kom je waarschijnlijk niet bij de marechaussee -

want hij opende de deur en riep er iemand anders bij.

Mijn vraag begreep hij wel, helemaal toen ik het adres op de autopapieren liet zien, maar het antwoorden was wat lastiger.

Dit was volgens mij een collega van die eerste, want hij was net zo doortastend.

“Come!”, riep hij en maakte een armbeweging dat ik hem moest volgen.

We gingen naar buiten en hij wees op de grijsbetonnen parkeergarage. Dat zou toch niet waar zijn…

Het was waar. We reden er naartoe, namen een kaartje uit de automaat, de slagboom opende zich en iets verder zagen we allemaal parkeervakken met bordjes erbij. Hertz, Avis…

Waarom hadden ze die bordjes ook niet aan de buitenkant gehangen met simpel ‘Pick-up’ en ‘Drop-off’ erbij, dan was het allemaal een stuk duidelijker geweest.

Tonnie ontdekte een deel speciaal voor Europcar en ergens weggefrommeld in een hoek een kantoortje met de verschillende balies.

Binnen tien seconden was alles geregeld.

Een wat norse dame vroeg kortaf: “Halen of afleveren?” en ik legde het formulier en de sleutel neer.

Met een harde klap werd er een stempel geplaatst, ik kreeg de papieren terug en stond weer buiten.

Tien minuten later zaten we met onze bagage in de vertrekhal.

De autospeurtocht had een uur in beslag genomen, maar we hadden er nog drie de tijd.

En die waren eigenlijk zo om.

Inchecken, koffers op de band, koffiedrinken in een restaurant met een panoramisch zicht op de gereedstaande vliegtuigen (wel twee...) en wat rondlopen.

Langs de handbagagecontrole waar mijn laptop weer zo nodig uit de tas gehaald moest worden en door het verklikkerpoortje heen.

Deze ging natuurlijk loeien omdat ik de telefoon nog in mijn borstzak had zitten.

Terug, telefoon in het bakje