Έφυγα γιατί ήτανε ώρα μου για φευγιόΨάχνοντας για τη στάμνα μου κι αυτό το καλοκαίριΠοιος σκυλοπνύχτης τ'όνειρο μπορεί να μεταφέρειΧωρίς να μου το κάνει Σεβάχ θαλασσινό;Κι η γη της φετινής μου επαγγελίαςΔεν ήταν απ΄τον Πειραιά χιλιόμετρα χιλιάδεςΔεν είχα βλέψεις σαν κι αυτές που έχει ο ΚαββαδίαςΗ Ταϊτή και το Χονγκ Κονγκ βρισκόταν στις ΚυκλάδεςΕίχε χιλιάδες Γερμανούς σαν να'ταν κατοχήΚι εμένα μου γεννήθηκε εύλογη απορίαΕφόσον έρχονται εδώ χιλιάδες ΓερμανοίΑν θα'πρεπε κι εγώ λοιπόν να πάω στη ΓερμανίαΤα φρύδια της ακόμα δεν είχε πειράξειΗ τσιμπίδα να τους δώσει ομορφιάΜα ήταν γυναίκα τέλεια πριν κλείσει τα δεκάξιΚι εγώ δεν την αγάπαγα μόνο ΠλατωνικάΕίχε κάποιο ρομαντισμό το όλο φερσιμό τηςΜα μη νομίσετε βέβαια πως μ' είχε ερωτευτείΚράτησε την καρδούλα της μον' για τον εαυτό τηςΚαι έσπευσε στα γρήγορα να εξαφανιστείΈνοιωσα τις ιδέες μου πολύ ξεπερασμένεςΤα κρέντο μου και οι αρχές γκρεμίστηκαν στη γηΟι δεκαεξάχρονες δεν είναι πια παρθένεςΚι η επανάστασή του sex έχει συντελεστείΚαθόμουνα και ρέμβαζα τη θάλασσα ηλίθιαΜα μια φωνή μου ξύπνησε τον αλτρουισμόΜία γρια πνιγότανε και φώναζε "βοήθεια"Για να τη σώσω έπεσα ντυμένος στο νερόΣαν βγήκα ανακάλυψα ο διάολος να πάρειΜου'λειπαν και ταυτότητες, χρήματα και χαρτιάΗ θάλασσα μ'απάλλαξε απ'όλα αυτά τα βάρηΠου παίζανε στα κύματα τα αντιτορπιλικάΚαθόμουν και σκεφτόμουνα λοιπόν στην παραλίαΣτο κάτω κάτω της γραφής τι χάσαμε μωρέΑφού σπανίως τα λεφτά φέρνουν την ευτυχίαΚι από ταυτότητα εμείς δεν είχαμε ποτέΜια κοπελίτσα ευτυχώς βρέθηκε να με σώσειΜε τάιζε και μου'δινε για την επιστροφήΠου να τα βρει κι η δύστυχη σε μένα να τα δώσειΊσως και να τα ψάχνουνε τίποτα ΓερμανοίΠου να τα βρει κι η δύστυχη σε μένα να τα δώσειΊσως και να τα κλαίνε τίποτα Γερμανοί.
Στίχοι, Μουσική: Βασίλης Νικολαΐδης, Οδός Σανταρόζα, 1982.