Δρόμοι παλιοί

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτακάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώνύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή.Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιάκάμε να σ' ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ.Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώκρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες.Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένακι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε.
Μίκης Θεοδωράκης, Μαργαρίτα Ζορμπαλά (1975)