Βαθύ κόκκιν΄ αχείλι κι άσπρο πουκάμισο
μια σ΄ ουρανούς με στέλνεις και μια στην άβυσσο
σαν σύννεφο με δέρνεις και μοιάζεις του βοριά
Μετάξι θα σου φέρω απ΄ την ανατολή
το δάκρυ να σκουπίσω που βγάνει το φιλί
κι ύστερα να το κρύψω στο στήθος φυλαχτό
Κι αν ζήσαμε όπως όλοι για όνειρα μικρά
σε πόσα παραμύθια δεν κλάψαμε πικρά
μα το πιο ωραίο, φως μου, ποτέ δε στό `χω πει
Σ΄ ένα κορμό ενός δέντρου το γράψαμε παλιά
χωρίς να το σκεφτούμε δεν βγάλαμε μιλιά
κι αντέχει τόσα χρόνια αυτό το σ΄ αγαπώ.
Χαΐνηδες
(Δημήτρης Αποστολάκης, Κάλλια Σπυριδάκη)