Όταν μιαν άνοιξη χαμογελάσειθα ντυθείς μια καινούργια φορεσιάκαι θα 'ρθεις να σφίξεις τα χέρια μουπαλιέ μου φίλεΚι ίσως κανείς δε σε προσμένει να γυρίσειςμα εγώ νιώθω τους χτύπους της καρδιάς σουκι ένα άνθος φυτρωμένο στην ώριμη, πικραμένη σου μνήμηΚάποιο τρένο, τη νύχτα, σφυρίζοντας,ή ένα πλοίο, μακρινό κι απροσδόκητοθα σε φέρει μαζί με τη νιότη μαςκαι τα όνειρά μαςΚι ίσως τίποτα, αλήθεια, δεν ξέχασεςμα ο γυρισμός πάντα αξίζει περσότεροαπό κάθε μου αγάπη κι αγάπη σουπαλιέ μου φίλε
Μανόλης Αναγνωστάκης, Όταν Μιαν 'Ανοιξη