Geen vergunning

Iedereen mocht het zien. Dat je zo was en zo vol

ogen naar mij. Het grote niet mogen. Voor nu, voor

één keer kon het. Eén aanraking en ik wist weer

wat je eronder aan had, hoe het voelde en daarna

en veel lagen later wat ik ermee zou aanrichten. Zo

zichtbaar was het dat we elkaar mochten en toch niet.

Stiekem zocht je mijn hand maar dat was buiten de

waard gerekend die kwam vragen of het smaakte.

Dat beaamde ik volmondig en nadien was die van jou

heel de middag van mij. Van het een kwamen we op

het ander waar we ook geen vergunning voor hadden.

Hoe dun is de lucht tussen het nu en het onmogelijke.

© mark naessens