Wat overblijft

Later ruikt nog het laken naar haar.

Alleen geur. Na een jaar, een middag

met niets dan tastbare zaken als,

om maar iets te noemen, het strikje

van zijde op de laatste langzaam

genomen hindernis. En zij dan:

een languit liggende aandoening

van warmte, zo aaibaar als boomwol.

Wat overblijft van het weinige,

wat daarna niet dag zegt en weggaat,

wat zeker verdwijnt maar veel trager,

wat haar nu even nog vasthoudt: geur.

© mark naessens