Woorden

Woorden werden naakt als keien.

Hun betekenis is afgeschaft.

Te veel kletskonten, advocaten,

te veel dichters hebben ze geslepen,

tot paslaag gemetseld. De mortel

mist het cement voor samenhang.

Het ontbreekt aan substantie. We

dwalen tussen de regels en zoeken

radeloos naar verloren inhoud.

In de spleten liggen slechts splinters

van epiforen, op lettergrepen valse

accenten. We herkennen elkaar niet

meer aan de taal. Een overdosis van

stijlen zet ons op een dwaalspoor.

De doorsneemetafoor is te moeilijk,

de moeder van alle beeldspraak in

barenswee verkrampt. Voor liefde,

het verdwijnpunt en wat daarna

komt schieten woorden tekort.