Аляксандр Іванавіч усе свае працоўныя гады аддаў дырэктарскай справе Завалочыцкага сельскага Дома культуры. Як успамінаў Аляксандр Іванавіч, 28 чэрвеня 1944 года вёска Завалочыцы была вызвалена ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў. Адразу пасля вызвалення пачалося адраджэнне і вёскі і саўгаса "Завалочыцы". Час быў цяжкі і складаны, аднак радасць перапаўняла сэрцы вяскоўцаў. Ва ўсіх іх пачынаннях ім дапамагала народная песня і гумар.
Насупраць спіртзавода ў вёсцы Завалочыцы быў размешчаны завадскі склад. Дырэкцыя саўгаса “Завалочыцы” прыняла рашэнне аб перабудове склада ў вясковы клуб. А покуль ішла перабудова склада, клуб размясцілі ў самым вялікім пакоі памешчыцкага дома. Загадчыкам клуба стаў франтавік Аляксандр Іванавіч Шаўрук. Пад яго началам была створана мастацкая самадзейнасць, у якую ўваходзілі: паляводы, жывёлаводы, рабочыя саўгаса, спецыялісты. Асабліва ажыла самадзейнасць, калі пасля заканчэння вайны ў вёску Завалочыцы прыехаў Аляксанаў Аляксандр Сцяпанавіч. Ён быў вельмі актыўным удзельнікам мастацкай самадзейнасці. Менавіта яму належыць ідэя развоза навагодніх падарункаў дзецям рабочых саўгаса.

50-тыя, 60-тыя, 70-тыя гады

31 снежня, у другой палове дня, запрагалася тройка коней ва ўпрыгожаныя санкі. Дзед Мароз і Снягурка садзіліся ў санкі і развозілі падарункі ўсім саўгасным дзецям. Яны пад’язжалі к дамам, заходзілі ў кватэры, віншавалі ўсіх з надыходзячым Новым годам, дзецям уручалі навагоднія падарункі. За казачнымі санкамі ўвесь час бегла ватага дзетвары. Кожны чакаў сваёй чаргі, калі Дзед Мароз і Снягурка зойдуць ў іх хату. Такі звычай сустрэчы Дзеда Мароза і Снягуркі з дзетварой існаваў у саўгасе “Завалочыцы” да 1970 года.
У цэнтры вёскі Завалочыцы яшчэ памешчыкам

І. Жылінскім быў пасаджаны сквер. Праўда, слова “сквер” у вяскоўцаў не прыжылося. І па сёняшні дзень жыхары вёскі Завалочыцы сквер называюць газонам. Ну дык вось, у газоне была пабудавана танцавальная пляцоўка, шматлікія альтанкі, лаўкі; былі разбіты кветкавыя клумбы.
Летам, амаль кожную нядзелю і суботу на танцавальнай пляцоўцы выступалі з канцэртамі ўдзельнікі мастацкай самадзейнасці Завалочыцкага клуба. І вельмі часта на пляцоўцы з канцэртамі выступалі вайскоўцы з Бабруйскіх вайсковых часцей. Вось такія канцэрты на адкрытым паветры праводзіліся аж да 1968 года.
Наша вёска Завалочыцы стаіць на беразе ракі Пціч. У летні час праз раку, з аднаго берага на другі, перакідваліся мосцікі. Перакідваліся яны ў раёне саўгаснай лазні, мельніцы, у раёне жывёлагадоўчай фермы, малочнай, на так званай Бабскай часцы ракі (неглыбокай, мельчаку) і на Мужчынскай часцы ракі (глыбокай, з вірамі). Амаль ўсё лета на другім беразе ракі праводзіліся фестывалі мастацкай самадзейнасці. На фестывалі з’язджаліся калектывы мастацкай самадзейнаскі горада Бабруйска і Бабруйскага раёна. Пляцоўкі для выступлення артыстаў ствараліся вельмі хутка – на грузавых аўтамабілях апускаліся ўсе тры барты – і вось пляцоўка гатова. У час фестываляў працавала шмат буфетаў, прадавалася марозіва, якое было ў дзіковінку вясковай дзетвары. Аб правядзенні фестываляў у навакольных вёсках ведалі загаддзя і вельмі рыхтаваліся да іх, асабліва дзеці. 10-15 капеек у той час былі вялікімі грашыма і дзеці збіралі гэтыя капейкі на марозіва і на гарацкія ласункі.
У час фестываляў Аляксандр Сцяпанавіч Аляксанаў арганізоўваў скачкі на конях, а коней у той час у саўгасе было болей за сотню. Можна толькі ўявіць, якое гэта было захапляючае відовішча.
Фестывалі ў вёсцы Завалочыцы праводзіліся да 1970 года. Шкада, што зараз фестывалі не праводзяцца на Пцічы.