Некаторы раз можна знайсці інфармацыю пра тое, што заснавальнікам Завалочыц з’яўляецца памешчык Іосіф Іпалітавіч Жылінскі. Дарэчы, як адзначалася вышэй, Завалочыцы належалі памешчыкам Быкоўскім, і калі Іосіф Жылінскі ажаніўся з Антанінай Быкоўскай, то маёнтак быў падараваны ёй ў якасці пасагу. Так Завалочыцы сталі ўласнасцю памешчыкаў Жылінскіх з 70-х па 90-я гады ХІХ стагоддзя. Вось пра што апавядаецца ў кнізе "Россия. Полное географическое описание нашего отечества. Настольная и дорожная книга для русских людей. Верхнее Поднепровье и Белоруссия" (пад рэдакцыяй Сямёнава, Т. 9, 1905): "…Имение принадлежало прежде Якса-Быковским, а затем по женской линии перешло к инженеру ген. Жилинскому, известному осушителю Полесья. В имении есть красивый дом, резиденция владельцев с обширным садом и оранжереей, винокурный завод и мельница. Некогда здесь была католическая часовня".
У "Слоўніку геаграфічным Каралёўства Польскага і іншых краёў славянскіх" (Т.14, Варшава, 1880 – 1914) таксама апісваюцца Завалочыцы: "Завалочыцы – уладанні над ракой Пціч, павет бабруйскі ў 4 акрузе паліцыйнай свіслацкай, гміна Гарадок, парафія каталіцкая Глуск (за 20 вёрст), за 3 вярсты ад станцыі паштовай Сіманавічы, на тракце брэсцка-бабруйскім, за 34 вярсты ад Бабруйска. Да другой паловы мінулага стагоддзя досыць даўняя ўласнасць Якса-Быкоўскіх, праз шлюб Антаніны Быкоўскай, жонкі генерала Жылінскага, вядомага па меліярацыі Палесся, перайшла да Жылінскіх. Абшар каля 180 валок, лясы значныя, глебы лёгкія, але ўраджайныя з-за шматлікіх палёў, рэзідэнцыя прыгожая, вялікія сады фруктовыя, аранжарэя, вінакурня, млыны, рыбалоўства. Была тут капліца каталіцкая парафіі Глуск".
Так называемая рэзідэнцыя была двухпавярховай, вельмі прыгожай, упрыгожаная разьбой. Яна знаходзілася крыху зздаду ад месца, дзе цяпер знаходзіцца сучасны Дом культуры.
Жыла сям’я тут не пастаянна, а толькі наездамі. У адсутнасць гаспадароў усімі справамі займаўся упраўляючы маёнткам, адно час гэта быў Гедымін Ежы (Юры) Булгак. Яго жонка Альдона (у дзявоцтве Дзяржынская) прыходзілася сястрой вядомаму рэвалюцыянеру Феліксу Дзяржынскаму.

З сям’ёй Іосіфа Жылінскага звязана і прыгодніцка-рамантычная гісторыя. У генерала было тры дачкі: Аляксандра, Марыя, Сафія. Размова пойдзе пра лёс старэйшай дачкі Аляксандры. Была яна прыгажуня, такая, што вачэй немагчыма адвесці. І вось закахалася яна ў памешчыка Грыцэнка з Глушы і збіралася за яго замуж. Іосіф Жылінскі быў катэгарычна супраць гэтага шлюбу, таму што Грыцэнка ўсе ведалі як заўзятага карцёжніка. Ён прайграў у карты свае вёскі, сялян. Аднойчы ноччу Аляксандра збегла з бацькоўскага дома. На ўскраіне вёскі яе ўжо чакаў каханы. У Гарадку, у Касмадаміянаўскай царкве, іх ужо чакаў святар, які і правёў вянчанне. Бацьку нічога не заставалася рабіць, як прызнаць шлюб старэйшай дачкі. На жаль, ні вялікае каханне, ні шлюбныя клятвы не змянілі заўзятага гульца Грыцэнка. Аднойчы да яго ў маёнтак у глушы папрасіліся пераначаваць памешчыкі, якія праязджалі па Варшаўскай шашы. Не абышлося, вядома ж, у той вечар і без картачнай гульні. Уладальніку Глушы не пашанцавала: гульня пайшла няўдала, і ён прайграў гэтую вёску. Засталася ў валоданні сям’і апошняя вёска - Гарадок. Але Гарадок належаў яго маці, і гуляць на яго ён не рызыкнуў. Тады Аляксандра прапанавала паставіць на кон ... яе. Але зноў не пашанцавала – Грыцэнка прайграў сваю жонку. Раніцай госці з’ехалі і павезлі з сабой Аляксандру. Сярод гэтых заезджых памешчыкаў быў Ян Якуб Афенберг (барон, лекар, грамадскі дзеяч) – менавіта яму дасталася жонка няўдачлівага картачнага гульца. Пазней Ян і Аляксандра палюбілі адзін аднаго і пажаніліся.

У 1903 годзе жонка Іосіфа Жылінскага цяжка захварэла і памерла. Больш з Заволочыцамі генерала нічога не звязвала. У 1910 годзе, па адной версіі, ён прадаў маёнтак, а па іншай – прайграў у карты.

Наступнымі ўладальнікамі Завалочыц сталі інжынер-будаўнік з Санкт-Пецярбурга Аляксандр Гатоўскі і яго жонка Кацярына. Старажылы ўспаміналі, што новы памешчык у Завалочыцах бываў вельмі рэдка, а яго жонка тут жыла пастаянна. Усёй гаспадаркай ёй дапамагаў кіраваць нехта Янушэўскі. Яна была злая і дэспатычная, здзекавалася над сялянамі. Але яны разумелі і даравалі ўсю яе злосць і непрыязнасць да людзей. Апраўдвалі такія яе паводзіны тым, што яна была бяздзетнай. У 1912 годзе ў памешчыцкім доме адбыўся пажар, і частка асабняка згарэла. Хадзілі чуткі, што здзейсніла падпал сама памешчыца. Сядзіба была застрахаваная на велізарную суму, аб велічыні якой можна меркаваць па тым, што на атрыманую страхоўку Кацярына аплаціла ўсе картачныя даўгі свайго мужа і пабудавала новы дом, які і захаваўся да нашых дзён. Пабудавалі яго хутка, за два гады. У 1914 годзе быў пабудаваны новы дом, але Кацярына Гатоўская пражыла ў ім нядоўга. Спачатку гранула Першая сусветная вайна, затым адбылася кастрычніцкая рэвалюцыя 1917 года. Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі 1917 года Кацярына Гатоўская з’ехала ў Мінск, дзе арганізавала антыбальшавіцкую банду, кіравала ёю і ўсяляк шкодзіла савецкай уладзе. У 1921 годзе чэкісты яе высачылі, і пры спробе да ўцёкаў Кацярына была забітая.
Наступнымі ўладальнікамі Завалочыц сталі інжынер-будаўнік з Санкт-Пецярбурга Аляксандр Гатоўскі і яго жонка Кацярына. Старажылы ўспаміналі, што новы памешчык у Завалочыцах бываў вельмі рэдка, а яго жонка тут жыла пастаянна. Яна была злая і дэспатычная, здзекавалася над сялянамі. У 1912 годзе ў доме адбыўся пажар, і частка яго згарэла. У 1914 годзе быў пабудаваны новы дом, але Кацярына Гатоўская пражыла ў ім нядоўга. Спачатку гранула Першая сусветная вайна, затым адбылася кастрычніцкая рэвалюцыя 1917 года.
Пасля ўстанаўлення савецкай улады ў памешчыцкім доме ў розны час былі клуб, бібліятэка, ашчадная каса, пошта, мясны магазін, хлебапякарня, якая задавальняла патрэбы хлебам жыхароў вёсак Завалочыцы, Сіманавічы, Яўсевічы, Дварэц, Гарадок і Паляна. Затым доўгі час у ім размяшчалася кантора саўгаса "Завалочыцы". У час Вялікай Айчыннай вайны ў памешчыцкім будынку была нямецкая камендатура і турма ў падвале. Пасля вайны ў 1950-я гады правая палова падвала выкарыстоўвалася Бабруйскай ваеннай акругай у якасці бомбасховішча для вышэйшага ваеннага камандавання акругі.
Будынак у савецкія і постсавецкія гады прыцярпеў капітальныя рамонты, але яны не змаглі змяніць першапачатковыя абрысы класічнага ампіру. Аднак ўжо цяпер ён патрабуе вялікага капітальнага рамонту. Будынак не ўнесены ў Дзяржаўны спіс гісторыка-культурных каштоўнасцей Беларусі.
Захаваліся ў Завалочыцах і будынкі вінакурні, якія датуюцца 1888 і 1889 гадамі. Зараз спіртзавод не запатрабаваны. Дарэчы кажучы, падмуркі будынкаў спіртзавода складзены з валуноў, а яны і цяпер такія ж трывалыя, як і ў тыя часы.
На жаль, не захаваўся панскі калодзеж, які знаходзіўся ў Завалочыцах паміж сучасным клубам і сажалкай. Яго, па словах старажылаў, не стала прыблізна ў 1960-х гадах XX стагоддзя. А вось фота з часткай калодзежа ёсць!
Страчаны беззваротна мэбля і адзенне, якія знаходзілся на гарышчы панскага дома. Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі да ўсяго панскага адносіліся, мякка кажучы, варожа, таму і не зберагалі.
Такім чынам беззваротна страчаны быў і каталіцкі касцёл, аб якім упаміналася вышэй.
Але гэта не ўсе страты. Новыя страты звязаны з гісторыяй савецкага і постсавецкага перыядаў. А пакуль на змену панскай уладзе прыйла савецкая, якая ўнесла свае карэктывы ў жыццё Завалочыц.
У 1917 годзе адбылася Кастрычніцкая рэвалюцыя. У Беларусі ўсталявалася савецкая ўлада. Пачалі ўтварацца калгасы і саўгасы.
Так у 1922 годзе на былых панскіх землях быў створаны першы ў раёне саўгас "Завалочыцы", пачалося новае жыццё, да якога людзі ставіліся неадназначна.
Савецкія пераўтварэнні набіралі моц. За перыяд з 1917 і па 1941 гады ў саўгасе "Завалочыцы" была адкрыта пачатковая школа, пабудавана вёска Паляна і свінагадоўчая ферма ў ёй, адкрыты курсы падрыхтоўкі трактарыстаў і шафёраў, стала дзейнічаць метыяралагічная станцыя, пабудаваны млын і лесапілка, на рацэ Пціч устаноўлены рухавік, які забяспечваў электрычнасцю тры вёскі – Завалочыцы, Яўсеявічы і Заполле, пабудавана майстэрня па рамонце сельскагаспадарчай тэхнікі, былі адкрыты яслі-сад, створаны парнікі, рассаднікі, устаноўлены першы рэпрадуктар, пабудавана малочная, якая працавала ўсю вайну.
Усе гэтыя набыткі ствараліся цяжкаю працай нашых землякоў. Затым здарылася Вялікая Айчынная вайна.