Дом №1 у вёсцы Заволочыцы ля самай шашы Брэст-Масква, дзе жылі Ульян Аляксандравіч Рыбак і яго жонка Соф'я Цімафееўна, быў вядомы далёка за межамі не толькі раёна, але і рэспублікі. Ні ў адной заволочыцкай хаце не пабывала столькі людзей, колькі ў іх. Гэта - журналісты, тэлевізіёншчыкі, школьнікі і проста людзі. Дзіўна сціплы чалавек Ульян Аляксандравіч доўга абвыкаў да шыльды, вывешанай на доме, якая як бы пацвярджала, што менавіта «тут пражывае Герой Савецкага Саюза У. А. Рыбак». Па гэтай прычыне ён адчуваў сябе дыскамфортна. Асабліва ў адносінах да іншых ветэранаў. Маўляў, не дзіва заморскае, каб усялякія шыльды вывешваць, а каму трэба - знойдуць. І знаходзілі. Ім усім незразумела, што не вельмі - то любіць гаварыць пра сябе Ульян Аляксандравіч. Але ў той жа час як было адмовіць? Прыходзяць – значыць цікавяцца, значыць, не абыякава ім мінулае, звязанае з вайной. А ўжо каму пра яе не ведаць, як яму - былому разведчыку, прадстаўніку армейскай эліты.
Восенню 1940 года 19-гадовага Ульяна, які не скончыў нават сямігадовую школу (пяць класаў), але які паспеў папрацаваць на шклозаводзе "Камінтэрн" у суседняй Глушы і мясцовым спіртзаводзе, забралі, як і яго семярых аднавяскоўцаў, на службу ў Чырвоную Армію. Для іх дастаўкі з родных Яўсеевіч у Глуск падрыхтавалі некалькі фурманак. За падводамі ішлі праважаючыя: хто - та зацягваў у той час папулярную песню "Як радная мяне маці праводзіла", хто – та хаваючы слязу, жадаў вяртання дадому жывым і здаровым. Ульян раптам заўважыў у натоўпе Соню Шылаву з суседняй вёскі Рудня. Саскочыўшы з калёс, ён падбег да яе і ўпершыню пацалаваў. А так як адбылося гэта на вачах у вяскоўцаў, то гэты ўчынак нямала значыў для яго. Хто тады мог падумаць, што хлопцаў чакае самая страшная ў гісторыі чалавецтва вайна, з якой некаторыя так і не вярнуцца ў бацькоўскую хату.
Служыць Ульяну Рыбаку выпала ў Карэліі. Там яго і заспела Вялікая Айчынная вайна. Ваяваў на Ленінградскім, Варонежскім, Цэнтральным, 1-м і 4-м Украінскіх франтах. Пяць разоў быў паранены. Але шчаслівая зорка Рыбака зберагла яму жыццё і прывяла 24 чэрвеня 1945 гады на Красную плошчу ў Маскве на Парад Перамогі. Успамінаючы пра гэтую вялікую падзею, Маршал Савецкага Саюза К. С. Маскаленка ў адной са сваіх кніг мемуараў напісаў: "У іншым шэрагу я ўбачыў старшыну Ульяна Аляксандравіча Рыбака, для якога вайна пачалася 22 чэрвеня 1941 года, а скончылася ў Празе. Яшчэ на Карэльскім фронце У. А. Рыбак пабіў і знішчыў гранатамі і бутэлькамі з гаручай сумессю 10 варожых танкаў. Потым стаў разведчыкам. На яго рахунку было 57 здабытых "языкоў", каля 200 варожых салдат і афіцэраў ён знішчыў. За свае подзвігі разведчык быў узнагароджаны Залатой Зоркай Героя, ордэнамі Леніна, Чырвонага Сцяга, Айчыннай вайны 1-й ступені, Славы 2-й і 3-й ступені, медалямі "За баявыя заслугі", "За адвагу". А свой першы ордэн Ульян Рыбак атрымаў за бой з нямецкімі танкамі на Карэльскім перашыйку.
Гэта было ў Карпатах. Атрымаў Рыбак - памочнік камандзіра разведузвода 348-й асобнай разведроты 226-й стралковай дывізіі 1-й гвардзейскай арміі 4-га Украінскага фронту - заданне пракрасціся ў тыл праціўніка і ўзяць штабнога афіцэра. Раз штаб - значыць, глыбокі тыл. Амаль двое сутак з разведчыкам Паўлам Кавалёвым вялі назіранне. Наступіла ноч. Як толькі пачалі прасоўвацца паўзком, раптам узнікла перастрэлка. Свісталі кулі, вылі міны і снарады. Яны ляжалі, быццам у зямлю ўраслі, і за адно малілі Госпада: толькі б не параніла, толькі б не забіла, інакш не выканаем заданне. Калі сціхла перастрэлка, разведчыкі шчасліва абмінулі паласу абароны. Абышлі пасты праціўніка і агнявыя пазіцыі артылерыі. На досвітку старанна замаскіраваліся ў зарасніку. Пачалася барацьба са сном. Суткі без сну Рыбак мог вытрымаць, а другія, трэція - гэта вышэй за чалавечыя сілы...
Па дарозе рухаліся машыны, танкі. Разведчыкі па чарзе вялі назіранне. На трэція суткі выйшлі да сяла Вішнёўка. Гэта кіламетраў трыццаць ад лініі фронта. У вялікім сяле, у самым канцы стаяў цагляны будынак, у якога - машыны з радыёантэнамі. Было ясна: гэта - штаб. Да будынка часта пад'язджалі легкавыя аўтамашыны. У салдатаў, што ў двары, машыны асаблівай рэакцыі не выклікалі. Але калі з'явіўся цёмна - сіні "опель", яны выцягваліся па стойцы "смірна". Значыць, гаспадар аўтамабіля - немалы чын. Разведчыкі далей вядуць назіранні і вызначаюць, што ў адзін і той жа час "опель" выязджае з Вішнёўка і рухаецца ў заходнім накірунку і без суправаджэння аховы. А гэта было выключнай удачай. У пералеска зрабілі засаду. І вось на дарозе з'явіўся цёмна - сіні «опель», які рухаўся на вялікай скорасці. Рыбак падпусціў яго бліжэй і шпурнуў "лімонку". Машына паляцела ў кювет. Адкрыўшы дзверцы, ён убачыў, што кіроўца мёртвы, а побач на сядзенні... генерал. Як аказалася - камандзір механізаванага корпуса. Выцягнулі генерала з машыны, затыкнулі яму рот - і далей ад гэтага месца. У любую хвіліну на дарозе маглі з'явіцца немцы, хоць і так яны былі вакол.
Адышоўшы на бяспечную адлегласць, як след агледзелі сваю здабычу. Генерал паранены. Можа скончыцца крывёю. Прыйшлося зняць нацельныя кашулі і парваць на палоскі, каб зрабіць перавязку. Яго жыццё каштавала даражэй іх жыццяў. Бо адзін каштоўны «язык» мог зрабіць уплыў на лёс тысяч нашых салдат. Як маглі і чым маглі, ратавалі генерала, аддавалі апошнія драбкі сухога пайка, хоць самі былі галодныя. Знясіленыя, але гордыя ад таго, што заданне з гонарам выканалі, праз семнаццаць сутак дабраліся да сваіх.
За каштоўнага "языка" Рыбак атрымаў ад камандуючага 4-м Украінскім фронтам генерала арміі І. Я. Пятрова падзяку.
Аб Рыбаку ведалі многія. Яго аўтарытэт сярод салдат быў настолькі высокі, што пра яго распавядалі салдацкія байкі, складалі вершы:

"Разведчик храбрый и толковый
Фашистам спуску не даёт:
Ульян всегда придёт с уловом,
У Рыбака всегда клюёт ".

Можа, прычынай таму была ягоная беспрыкладная адвага, можа, спадарожнічала ўдача, якая Рыбаку не здраджвала. І, вядома ж, вернасць баявым сябрам і франтавому брацтву. Ён ніколі і нідзе не падстаўляў сваіх таварышаў, не рызыкаваў дарма іх жыццямі. Смеласць яго была разумнай, і ў любой сітуацыі ён захоўваў сябе ў руках, не лез на ражон. Умеў цвяроза ацаніць становішча і прыняць рашэнне, за ўсё спаўна браць на сябе адказнасць. Мела значэнне і тое, што Ульян Рыбак ваяваў з першых дзён вайны. Пабываў у неймаверных пераробках, але застаўся цэлы (раненні толькі падкрэсліваюць яго непашкоджанасць). А такія людзі на фронце - крыніца, якая падкрэслівае салдацкую надзею застацца ў жывых: маўляў, калі ён ўцалеў, то чым я горш.
Пры такой папулярнасці і атрымаў Рыбак заданне ад прадстаўніка Стаўкі маршала С. К. Цімашэнка. Штаб размяшчаў дадзенымі, што дзе-та на венгерскай тэрыторыі стаілася і чакае сваёй гадзіны 8-я танкавая армія СС. Трэба знайсці месца яе дыслакацыі.
На заданне сышла ўся разведгрупа - старшына Рыбак і шасцёра разведчыкаў. Быў з імі і радыст. Выявіўшы варожую групоўку, яны сталі сачыць за рухам калон на Будапешт. Праз кожныя дзве гадзіны назіранні перадаваліся ў разведаддзел штаба фронту. Штурмавая авіяцыя не прымусіла сябе чакаць, і па варожых калонах нанеслі дакладныя ўдары. 24 "Тыгра" і "Пантэры" ператварыліся ў гарашчыя факелы.
Вяртаючыся да сваіх, атрымалі загад узяць афіцэра "языка". Узялі. Але калі ноччу пераходзілі лінію фронту, здарылася неспадзяваная акалічнасць. Афіцэр, пачуўшы сваю мову, пазбавіўся ад кляпу і закрычаў. Пачалася стральба, у небе з'явілася мноства ракет. Раптам, як быццам удар жалезнага кулака перакуліў старшыну Рыбака ў снег, які стаў раптам гарачым.

Ульян Рыбак прыйшоў у свядомасць у шпіталі. А 24 сакавіка 1945 года яго палаты абвясціліся крыкамі "ура!". Бо беларускаму хлопцу з глухой вёсачкі Яўсеевічы Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР было прысвоена званне Героя Савецкага Саюза.
Залатую Зорку ў красавіку 45-га прымацаваў да гімнасцёркі Рыбака член Ваеннага савета 38-й арміі генерал-маёр Фёдар Іванавіч Алейнік. Віншуючы героя, ён сказаў: "Вашымі подзвігамі ганарацца ўсе воіны фронту".