З успамінаў В.В. Кругловай вядома, што ў канцы 1941 г. – пачатку 1942г. у Завалочыцах пачала дзейнічаць падпольная антыфашысцкая група, створаная трактарысткай, маладой камуністкай Ганнай Прахоцкай.

Яшчэ ў першыя месяцы вайны разам з сяброўкамі яна выратавала жыццё многім байцам і афіцэрам Чырвонай Арміі. Дзяўчаты хавалі іх ад акупантаў, аказвалі пасільную медыцынскую дапамогу, рызыкуючы сваім жыццём. Дапамагалі Прахоцкай ў падпольнай дзейнасці таксама Вольга і Аляксандр Кругловы, Мікалай Кавалеўскі і інш.

У навакольных лясах і балотах яны збіралі зброю і перадавалі яе партызанам. Ганна і яе сябры распаўсюджвалі сярод мясцовых жыхароў звесткі з паведамленняў Саўінфармбюро, лістоўкі, што даходзілі з Бабруйска ў вёску. А галоўнае, у размовах з аднавяскоўцамі яны выказвалі ўпэўненасць, што адступленне нашай арміі часовае, што рана ці позна прыйдзе перамога. Гэта ўзнімала настрой людзей, клікала на барацьбу з акупантамі.

Як і іншым жыхарам вёскі, Ганне Прахоцкай і Вользе Кругловай фашысты даручылі штодзённую ўборку воінскага склада. У адным з адсекаў знаходзіліся боепрыпасы. Дзяўчаты, даведаўшыся аб гэтым, сталі праяўляць у рабоце старанасць каб заваяваць поўнае давер’е гітлераўцаў. Гэта ім удалося. Старанныя, працалюбівыя прыбіральшчыцы не выклікалі ніякай падазронасці ў немцаў. Праз некаторы час Ганна і Вольга сталі, па сутнасці, паўнапраўнымі гаспадынямі склада.

Вось яны – патроны… Россыпам, у драўляных і цынкавых скрынках. Але як вынесці патроны? Яны прыдумалі даволі рызыкоўны план. Разлік быў на цягу немцаў да спіртнога. Хутка Ганна і Вольга упэўнеліся ў тым, што “рус шнапс” дзейнічае безадказна, надоўга знімаючы ахову ад варот склада. Спачатку сяброўкі пачалі выносіць патроны пад сукенкамі, у спецыяльна пашытых мяшочках. Затым пасмялелі: сталі прыходзіць на склад з сумкамі і хавалі іх па цэлай цынкавай скрынцы. Яны ведалі, што іх чакае ў выпадку, калі фашысты зловяць з патронамі. Іх лёс неадкладна быў бы вырашаны, але жаданне зрабіць хоць што-небудзь карыснае, каб дапамагчы сваім на вайне, было такім велізарным, што яны пагарджалі небяспекай. Патроны затым былі перададзены ў партызанскі атрад імя Варашылава.

І ўсё-такі фашыстам удалося схапіць Прахоцкую, калі яна, здабыўшы для партызан каштоўныя звесткі, вярталася ў вёску са Старага Сяла. Пасля тыдня допытаў, катаванняў, так нічога і не дабіўшыся ад яе, фашысты растралялі яе.

У лютым 1943 г. партызанскія атрады У.К. Якавенкі і У.М. Шваякова, зрабіўшы засаду каля в. Старое Сяло, ушчэнт разбілі карны атрад глускага гарнізона колькасцю каля двухсот чалавек. Так яны адпомсцілі за смерць патрыёткі.

Валянцін Філіпчык, ураджэнец в. Гарадок Завалочыцкага сельсавета, пачаў гэтую барацьбу ў няпоўных трынаццаць гадоў.
Бацька Канстанцін Фаміч Філіпчык перад вайной працаваў дырэктарам саўгаса "Завалочыцы", фашысты яго расстралялі. Каб змагацца з ненавісным ворагам і помсціць за бацьку, уся сям’я Філіпчыкаў спачатку дапамагала бабруйскім падпольшчыкам, а потым, калі ўзнікла небяспека правалу, пайшла ў партызаны. Георгія Філіпчыка залічылі ў атрад Дзмітрыя Сезіка, а Анастасію Георгіеўну, дачку Надзю і самага меншага сына Валянціна — у атрад імя Фурманава, якім камандаваў Васіль Шчэрбіч.
Каб удзельнічаць у баявых аперацыях разам з дарослымі, Валянцін пайшоў на хітрасць — прыбавіў сабе гады, і яго залічылі ў разлік станковага кулямёта. Праз пару дзён ён ужо прымаў удзел у баі ў Стасеўцы.
Пры падрыве чыгункі Георгій Філіпчык загінуў. Яго смерць для сям’і была цяжкім ударам.
3 таго часу Валянцін Філіпчык змагаўся з гітлераўцамі за траіх: за сябе, за бацьку і за брата...
Міша Лубкоў быў вельмі ўдзячны сваёй настаўніцы па нямецкай мове Валянціне Міхайлаўне Аторынай, якая сяму-таму навучыла яго ў сёмым класе: хлопец разумеў, аб чым ідзе гаворка, калі размаўлялі немцы, і сам мог сказаць па-нямецку некалькі простых фраз. Відаць, гэта акалічнасць і стала вызначальнай, калі глускаму каменданту сельскагаспадарчай камендатуры палкоўніку Гофману спатрэбіўся работнік для хатніх спраў. Міша добра спраўляўся са сваімі абавязкамі, і Гофману гэта спадабалася. Пазней ён перадаў хлопца ў Завалочыцы свайму прыяцелю Оту Фішэру.
Тут Міша, як і ў Глуску, чысціў каменданту боты, калоў дровы, даглядаў каня. Фішэр любіў ездзіць вярхом, і, калі садзіўся, абавязкова праводзіў чыстай хусцінкай па спіне каня. Калі хусцінка цямнела, Міша атрымліваў тры ўдары плёткай, у канец якой быў ушыты кавалак волава.
Хлопец ненавідзеў фашыста і ўсё думаў, як яму адпомсціць.
Нарэшце, прыдумаў... Перастаў грубіць немцу, стаў мяккім, клапатлівым, словам — цішэй вады, ніжэй травы.
Камендант прыкмеціў перамены ў Мішыных паводзінах і сам таксама палагоднеў. Аднойчы ён даў хлопцу свой ключ і сказаў, каб ён з гэтага часу прыбіраў таксама і яго пакой.
Часавы, які стаяў каля ўвахода ў рэзідэнцыю каменданта, кожны раз правяраў Мішын чамаданчык, з якім ён прыходзіў на работу, там ляжалі шчоткі для чысткі абутку, вакса і іншыя патрэбныя для прыбірання рэчы. Але хутка абодва амаль што пасябравалі: Міша прыносіў Гансу то мёд, то яйкі, то масла. I праз два месяцы той ужо давяраў Лубкову як свайму.
Прыбіраючы ў пакоі каменданта, Міша знайшоў у шафе, якая не зачынялася, аўтамат і касеты з патронамі, гранаты, пісталет-браўнінг.
Аднойчы летнім днём 1943 г. да Фішэра прыехаў у госці яго прыяцель з Глуска. 3 гэтай нагоды быў наладжаны банкет. Міша разам з прыслугай дапамагаў накрываць святочны стол, насіў з кухні гарэлку, каньяк, закускі. Пад вечар немцы добра асалавелі. Аднаго павёз у камендатуру ад’ютант, а другі патрабаваў да сябе Мішу, каб пачаставаць каньяком. Прыслуга паступова разышлася...
Засталіся Міша і Фішэр.
Пасля двух кілішкаў каньяку каменданта зусім развязло. Ён схіліўся над сталом і пачаў драмаць. Тады Міша падышоў да яго і два разы стрэліў з браўнінга ў патыліцу. Зачыніў пакой на ключ, а сам падаўся з чамаданам, у якім заўсёды насіў свае рэчы для ўборкі, на двор. Толькі на гэты раз замест іх у чамаданчыку ляжала ўся зброя з шафы завалочыцкага каменданта. У канцы сядзібы хлопец ускочыў на каня і падаўся ў лес да партызан...