Рэчышчы рэк чысціліся чарпакамі з плытоў, масты і драўляныя шлюзы сякліся сякерамі. Грунт вывозіўся на конях. У месцах перасячэння каналаў з дарогамі будаваліся драўляныя бэлечныя масты, а са сцяжынкамі – перакладзіны з бярвёнаў і поручняў на іх. На каналах акрамя мастоў будаваліся драўляныя шлюзы, якія рэгулявалі ўзровень вады. Акрамя пастаянных рэгулятараў практыкаваліся часовыя перамычкі з калкоў і дзярніны. У вусцях некаторых асушальных каналаў рабілі млынавыя плаціны, якія выконвалі ролю водападводных збудаванняў. Больш 2,5 млн. дзесяцін (2,73 млн.га) балот было пераўтворана ў культурныя землі, было пабудавана 4367 вёрст каналаў, 549 мастоў, 30 шлюзаў, ачышчана 127 вёрст рэчышчаў рэк. Створана сетка метэаралагічных станцый і вадамерных пастоў. Па даных І.І. Жылінскага, да 1897 года было каналізавана 450 тыс. дзесяцін балот. На ўсё гэта сышло за 2,8 млн рублёў. У 1883 годзе І.І. Жылінскім былі закладзеныя вопытныя пасевы на нізінным балоце ва ўрочышчы Васілевіцкага павета, дзе выпрабоўваўся метад вырошчвання змяшанай культуры з выкарыстаннем навезеннага мінеральнага грунту. Адначасова праводзіліся даследаванні па вырошчванню на меліяраваных землях азімых і яравых культур, кармавых траў і гародніны, «каб на справе паказаць палескаму селяніну спосабы і прыёмы распрацоўкі балот пад ворыва і агароды, добрым прыкладам выклікаць у яго ахоту да пераймання». Вялікую цікавасць уяўляюць доследы экспедыцыі па пескаванні асушанага балота. Асушальныя работы на Палессі станоўча адбіліся на росце лясных насаджэнняў і лугавых угоддзяў. Кошт зямлі ўзрос у 7–10 разоў. У выніку працы Заходняй экспедыцыі ў Беларусі аздаравіўся клімат, страцілі эпідэмічны характар хваробы, практычна знікла уласцівая дадзенай мясцовасці хвароба «каўтун». Падводзячы вынікі дзейнасці экспедыцыі на Палессі, якая цягнулася 30 гадоў, у 1903 годзе генерал І.І. Жылінскі пісаў: «Зробленыя да гэтага часу каналізацыйныя работы на Палессі можна лічыць дастатковымі пры цяперашніх эканамічных умовах краіны, па меры ж змены гэтых умоў, па меры павелічэння насельніцтва і культуры краіны, будзе з’яўляцца непазбежнай неабходнасць пашырэння сеткі каналаў. Нельга разглядаць працу цалкам завершанай – толькі пакладзены пачатак для такога роду працы ў будучыні».
На сваёй сядзібе ў в. Завалочыцы і ў навакольных вёсках, Жылінскі таксама займаўся асушеннем. Яго дрэнажы і каналы існуюць да цяперашняга часу.
У 1914 годзе каля старой драўлянай сядзібы ён пабудаваў мураваны сядзібны дом. Аднапавярховы, простакутны ў плане, пабудаваны ў класічным стылі, ён меў вось сіметрыі па цэнтры, парадны ўваход быў арыентаваны на паўночны захад да парка і сажалкі і ўяўляў сабой чатырохкалонны порцік з балконам, аздобленым каванымі парэнчамі. Бакавыя сцены ў тарцах аформлены ў стылі веж, у іх знаходзяцца вінтавыя сходы. Уваход з поўдня меў сходы, якія цяпер, нажаль амаль разбураны. Далей знаходзіліся алеі з бэзу і ліп, рэшткі якіх заставаліся да канца XX ст.
У 1888-1889 гадах непадалёку ад сядзібнага дома, на беразе ракі Пціч І.І. Жылінскі пабудаваў вінакурню, якая складаецца з комплексу будынкаў, у тым ліку спіртасховішча. Вінакурня працавала практычна безперапынна з 20-х гадоў XX ст. да пачатку 2000-х гадоў, цяпер закансервавана, ахоўваецца, належыць Бабруйскаму віна-гарэлачнаму заводу.
Каля сядзібы захаваліся, хоць і ў змененым выглядзе, сажалка і парк (на месцы старога парку). На гаспадарцы Жылінскіх у 1922 годзе быў арганізаваны саўгас "Завалочыцы". У мураваным доме ад стварэння саўгаса знаходзіліся кантора, сельсавет, радыёкропка, клуб, пякарня, жылыя пакоі, у скляпах захоўвалася гародніна. Дзякуючы знаходжанні ў доме розных устаноў, сядзібу ацаплялі і рамантавалі ў меру матэрыяльных магчымасцяў.
Комлекс гэтых будынкаў з’яўляецца адзіным у раёне такого кшталту помнікам, ніводная з шматлікіх іншых сядзіб не захавалася.