شعرکوتاه تو

تو با آن چشم‌های سبز

شعر می‌خواندی

من با این چشم‌های بسته

شعر می‌دیدم

– برای من هم شعر می‌گی؟

– نه، برای تو

نه برای چشم‌های روشنت

– چرا؟

چرا رفتی؟

چرا چشم‌های سبزت زرد شد؟

تنت مثل تنه‌ی درخت شکست

زیر پایم علفزار شد

به من نگفتی

چرا

حتی وقتی که نیستی

 تو را هنوز می‌بینم؟