Embedded Files
Hieronder lees je meer over het onderdeel verspringen.
Verspringen
Verspringen
is een onderdeel van atletiek waarbij het de bedoeling is om na een aanloop zo ver mogelijk te springen. Het is ook een onderdeel van de tienkamp (voor mannen) en zevenkamp (voor vrouwen).
Eén meter voor de zandbak bevindt zich een houten afzetbalk. Vanaf deze afzetbalk (of ervoor) dient men te springen, anders is de poging ongeldig. De lengte van de sprong wordt gemeten vanaf de afzetbalk tot de eerste afdruk die de springer maakt in de zandbak, vanaf de afzetbalk gezien.
Een wedstrijd bestaat uit drie pogingen waarvan de verste afstand telt.
TECHNIEK VERSPRINGEN
TECHNIEK VERSPRINGEN
De aanloop
De aanloop
De aanloop bij het verspringen verschilt per springer (klik op het pijltje voor meer)
De aanloop bij het verspringen verschilt per springer. De een loop vanaf het begin keihard aan terwijl de ander de snelheid langzaam opbouwt. De een is explosiever aangelegd dat de ander en de volgende heeft meer sprongkracht dan de ander. Het is daarom van belang om per atleet het optimum hierin te vinden, dus de optimale manier voor deze atleet waardoor hij/zij zo ver mogelijk springt.
Het ideaal plaatje van de aanloop is om op het moment van afzetten op maximale snelheid te zijn terwijl de atleet nog steeds in staat is deze snelheid goed om te zetten in een sprong, dus een goede afzet te maken. Hoe beter de ontwikkeling van de atleet is hoe hoger de aanloopsnelheid bij de maximale snelheid komt te liggen. We spreken dan ook liever van Optimale snelheid bij een vertesprong.
Een aanloop kunnen we verdelen in 2 methoden:
Climaxaanloop of versnellende aanloop, waarbij de atleet ‘langzaam’ begint en met optimale snelheid afzet.
Sprintaanloop, waarbij de atleet zo snel mogelijk de optimale snelheid probeert te bereiken, deze aanloop zal logischerwijs korter zijn dan de climaxaanloop.
Bij beide aanlopen is het van groot belang om zo ontspannen mogelijk aan te lopen om de overgang van aanlopen naar afzet zo soepel mogelijk te laten verlopen. Ook loopt een atleet meestal harder als hij ontspannen is.
1Bepaal je startpunt. Om het startpunt voor je sprong te ontdekken, begin je met je rug naar de zandbak op het punt vanaf waar je wilt springen. Ren naar het gebied waar je over het algemeen begint, maar ren alleen het aantal passen dat je hebt besloten te nemen. De plek waar je laatste pas eindigt is je startpunt. Doe dit een paar keer en pas je startpunt aan als dat nodig is.[3]
- Een andere manier om je startpunt te bepalen is om van een bepaald punt op de baan te beginnen en om vooruit te rennen met het aantal passen dat je hebt besloten te nemen. Markeer het punt van je laatste pas.
- Doe dit een paar keer zodat je een gemiddelde afstand kunt vinden gebaseerd op het aantal passen dat je neemt.
2Zet markeringen op je startpunt. Je moet zichtbare markeringen hebben die te onderscheiden zijn van andere springers die een vergelijkbaar startpunt hebben. Je kunt pionnen op je startpunt neerzetten, vlaggetjes, felgekleurde stenen of gekleurde tape. Zet ze naast de baan zodat ze niet in de weg staan van springers of van mensen die aan andere onderdelen meedoen.
3Begin met je afzetvoet naar voren. Dit is de startpositie. Leun een beetje naar voren en ga met je rug naar de zandbak staan. Zorg dat je in het midden van de baan staat.[4]
4Ren over de baan. Geleidelijke versnelling is de sleutel en na een paar passen moet je in een sprintende positie rechtop lopen. Houd je hoofd en ogen omhoog in plaats van naar beneden te kijken. Ren op volle snelheid tot je de afzetbalk bereikt.[5]
5Verlaag je zwaartepunt in de voorlaatste pas. Zet je voet plat op de grond, zak met je heupen en buig je enkel om je zwaartepunt te verlagen.[6]
6Maak je laatste pas korter. Verkort je laatste pas om snelheid te behouden. Plaats je voet plat op de grond voor je lichaam. Buig de gewrichten van je been om je zwaartepunt te verhogen
De afzet
De afzet
De afzet wordt bepaald door een aantal factoren:
Plaats van de afzet
Strekactie van het afzetbeen
Ondersteuning van de afzet
Voorwaartse snelheid bij de afzet (klik op het pijltje voor meer)
De afzet bij het verspringen geschiedt zoveel mogelijk onder het Lichaamszwaartepunt ook wel LZP. Het LZP ligt bij de afzet iets boven de heupen. De afzet kenmerkt zich door een platte voetplaatsing, dus niet eerst de hiel op de grond, dit geeft namelijk een remmende werking.
Een explosieve strekactie van het afzetbeen en de heupen zal bijdragen aan een optimale afzet. Hoe explosiever het strekken gebeurt hoe meer impuls het zal meegeven aan de afzet (dit noemen we afzetsnelheid). Na de strekking is het afzetbeen nagenoeg gestrekt.
De ondersteuning van de afzet komt uit het zwaaibeen en de armen. Het zwaaibeen is het been dat tijdens de afzet explosief naar voren zwaait met een spitse knie. Door deze actie zal de afzet meer impuls krijgen evenals het inzetten van de armen, hoewel dit hiervoor iets minder geldt. De arminzet heeft namelijk nóg een functie: balans bewaren tijdens de afzet. Echter is het zo dat de armondersteuning niet overdreven moet worden omdat het dan gaat tegen werken bij de knie inzet en andersom ook trouwens.
7Zet je afzetvoet plat op de grond. Het is belangrijk om je afzetvoet plat op de grond te zetten in plaats van je hak of tenen te gebruiken. Als je afzet met je hak eerst, wordt je snelheid lager. Als je afzet op je tenen, wordt je sprong instabiel en heb je ook een grotere kans op blessures
8Zwaai je leidende knie en je tegenovergestelde arm omhoog. Om je kracht tegen de grond te vergroten, zwaai je je leidende knie (waar je mee afzet) en je tegenovergestelde arm omhoog. Houd de rest van je lichaam rechtop
De ZWEEFFASE
De ZWEEFFASE
In de zweeffase kunnen we 4 hoofdtechnieken onderscheiden:
Hurktechniek
Hangtechniek
Looptechniek
Hitch-kicktechniek (klik op het pijltje voor meer)
De hurk- en de hangtechniek spreken denk ik voor zich, dit zijn de meest simpele technieken uit te voeren tijdens de vlucht.
De hurksprong is de allereerste en eenvoudigste springtechniek. Na de afzet worden de benen ingetrokken en voor de landing zover mogelijk naar voren uitgestrekt. Het is bij deze techniek van belang dat er sterkt gelet wordt op het goed afmaken van de afzet omdat bij deze techniek de neiging tot het te vroeg intrekken van het afzetbeen sterk aanwezig is. Bij pupillen en op school is dit zeer geschikte techniek om mee te beginnen en verder te ontwikkelen.
De hangtechniek is een vorm van de hurktechniek waarbij na de afzet het afzetbeen achter blijft en het zwaaibeen zich na de afzet naast het afzetbeen voegt. Dit in combinatie met het naar voren duwen van de heupen tijdens de vlucht zorgt voor een lichte holle rug waarbij men dus als het ware in de lucht hangt. Doordat met zo in de lucht hangt ontstaat er in het lichaam een zekere voorspanning, vergelijkbaar met een elastiek of een boog. Bij de landing worden de armen in een grote boog naar voren gezwaaid en de benen komen tegelijkertijd naar voren, het lichaam klapt als het ware dubbel wat redelijk explosief gebeurt door de net genoemde aanwezige voorspanning in het lichaam.
De looptechniek of schaartechniek zegt het eigenlijk al, in de lucht wordt na de afzet de loopbeweging voortgezet tot de landing. Tijdens dit “lopen” in de lucht volgen de armen de bewegingen van de benen om zodoende opgewekte rotaties in de lucht te compenseren en zodoende de sprong goed te laten verlopen. De looptechniek is echter alleen toe te passen bij springers die over een relatief grote sprongkracht beschikken omdat er enige hoogte nodig is om de schaarbewegingen uit te kunnen voeren. De schaarbewegingen verlopen net als het lopen, het voorste been zwaait nagenoeg gestrekt naar achter tijdens de vlucht, terwijl het achterste zwaaibeen met een spitse knie naar voren komt. Op de ze manier wordt een lichte rotatie achterover opgewekt die een wat makkelijker uitgangspositie geeft voor de landing. Elke schaar brengt de romp dus in een iets verder achterover gedraaide stand.
De hitch-kicktechniek is een variant op de looptechniek, hij verschilt op kleine punten.
Bij de hitch-kicktechniek wordt als het ware één volledige schaar uitgevoerd, terwijl bij de looptechniek 2 scharen gangbaar is. De ondersteunende actie van het zwaaibeen is ook feller, ook de schaarbeweging wordt iets feller uitgevoerd zodat het meer het karakter van een “trap” krijgt. De hitch-kicktechniek ontleent dus ook zijn naam aan het felle uitschoppen en felle schaarbeweging.
Tijdens de vlucht kan ook een combinatie van 2 of meer technieken plaatsvinden. Zo kan loopbeweging met slechts één schaar gecombineerd worden met een hangtechniek vlak vóór de landing. Op deze manier kunnen dus de harde grenzen van de technieken vervagen waardoor het soms moeilijk is een springer onder te brengen bij een bepaalde techniek en men bijvoorbeeld in een gebied tussen 2 technieken terechtkomt.
9Spring voor afstand, niet hoogte. Concentreer je op een zo ver mogelijke sprong maken in plaats van een zo hoog mogelijke. Kijk naar voren in plaats van naar de balk of het zand om je snelheid naar voren te behouden
10Probeer de zeiltechniek als je een beginner bent. Om dit te doen, duw je je vrije been (niet je afzetbeen) zo ver naar voren als mogelijk. Als je in de lucht bent, breng je ook je afzetbeen naar voren zodat je benen evenwijdig aan elkaar zijn
11Probeer de hitch-kick of blijf hangen als je een ervaren springer bent. Om de hitch-kick te doen, moet je je armen en benen ronddraaien om een rotatie naar voren tegen te gaan. Om te hangen moet je om een rotatie naar voren tegen te gaan je lichaam uitstrekken zodat je armen boven je hoofd zijn en je benen naar beneden hangen.
De landing
De landing
De landing is een onderdeel van de sprong dat het duidelijkst is aan te geven. (klik op het pijltje voor meer)
Tijdens de landing is het zaak om de benen zover mogelijk naar voren uit te strekken. Op het moment dat de voeten het zand raken buigen de benen mee met de druk en door het naar voren brengen van de heupen glijdt het zitvlak dan is het gat dat door de voeten is gemaakt. Vervolgens is het aan de springer hoe de landing af te maken. De springer kan het gewoon hierbij laten en opstaan. Wat een veel meer voorkomend fenomeen is bij topspringers is dat zij hun zitvlak náást de voeten in het zand laten komen en zodoende opzij vallen waarbij het risico van achteruit vallen tijdens de landing minimaliseert.
De armondersteuning bij de landing is ook per atleet verschillend. Afhankelijk van hoeveel rotaties en welke rotaties een atleet heeft meegekregen na de afzet is de mate van armbeweging. Heeft een atleet veel rotatie achterover (bijv. door een dubbele schaar) dan zullen de armen tijdens de landing naar voren bewegen. Als een atleet gedurende de sprong weinig tot geen rotaties heeft meegekregen dan zullen de armen dicht bij het lichaam blijven. Is er juist een voorwaartse rotatie dan zullen de armen tijdens de landing achter blijven. Deze armbewegingen compenseren dus de rotaties om zodoende een zo gunstig mogelijke uitgangspositie te creëren voor de benen.
12Zwaai je armen naar beneden en til je benen op. Zwaai je armen naar beneden en til je benen op voordat je het zand raakt om je voor te bereiden op de landing.
13Buig je lichaam naar voren. Onthoud dat je afstand wordt gemeten door het deel van je lichaam dat het verst naar achteren landt, dus doe je best om te voorkomen dat je achterover valt of je handen in het zand achter je lichaam neerzet
14Buig je knieën om de schok te verzachten. Breng je armen naar voren om je evenwicht te houden en te voorkomen dat je omvalt.[15] Als je hakken de zandbak raken, druk je je voeten naar beneden en trek je je heupen omhoog. Dit gecombineerd met je snelheid draagt je lichaam voorbij het punt waar je hakken de grond hebben geraakt.
Het wereldrecord MANNEN
Het wereldrecord MANNEN
Bij de mannen staat op 8,95 m en werd gevestigd door Mike Powell tijdens de wereldkampioenschappen atletiek in Tokio op 30 augustus 1991. Daarvóór stond het wereldrecord sedert 18 oktober 1968 op naam van de Amerikaan Bob Beamon die tijdens de Olympische Spelen van Mexico 8,90 m ver sprong.
Het wereldrecord VROUWEN
Het wereldrecord VROUWEN
De verste sprong bij de vrouwen bedraagt 7,52 m en staat op naam van Galina Tsjistjakova. Zij vestigde dit wereldrecord op 11 juni 1988 in Leningrad. Twee jaar later liep deze atlete een zware blessure aan de knie op, waardoor er een abrupt einde kwam aan haar topsportcarrière
Page updated
Report abuse