sweet
Sweet
SWEET
In 1966 gaan in Engeland Mick Tucker (drums) en Brian Connolly (zang) samen spelen. Ze kiezen in eerste instantie voor een repertoire dat bestaat uit een mix van covers; nummers van o.a. the Who. In 1968 komt basgitarist Steve Priest erbij. De jongens veranderen de bandnaam in Sweet-shop. Als na korte tijd gitarist Andy Scott zich bij dit drietal voegt, is de basis voor the Sweet compleet.
In 1970 dient zich een keerpunt aan voor the Sweet. In dat jaar maken ze kennis met het duo Chinn en Chapman, twee beginnende liedjes-schrijvers. Zij proberen op dat moment hun liedjes aan de man te brengen. De stijl van die liedjes is erg "bubblegum, commercieel, passend in de tijd en zeker ook de moeite waard".
Als de Sweet in 1971 doorbreekt met de nummer één-hit (dat zat qua stijl tussen de glammrock en teenybopper-muziek in);
Funny funny
geeft niemand een cent voor de overlevingskansen van de groep op lange termijn. Eén hit, daar zal het wel bij blijven, zo is de verwachting.
Maar iedereen heeft het mis. De ene hit volgt na de andere. In 1971 en 1972 komen ze met:
Little Willy en Wig wam bam
"Poppa Joe" is een luchtig, easy-listening single, met een zomers ritme. De functionele muziek van de Sweet, gebaseerd op eenvoudige, strakke composities, spreekt een breed publiek aan.
Co co en Poppa Joe
Sommige ouders van jonge fans kijken een beetje vreemd aan tegen de met glitter beplakte en van eye-liners voorziene " heren" van de Sweet. Zanger Connolly komt echter toch wel als een "echte man" over. Dat de overige muzikanten van de groep een sterke homo-sexuele uitstraling hebben (ook al zijn ze dat volgens eigen zeggen niet) wordt in de jaren '70 al veel minder als probleem gezien dan in de jaren '60.
De naam van de Sweet is niet meer weg te denken uit de hitlijsten. Mooi afgeronde, harmonische nummers met aansprekende melodieën houden het teenager-publiek in de ban van de Sweet. Vooral de verschijning van zanger Brian Connolly doet menig tienerhart sneller kloppen.
In 1972 blijkt dat de Sweet de roem lichtelijk naar het hoofd stijgt. Tijdens het optreden in België worden er obscene gebaren naar het publiek gemaakt. Daardoor belandden twee leden van de groep (Steve en Brian) in een gevangenis in Luik.
Ondanks het succes blijft het hart van de bandleden uitgaan naar andere muziek. De tweeslachtigheid die hiervan het gevolg is, laat zich het meest voelen tijdens live-optredens van de Sweet. Dan spelen ze alle vier met volle overgave rock and roll-klassiekers van de Who en Rolling Stones. Maar tijdens televisie-optredens beperken ze zichzelf, dan spelen ze uitsluitend om hun singles te promoten.
Met "Little Willy" en "Wig wam bam" hadden Chinn en Chapman de groepsleden van Sweet al wat voorzien van wat steviger werk, maar het was nog steeds erg "bubblegum". Daarna ging het roer volledig om met
en
"Block Buster" is de derde en laatste nummer 1-hit van de Sweet. Het werd de enige Britse nummer 1-hit. Het image van de groep veranderde met "Block Buster" ook drastisch. Vanaf 1973 was het een typische glamrockband, inclusief extra-vagante outfits, veel make-up en veel glitter.
Toch wilden de Sweet nog ruigere muziek maken. Pas vanaf 1974 slagen ze daarin. Ze breken met Chinn/Chapman en gaan ze goed in gehoor-liggende hard-rock muziek maken. Ze gaan zich helemaal richten op het Amerikaanse publiek (alwaar ze 9 hits behalen vanaf begin jaren '70). Bovendien gaat de groep voortaan zijn eigen nummers schrijven. De singles nieuwe stijl worden
+ Hellraiser +
"Fox on the run" scoort ook hoog in Amerika (5e) en haalde zelfs de 2e plaats in Engeland en Nederland. Ook de opvolger "Action" doet het in deze landen goed. Drie maanden lang gaat de Sweet op tournee in Amerika, en met succes.
Ondanks het niet geringe succes dat de Sweet daarmee krijgt, o.a. met de goed ontvangen LP "Off the record" zal het ze nooit helemaal lukken om van hun teenager-band-imago af te komen.
In het voorjaar 1979 verlaat Brian Connolly de groep en de rest besluit als trio verder te gaan. Andere bronnen zeggen dat hij uit de groep is gezet, omdat hij "onhandelbaar" was geworden door zijn drankgebruik.
Brian Connolly, geboren 5-10-1945 te Hamilton Schotland, zanger van Sweet, overlijdt op 9-2-97 aan nierziekte (andere bronnen zeggen na een hartaanval, hij had al vele hartaanvallen overleefd, aan de gevolgen van "rock & roll lifestyle) op zijn 51e jaar
Bij zijn geboorte was hij geadopteerd, hij ging door het leven met de naam Brian McManus tot hij op zijn 18e ontdekte dat hij was geadopteerd. Hij wijzigde zijn naam naar die van zijn moeder; Connolly.
Mick Tucker overleed op 14-02-2002 aan leukomenia, op 54-jarige leeftijd.
De laatste jaren horen we de muziek van The Sweet niet meer zo vaak op de radio. Als je toch iets hoort, is het vooral 'Fox on the run' of 'Ballroomblitz'. Al blijft de muziek van the Sweet wel populair in de Top 4000 van Radio 10. In 2018 stonden ze er toch nog 7x in.
(laatst bijgewerkt op 03-01-19)
Zie ook link naar Sweet.punt.nl:
