kinks-hitlijsten

Ook in de Nederlandse Top 2000 van Radio 2 hebben zij ook vele hitnoteringen:

Wist je dat ......

De Kinks was de derde Britse band (samen met the Who) die werden

opgenomen in de “Rock and Roll Hall of Fame”, in 1990.

De single “Tired of waiting” werd door Ray geschreven, maar de tekst was nog niet eens af, toen hij het al ging zingen op het podium. Het werd een nr. 1-hit in Engeland. Voor velen de beste single van de Kinks ooit.

Ray had het deels geschreven voor zijn nieuwe vrouw Rasa. Het trouwen

was te snel gegaan, om niet achter te blijven bij zijn broer.

De Kinks was een van de eerste bands die een zogenaamd conceptalbum maakte, te weten The Village Green Preservation Society uit 1968.

Rod Stewart kwam in de beginperiode van de Kinks bij een van de

oefensessies kijken en wilde eventueel mee doen, dat ging niet door omdat hij werk moest vinden.

De Kinks hebben 2 keer bij de Beatles in het voorprogramma gestaan, in

Bournemouth. Toen de Kinks nog moesten opkomen op het podium en zich aan het inspelen waren, kwam John Lennon kijken, achter de gordijnen. John toonde interesse in de gitaar van Ray Davies, waarop Ray zei dat de Beatles even moest wachten, eerst waren zij aan de beurt. Daarop zei John: “Met de Beatles, maatje, komt niemand anders aan de beurt. Jullie houden het

publiek alleen maar bezig, totdat we opkomen”.

Niets was minder waar, de Kinks maakten een verpletterende indruk

tijdens de shows van de Beatles. De Beatles hadden het er moeilijk mee, zij gingen verder met de High Numbers, de latere Who.

De Kinks wilde de Rolling Stones de baas zijn, zowel op als naast het

podium. Daar waar de Stones in het nieuws kwamen met vrouwen en drugs, kwamen de Kinks in het nieuws vanwege de vele onderlinge gevechten, waarbij Dave en Ray steeds meer hekel aan het elkaar kregen. Het werd Peter Quaife uiteindelijk te veel, hij verliet de band.

Toen in 1984 het album Word Of Mouth uitkwam was de relatie tussen de

broers Ray en Dave zo slecht dat Dave weigerde te touren.

Enkele gegevens over de Kinks-hits

You really got me.

Deze eerste hit van The Kinks, is een van de liedjes die de popmuziek definiëren: een simpele riff, een goede hookline en vooral veel energie. Het nummer is de eerste proeve van bekwaamheid van componist Ray Davies, wiens talent in de rest van de jaren zestig vergelijkbaar blijkt te zijn met dat van John Lennon, Paul McCartney, Bob Dylan en John Fogerty.

De single komt op 13 augustus 1964 binnen in de Britse hitparade. Het staat vanaf 10 september 1964 twee weken op de eerste plaats. Na dit succes traden ze 2x op in de show van de Beatles, tot tegenzin van Beatles want ze waren te goed en te populair bij het Beatle-publiek, na deze 2 shows mochten de Kinks niet meer optreden in het voorprogramma van de Beatleshows.

Van de Kinks schijnt alleen Ray Davies mee te spelen op deze single. De andere drie leden zouden zijn vervangen door studiomuzikanten, waaronder de twintigjarige gitarist Jimmy Page. Dat wordt fel bestreden door Ray Davies; Dave Davies gaf de klassiek geworden gitaarsolo weg en niet Jimmy Page.

Na afloop van een tour kwam Ray Davies bij de manager met een eigen gemaakte song. Hij speelde het voor, waarop Hal Carter zei “Goed, het is een prima song, maar we kunnen het niet gebruiken voor jullie show”.

Ray’s mond viel open van verbazing, teleurstelling. “Okay, kort het nummer in tot een paar minuten en we gebruiken het als jullie openingsnummer voor jullie show”, zei Hal. Dan kan daarna de show gewoon doorgaan. Ray kortte het in, het werd “You really got me”.

Dit nummer paste helemaal bij de stijl van de Kinks. Ze wilden ruiger, gemener klinken dan de Rolling Stones. Het gitaarspel van Dave was legendarisch. Het was een erg agressief nummer.

Ray vindt het nog steeds erg jammer dat het nummer moest worden ingekort.

Voor Dave Davies is dit de mooiste song van de Kinks ooit. Dat vooral vanwege zijn gitaarsolo, die hij in zijn moeders voorkamer creëerde; hij kocht een 10-watt versterker en sneed in de speakers met een schaar. Dave dacht dat het geen lawaai maakte, maar er kwam een verbazingwekkend geluid uit. Alleen al daarom is het een gewichtige song.

“You really got me” was meestal de afsluiting van de Kinks-shows.

A well respected man

Deze single uit september 1965 is een van de beste songs van Ray Davies, met humor, strijdend tegen de gevestigde orde, een satirisch commentaar tegen de welgestelden en betere middenklasse. Dit nadat hij een negatieve ervaring met de hogere klasse had opgedaan in een luxe resort, waar hij in 1965 eens verbleef.

Het werd in Engeland niet als single uitgegeven, maar het werd zoveel gedraaid op de radio, zodat het toch een flinke hit werd in Engeland. Ondanks de VS-boycot van de Kinks werd het ook hier een hit, evenals in vele andere landen.

Dedicated follower of fashion

Ray Davies schreef dit wrange, satirisch maar ook humoristische song in 1966.

Het is gebaseerd op een voor Ray vervelende gebeurtenis. Hij was op een feestje waar vel van de Carnaby Street-elite aanwezig was, veel mensen uit de mode-wereld. Ray vond dat verschillende gasten tegen hem mopperden, hij weigerde in te gaan op een uitnodiging. Er ontstond een gevecht, waarbij hij één van de mode-ontwerpers neer sloeg. De mode-wereld omringde toch al veelal de band, iets wat ze ronduit vervelend vonden. De tekst bevatte het woord “fag”, wat in Engeland “sigaret’ betekende, maar in de VS betekende dit “flikker”, wat daar aan homo deed denken. Wat wederom tot consternatie leidde in de VS, terwijl Ray er niets mee had bedoeld.

In het midden van de jaren zestig was Londen het centrum van de mode. Winkels in Carnaby Street deden goede zaken. Ray Davies zag dit alles en schreef een satirisch nummer over een oppervlakkige dandy (modegek).

Het geluid van de single is interessant. Dave had een zwaar elektronisch spel. In veel landen werd dit een dikke nummer 1 hit. In Nederland stond het 3 weken op de eerste plaats in de nationale Top 40.

Peter Quaife vond het een vreselijke song. Ze moesten het bijna iedere avond spelen, terwijl het eigenlijk een heel saai nummer is om te spelen.

Sunny afternoon.

In dit nummer klaagt de zanger, in de zomerzon, over de hoge belastingdruk en zijn vriendin die ervandoor is.

Het nummer verscheen in 1966, nadat het Engelse voetbalteam wereldkampioen werd, in een mooie zomerperiode. Carnaby Street veroverde als tv-serie de wereld, vele Engelse groepen stonden bovenaan in de internationale hitlijsten. Een succesjaar voor Engeland, in deze ambiance schreef Ray Davies deze single; het paste geheel in die tijd. Het verstootte “Paperback Writer” van de Beatles van de nr. 1 positie, waar het nog maar 1 week op stond, tot groot plezier van Ray Davies. De single bleef ruim 3 maanden in de hitlijsten staan.

De baslijn is erg sterk, de lyrics wisselden van somber naar vrolijk, wat een goed gevoel bij de luisteraars gaf. De intro van Sunny Afternoon heeft wat weg van “These boots are made for walking” van Nancy Sinatra, welke ook door Ray is geschreven.

Ray schreef het in een periode waarin hij overspannen was en hij voelde zich onderbetaald als muzikant en schrijver. Na dit succes ging Ray met het management praten over meer geld. Tot die tijd woonde hij in een huurhuis, waar bijna al zijn loon aan huur op ging.

Waterloo Sunset

Deze single werd de 3e nummer 1 hit van de Kinks in Nederland. Het stond in Nederland samen met Mr. Pleasant in de top 3 (komt haast nooit voor dat een groep tegelijkertijd op één en drie staat).

Ray Davies heeft nooit willen zeggen wie precies de inspiratiebron waren voor Waterloo Sunset, maar feit is dat hij een neefje had met de naam Terry.

Het verhaal van 2 jonge, verliefde mensen die elkaar ontmoetten in de zonneschijn, opkomende zon, in de buurt van het Londens Waterloo Station was een grote hit, misschien wel Ray Davies mooiste uit zijn carrière.

Het is een typisch Engelse-sfeersong.

Er zit een mooie bas-intro in van Dave, dat mooi overliep naar een fraaie basloop van Peter Quaife. De Kinks speelden het erg graag (en vaak).

Lola

De BBC had geen moeite met het onderwerp (nichten) van het nummer in 1970, maar wel met de zin waarin de naam Coca Cola voor kwam. Op verzoek van de Britse omroep werd “Coca cola” vervangen door "cherry cola" waarna de plaat gewoon gedraaid kon worden. Overigens moest Kinks-zanger Ray Davies speciaal van New York naar Londen overvliegen om de twee woordjes opnieuw in te zingen. Lola werd in 1980 opnieuw uitgebracht, nu als live-versie en werd opnieuw nr. 1.

Overigens is het verhaal van Lola echt gebeurd; tijdens een tour ging de band een avondje stappen in een Parijse nachtclub, waar manager Robert Wace een leuke dame aan de haak sloeg. Tenminste, dat dacht hij; eenmaal op de kamer bleek dat zij een man (travestiet) was.

Ray Davies had problemen om deze song te zingen; het begint heel erg laag en is in het refrein een veel hoger stemgeluid. Hij hoopte dat het niet zo’n grote hit zou worden, dan hoeft hij het niet zo vaak te zingen. Helaas voor hem, het werd een dikke hit en een veelgevraagd verzoeknummer.

Dave Davies kreeg ruzie met Ray omdat de laatste alle credits kreeg voor deze single, terwijl Dave de muziek geheel heeft geschreven en Ray alleen de tekst heeft gecomponeerd.

Met deze song werd de Amerikaanse ban beëindigd, de Kinks deden weer mee in de VS.

(laatst bijgewerkt op 28-12-2019)