Pejzaĝo

Dolĉaj montetoj karesas

la ĉielon

kun nigraj sovaĝaj kulminoj.

Molaj deklivoj kie estas bela

gliti

kaj reveni infano.

Varma kaj glata

kluso

afabla azilo

por la laca vojiranto.

Trans la ebenaĵo

nigra arbaro lin logas

en ĝia malseka kaj malluma

impliko.

Li serĉas ripozon

kaj forgeson.

Esperplene li eniras

kaj freneze

kaj li rimarkas en la granda sulko de la patrina tero

orgojlajn kaj neatingeblajn

murojn de koralo.

Finfine deprimita

kuŝas

al piedoj de la glitiga kulmino

al kiu senpacienca aspiras