20 - 27 maart

We besloten het ecolodge Guai Guï (bed & breakfast) op te zoeken. Ongeveer 5 km landinwaarts aan een zandweggetje vonden we ons onderkomen. We moesten wel even slikken, maar gelukkig kwam het allemaal goed. Een heel eenvoudig huisje met een dubbel bed en muskietengaas, een buitendouche en buiten wc. Op het dak een zonnepaneeltje voor de elektra, een eigen veranda. Het bed was wel 180 cm lang en breed (zorg voor later met lengte John 197 cm). 

Opmerking (jan-24): Omdat John deze ecolodge zo'n leuk plekje vond en hij zag dat ze nog geen vermelding hadden op Google Maps heeft hij er een aangemaakt. Te zien via deze link. Op het moment van schrijven is deze vermelding bijna 1,5 miljoen keer bekeken!!

Onze gastheer (jonge dominicaanse knul) maakte ons wegwijs en gaf ons een tip waar te eten: Mare Nuestra waar heel zeker verse vis werd bereid. Ook wist hij met grote zekerheid dat er geen boot bij de haven vertrok voor 9,30 uur, dus dat wij daar echt niets te zoeken hadden om 7.00 uur 's morgens. De diner tip was een succes. Op een top A locatie aan de haven met uitzicht over de Caribische zee en een zachte wind hebben wij van ons avondeten genoten. 

Terug in de ecolodge heb ik genoten van de koude douche. Arme John moest er ook aan geloven. We gingen vroeg naar bed en wonder boven wonder hebben we heerlijk geslapen. Zelfs diagonaal was het bed tekort, maar de matras geweldig. Dat was echt een meevaller. Na een echt dominicaans ontbijt met veel fruit en gebakken ei en apart soort getoast brood gingen wij op pad.

Ook deze nacht hebben wij weer heerlijk geslapen in de ecolodge. Onze reis gaat nu (donderdag 24 maart) naar Parque Nacional de Haitises. We besloten de kustroute te nemen via Punta Cana. Helaas misten we onze afslag naar Higuëy / Otra Banda, bekend om de "Gingerbread"-huizen. En dit keer konden we nergens omkeren, kortom: gemiste kans. De gehele kust van Punta Cana kunnen wij iedereen afraden. Alleen maar ommuurde resorts met bewaking langs de gehele oostkust waar de mooie stranden zijn. We hebben offroad getracht nog een leuk dorpje te vinden, maar er is echt niets. Uiteindelijk vonden we een paar uur later in het vissersdorp Muelle Miches een leuk klein dominicaans houten hutje met terras en met uitzicht over de zee met vissersboten waar we wat konden eten en drinken: de redding, want John z'n humeur werd slechter en slechter. Duidelijk is dat in dit deel van het land geen of nauwelijks toeristen komen. De twee flessen bier en de twee salades (alweer pulpo en lambi) smaakten ons verrukkelijk.

Na deze pauze ging de rit naar onze bestemming c.q. mijn verjaardagscadeau van Do en Mel: een overnachting in Hotel Paraiso Caño Honda. Wij waren hier met de kinderen ongeveer 21 jaar geleden. Een uit natuurstenen opgebouwd hotel met eveneens in natuursteen gebouwde zwembaden waar het water van een bron doorheen stroomt. Het lijkt of het gebouw zo uit de rotsen is gehouwen. Echt een uniek plekje op aarde. We mochten kiezen of we laag of hoog een kamer wilden. Hoog met als voordeel een eigen balkon en een fantastisch uitzicht, dus daar hebben wij voor gekozen. Maar meer dan 100 treden later waren we misschien toch iets minder blij met onze keuze. Het uitzicht overigens maakte deze klim meer dan goed! 

De omgeving is o.a. een vogelreservaat en er is een fantastisch mangrovenbos. In de baai zijn vanaf januari tot maart de walvissen. Wij zijn dit keer niet bij de baai geweest. Misschien nog volgende week als we naar Santa Barbara de Samaná gaan. Maar waarschijnlijk zijn de walvissen alweer met hun kroost vertrokken.

Terug naar beneden naar de zwembaden en daar hebben we nog een laatste zonnig uurtje van de dag ons kunnen vermaken. Eerst natuurlijk gezwommen (veel kouder dan de oceaan) en daarna op een ligbed met een glaasje wijn. Voor het avondeten hebben we een flink stuk gewandeld. Onder andere naar het gedeelte waar wij 21 jaar geleden sliepen. Ook kwamen we erachter dat er nog een hotel is : Altos Caño Honda voor privé gasten, terwijl datgene waar wij nu hebben geboekt meer gebruikt worden voor grote partijen, huwelijken etc. Vandaag waren wij een van de weinige gasten, maar vrijdag tot en met zondag is het volgeboekt. Na het diner namen we ons flesje wijn mee naar onze kamer en hebben nog heerlijk op het balkon gezeten. De volgende ochtend regende het. Best jammer, want dan heb je niet zoveel aan dat mooie uitzicht van meer dan 100 treden hoog.

Tijdens het ontbijt (we leven nu op vrijdag 25 maart) hebben we de route bekeken die ons weer terug moet brengen bij Didi. We besloten de kleinere wegen te nemen, die nog wel als gele wegen op Google Maps staan. Ook besloten we iets voor Nagua, dus weer aan de atlantische kust, een overnachting te zoeken. We gingen vanaf Caño Hondo via Sabana de la Mar naar Hato Mayor, een zeer goede geasfalteerde weg. So far so good. De weg vervolgde naar El Puerto, dat ging nog redelijk. Was soort van verhard. Maar eenmaal richting Bayaguana werd de weg steeds slechter.