วงดนตรีพื้นบ้านภาคตะวันออกเฉียงเหนือ

ภาคตะวันออกเฉียงเหนือเป็นภูมิภาคหนึ่งของประเทศไทยที่มีพื้นที่กว้าง พื้นที่ส่วนใหญ่เป็นที่ราบสูง บางพื้นที่มีเทือกเขาสูงสลับซับซ้อน การที่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือมีความหลากหลายทางวัฒนธรรม ส่งผลให้วัฒนธรรมดนตรีพื้นบ้านมีความแตกต่างไปด้วย

เครื่องดนตรีและวงดนตรี เครื่องดนตรีพื้นบ้านภาคตะวันออเฉียงเหนือ เช่น กลองกันตรึม หลองตุ้ม กลองหาง หมากกั๊บแก๊บ แคน ฆ้องน้อย ฆ้องหุ่ย ซอบั้ง ตรัวอู้ ตรัวเอก โดยนำมาผสมผสานเป็นวงดนตรีพื้นบ้านภาคตะวันออกเฉียงเหนือ สำหรับวงดนตรี เช่น วงกันตรึม วงแคนพิณโหวด วงโปงลาง วงตุ้มโมง เป็นต้น

องค์ประกอบของดนตรีและบทเพลง บทเพลงพื้นบ้านภาคตะวันออกเฉียงเหนือมีลักษณะเรียบง่าย มีจังหวะและทำนองที่สนุกสนาน เร้าใจ ให้ความสนุกสนา แก่ผู้ฟัง มีการประสานเสียงระหว่างผู้ขับร้องและการบรรเลงดนตรีที่สนุกสนาน องค์ประกอบพื้นบ้านภาคตะวันออกเฉียงเหนือ จะประกอบไปด้วย เครื่องดนตรี วงดนตรี ทำนองเพลงที่ปรากฏ ลีลา ทำนอง และจังหวะ

สำเนียง ภาษา และเนื้อร้อง โครงสร้างของดนตรีพื้นบ้านภาคตะวันออกเฉียงเหนือ สื้อสำเนียงที่เรียบง่าย ถ้าเป็นกลุ่มอีสานเหนือจะมีสำเนียงภาษาที่มีสำเนียงคล้ายภาษาลาว

ลักษณะเด่นของดนตรีพื้นบ้านภาคตะวันออกเฉียงเหนือ

เครื่องดนตรีพื้นบ้านภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ได้แก่ โปงลาง โหวด แคน พิณ หมากกั๊บแก๊บ ตรัว กลองกันตรึม เป็นต้น)

วงดนตรีพื้นบ้านภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ได้แก่ วงโปงลาง วงแคน วงกันตรึม วงพิณพาทย์ วงตุ้มโมง

ภาษาและเนื้อร้องของภาคตะวันออกเฉียงเหนือมีลักษณะ เป็นภาษาถิ่นอีสาน ในกลุ่มอีสานใต้ อาจมีภาษาเขมรสอดแทรก เนื้อร้องมีลักษณะเกี่ยวกับการเกี้ยวพาราสี การโต้ตอบ การบูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์

สำเนียงของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ มีลักษณะสำเนียงลาว กลุ่มอีสานใต้ มีสำเนียงเขมร กลุ่มอีสานเฉพาะเมืองโคราช มีสำเนียงโคราช

องค์ประกอบของบทเพลงของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ มีลักษณะเรียบง่าย มีจังหวะ ทำนองสนุกสนาน เร้าใจ