Hvað kom fyrir? Þegar nemandi sýnir óæskilega hegðun spyr kennarann sig eða nemandann: „Hvað kom fyrir?“ í stað þess að byrja á því að skamma nemandann. Þetta kallar oft á hugarfarsbreytingu því oft er nærtækast að grípa til skamma. Áfallamiðaðir kennarar leita að rót vandans og skoða athafnir nemandans með tilliti til sögu hans og upplifana. 

Ró og kveikjur: Börn sem hafa upplifað áföll eiga oft erfitt með að stjórna tilfinningum sínum og gjörðum. Stundum sýna þau það með orðum eða verkum en einnig getur óyrt hegðun eins og líkamstjáning, fas eða tónn gefið vísbendingu um stöðuna hverju sinni. Kennarinn þarf að þekkja þessi merki, ásamt því að vera vakandi fyrir hvað það er sem virkar sem kveikja og veldur endurupplifun á áfalli. Þegar barn missir fullkomna stjórn á sér þarf það að geta reitt sig á nærveru og stuðning til að ná aftur stjórn og jafnvægi. Í slíkum aðstæðum er mikilvægt að kennarinn haldi ró sinni og sýni það með yfirvegun í raddblæ, líkamstjáningu, orði og verki. Kennarinn viðurkennir tilfinningar barnsins og veitir því fulla athygli og sýnir því virðingu. Með þessum hætti má hjálpa barninu að læra betur inn á það hvað það er sem kveikir óæskilega hegðun og vanlíðan og hvernig það getur brugðist við með betri stjórn.

Tenging, traust og öryggi er megið stefið í áfallamiðaðri nálgun. Það getur tekið tíma að byggja upp tengsl þar sem gagnkvæmt traust og öryggi ríkir. Með jákvæðu viðmóti getur kennarinn lagt grunninn að góðum tengslum en slík tengsl eru mikilvæg undirstaða náms. Börnum gengur betur í skólanum líði þeim vel og eiga góð tengsl við einhvern innan skólans. Slík tengsl geta haft margþætt og jákvæð áhrif á lífsgæði barna, allt frá námsárangri og félagsfærni innan skóla sem utan. Kennarar sem hafa tileinkað sér áfallmiðaða nálgun gera sér far um að heilsa hverju barni og athuga hvernig þeim líður. Með þeirri nálgun sýna þeir barninu stuðning og umhyggjusemi. Tengingin og það að barnið upplifi að það sé velkomið getur skipt sköpum fyrir hegðun, líðan og tilfinningastjórnun. Kennarinn þarf að sýna að hann sé traustsins verður og styðja við börn óháð frammistöðu þeirra í námi eða framkomu. Slíkt samband getur leitt til betri félagslegrar færni og bættra samskipta við önnur börn.  

Virk hlustun og full athygli: Börn hafa þörf fyrir að á þau sé hlustað með athygli og að það sem þau hafa að segja sé metið að verðleikum. Það krefst þess að kennarinn sýni börnum fulla athygli og sýni það til dæmis með því að endurspegla líkamstjáningu og látbragð viðkomandi, haldi tilsvörum í lágmarki en kinki kolli þess í stað eða noti stutt og hlutlaus orð eins og: Já, ókei, ahah, uhum, ég skil eða ég heyri. Þá er gott að spegla frásögn eða tilfinningar og draga saman það sem sagt var til að tryggja sameiginlegan skilning. 

Fyrirsjáanleiki: Börn með áfallasögu geta átt erfit með að treysta hvort heldur sem er öðrum eða sjálfum sér. Grunnforsenda þess að vinna að bata er að skapa öryggi. Hluti þess er hafa eins mikinn fyrirsjáanleika og kostur er. Það gæti til dæmis átt við um að minna tímanlega á tiltekin atriði, s.s. skiptingu á milli tíma og breyttar áætlanir. Það sama á við um önnur uppábrot eða óvæntar uppákomur eins og leiksýningu á sal en þá ætti að undirbúa barnið sérstaklega eða að vera hjá því á meðan á uppákomunni stendur. Óvæntar uppákomur geta valdið endurupplifun á áfalli eða óæskilegri hegðun ásamt því að valda mikilli vanlíðan. 

Styrkleikar og væntingar í stað þess að einblína á það sem uppá vantar hjá barninu sem upplifað hefur áföll ætti frekar að beina athyglinni að styrkleikum þess og áhugasviði. Barn sem hefur upplifað vonbrigði og valdaleysi hvað eftir annað þarf að fá tækifæri til að upplifa sigra og fá að taka þátt í ákvörðunum er það varðar. Gera ætti styrkleikum þeirra hátt undir höfði og veita þeim tækifæri til að sinna því sem þau hafa mikinn áhuga á þannig að þau fái tækifæri til að láta ljós sitt skína. 

Hreyfing, hugleiðsla og  uppbrot: Með hreyfingu má fá útrás fyrir hræðslu, uppsafnaða spennu og reiði. Þetta þarf ekki að valda mikilli truflun í kennslustofunni, að standa á fætur og rétta úr sér, hreyfa útlimi eða ganga eða hlaupa á staðnum, sem gerir sitt gagn. Eins getur hugleiðsla og/eða núvitundarstund reynst vel til að draga úr spennu. Slíkar æfingar gefa börnum tækifæri til að fara inn á við, tengjast og taka á móti tilfinningum sínum, líðan og hugsunum án þess að dæma. 

Rými til að ná jafnvægi: Það getur gagnast börnum sem eiga í erfiðleikum með að stjórna skapi sínu, hegðun eða einbeitingu að bjóða því að finna nýjar leiðir til að vinna úr aðstæðum. Það getur til dæmis verið merki á milli kennarans og barnsins sem hjálpar því að einbeita sér að andardrættinum og telja upp á tíu. Þá getur verið gagnlegt að barnið geti farið afsíðis til að róa sig.

Ekki gleyma sjálfum sér stundum getur verið erfitt að aðskilja vinnu og persónulegt líf, ekki síst þegar skjólstæðingarnir eru börn sem hafa orðið fyrir áföllum. Mikilvægt er að stjórnendur og kennarar þekki merkin svo hægt sé að bregðast við fljótt og vel. Það má til að mynda bjóða upp á fræðslu í forvarnarskyni eða í kjölfar erfiðra upplifana. Þá þurfa kennarar að vera meðvitaðir um að hlúa að sjálfum sér með því að tileinka sér jákvæð bjargráð eins og að tryggja að grunnþarfir séu uppfylltar svo sem svefn, næring og hreyfing. Þá er nauðsynlegt að sinna áhugamálum og jafnvel hugleiðslu og núvitund. Öflugt stuðningsnet jafnt innan sem utan skóla er einnig mikilvægt. En stundum er besta hjálpin falin í þeirri vissu að verið sé að gera nemendum gagn með því að vera til staðar og hlusta.