Na kontynencie Avaron ludzie stanowią jedną z najbardziej dynamicznych i wpływowych ras, której wszechstronność i zdolność adaptacji uczyniły ich kluczowymi graczami w kształtowaniu historii tego świata. Od pradawnych osad po nowoczesne metropolie, ludzkość Avaronu wykazuje niezwykłą różnorodność – zarówno pod względem kulturowym, jak i społecznym. Ludzie są znani z niestrudzonych ambicji, przedsiębiorczości oraz otwartości na nowe idee, co pozwala im z sukcesem łączyć tradycyjne metody życia z najnowszymi osiągnięciami naukowymi i magicznymi.

Charakteryzując się elastycznym podejściem do wyzwań, ludzie szybko przyswajają obce wpływy – zarówno te pochodzące od starożytnych ras, jak i innowacyjne koncepcje rodzące się w nowoczesnych instytucjach. Ich zdolność do integrowania tradycji z postępem umożliwiła stworzenie potężnych państw i organizacji, takich jak rozwinięte państwo morskie Thalassia czy dynamiczne centrum psioniki w Caldri. W sferze magii ludzie, choć nie zawsze pierwsi w rodzeniu arcymagów, szybko odnaleźli swoje miejsce w strukturach takich jak Wieże Magów, wykorzystując zdobytą wiedzę do wzmocnienia pozycji politycznej, gospodarczej i militarnej swoich państw.

Ludzka kultura w Avaronie jest niezwykle bogata i wielowymiarowa. W jej tradycjach odnajdujemy zarówno średniowieczny honor i rycerskość, jak i nowoczesny pragmatyzm oraz innowacyjność, co przekłada się na różnorodne dziedziny życia – od sztuki, przez naukę, aż po magię. W kontaktach z innymi rasami ludzie wykazują się zdolnością do tworzenia sojuszy, wymiany wiedzy oraz adaptacji do odmiennych kultur, co czyni ich mostem łączącym tradycje dawnych cywilizacji z nowymi, globalnymi trendami. Dzięki tej elastyczności i nieustającej chęci przekraczania granic, ludzie w Avaronie nie tylko przetrwali trudne czasy, ale także stali się motorem napędowym rozwoju i zmian na całym kontynencie. Dożywają około 90 lat.

Dawne imperia elfickie pozostawiły po sobie imponujące dzieła architektoniczne, liczne monumenty oraz Wieżę Koron w Eryntharze, jeden z najważniejszych ośrodków magii natury. Elfy, mistrzowie magii przyrody, potrafiły ujarzmić i wykorzystać energię otaczającego świata, dzięki czemu ich potęga magiczna osiągała niemal mityczne rozmiary. Umiejętność łączenia magii z pięknem natury oraz artystyczna wirtuozeria sprawiały, że ich dziedzictwo do dziś budzi podziw i inspiruje kolejne pokolenia.

Mimo upływu wieków elfy pielęgnują tradycje swoich przodków – przekazując z pokolenia na pokolenie wiedzę, tajemnice magiczne oraz rytuały, które niegdyś budowały potęgę ich cywilizacji. Ich sztuka, literatura i muzyka wciąż oddają hołd harmonii z naturą, a opowieści o dawnych czasach i legendarnych czynach elfickich bohaterów stanowią nieodłączną część zbiorowej pamięci Avaronu.

Elfy w Avaronie są wysokie i smukłe, z delikatnymi, symetrycznymi rysami twarzy. Mają wydłużone, spiczaste uszy oraz skórę o szerokiej gamie odcieni – od jasnej, niemal porcelanowej, przez złotą i oliwkową, aż po ciemniejsze tony. Ich oczy są duże i migdałowe, często o niezwykłych barwach, jak srebrny, złoty czy fioletowy. Włosy elfów występują w pełnym zakresie barw – od bardzo jasnych po bardzo ciemne, w różnych tonach, od platynowego blondu, przez kasztan, miedź, aż po głęboką czerń. Mimo swojej eterycznej urody, wielu elfów nosi na twarzach ślady upadku ich rasy – zmęczenie, smutek lub zgorzknienie.

W dzisiejszych czasach rola elfów na kontynencie uległa znaczącej przemianie. W Eryntharze, dawnej ojczyźnie elfów, nadal cieszą się szacunkiem i uznaniem – tam ich tradycje, wiedza oraz magiczne umiejętności są pielęgnowane i stanowią fundament kulturowej tożsamości. Niestety, poza granicami Eryntharu, w wielu innych państwach Avaronu elfy są prześladowane i traktowane jako rasa drugiego sortu. W tych regionach ich dawna potęga jest niedoceniana, a ich kultura często marginalizowana. Uprzedzenia i strach przed nieznanym sprawiają, że elfy spotykają się z dyskryminacją – ich umiejętności magiczne i głęboki związek z naturą, kiedyś źródło dumy i potęgi, dziś bywają wykorzystywane jako pretekst do wykluczania ich z głównych nurtów władzy społecznej i politycznej. 

Mimo tych trudności, elfy nie porzuciły swego dziedzictwa. Zachowują nadzieję, pielęgnują starożytne tradycje i w milczeniu marzą o dniu, w którym ich dawna chwała powróci, a kontynent Avaron na nowo doceni ich niezrównany wkład w kulturę, magię i harmonię ze światem natury. Aktualnie dożywają około 300 lat.

Półelfy w Avaronie są dziećmi dwóch światów, ale w żadnym z nich nie są w pełni akceptowane. Ludzie traktują ich z podejrzliwością, widząc w nich pozostałość po upadłej elfiej potędze, natomiast elfy – zwłaszcza te, które pamiętają dawne czasy – uważają półelfy za skażoną krew, dowód na degenerację własnej rasy. Półelfy łączą cechy obu swoich rodziców, choć zakres tych cech może się różnić. Niektóre mają wyraźnie spiczaste uszy, inne jedynie lekko wydłużone. Są zwykle wyżsi i smuklejsi od ludzi, ale bardziej umięśnieni niż przeciętny elf. Ich rysy bywają delikatniejsze niż ludzkie, choć czasem posiadają twardszą, bardziej wyrazistą linię szczęki.

Ich długowieczność jest kwestią zmienną – mogą żyć od 100 do nawet 200 lat, lecz nie posiadają tak wolnego procesu starzenia jak elfy czystej krwi. Magia w ich żyłach również nie jest tak naturalna jak u elfów, ale wielu z nich wykazuje większą podatność na naukę zaklęć niż przeciętny człowiek.