Tajemnicza elita eflich magów, którzy w czasach otwarcia Przedwiecznej Zadry użyli zakazanej magii ognia, aby zwalczyć bestie wdzierające się do świata. Choć ich działania ocaliły wiele istnień, doprowadziły także do niekontrolowanych pożarów niszczących miasta i wsie. Przez wielu uważani za bohaterów, przez innych za szaleńców igrających z mocami, których nie rozumieli. Ich nauki zostały potępione, a resztki ich zakonu zaginęły w mrokach historii. Niektórzy wierzą, że potomkowie Proroków Zmierzchu - nazywani Synami Proroków - nadal istnieją, przekazując sobie wiedzę w ukryciu. 

Król Veldorii, który rządzi krajem twardą ręką, budując swoje imperium na zasadzie bezwzględnej hierarchii, w której liczy się siła i lojalność. Jego rządy charakteryzują się szybko podejmowanymi decyzjami i brakiem kompromisów, a wszelkie przejawy sprzeciwu są surowo tłumione. Pod jego panowaniem ludzie, stanowiący dominującą grupę społeczną, cieszą się licznymi przywilejami, takimi jak dostęp do edukacji, wysokie stanowiska administracyjne i bogactwo. Król utrzymuje również system, w którym elfy są traktowane jako tania siła robocza, pozbawione dawnych praw i pozycji. Powiadają, że król pomimo opinii jest wyjątkowo uprzejmym i ciepłym starszym mężczyzną, który lubuje się w towarzystwie kobiet - co szokuje - niekoniecznie tylko ludzkich. 

Arcymagini i głowa Wieży Magów w Veldorii, pełniąca rolę doradczyni króla Luigiusza II. Wyjątkowa w swojej biegłości w magii, Vivienne łączy tradycję magiczną z nowoczesnymi metodami, co czyni ją niezastąpionym sojusznikiem w polityce Veldorii. Choć pochodzi z dawnego Eryntharu, regionu elfów, dostosowała swoje umiejętności do nowej rzeczywistości, w której ludzie dominują. Dzięki swojej mądrości i wpływowi Vivienne kształtuje politykę państwową, wzmacniając pozycję ludzi i przywileje elity, wykorzystując potęgę magii w służbie króla. Chłodna i oschła w kontakcie, wyniosła i jak powiada prosta ludność - uparta jak osioł. 

Hektor Jednooki to obecny Arcymistrz Zakonu Łowców w Veldorii, znany zarówno ze swojej niezłomnej determinacji, jak i burzliwej przeszłości. Jego droga do przywództwa nie była łatwa – od samego początku sprawiał problemy, zyskując opinię buntownika, który często kwestionował rozkazy i działał na własną rękę. Mimo to, jego niezaprzeczalny talent, spryt i wytrwałość sprawiły, że zdołał przejść przez wymagające szkolenie i zdobyć szacunek innych łowców. Momentem, który na zawsze zapisał jego imię w historii Zakonu, był egzamin ostateczny. To wydarzenie do dziś owiane jest tajemnicą – niewielu wie, co dokładnie się wtedy wydarzyło, a ci, którzy mają jakiekolwiek informacje, milczą lub opowiadają sprzeczne historie. Jedno jest pewne – Hektor udowodnił wtedy swoją wartość i przełamał wszelkie wątpliwości co do swojego miejsca w Zakonie. Jako Arcymistrz był wiernym kontynuatorem myśli Grimusa, niemal święcie trzymając się jego zasad i wizji odbudowy Zakonu. To właśnie ta lojalność wobec swojego mentora i największego autorytetu, którego nawet osobiście nie znał, sprawiła, że zyskał szacunek i zaufanie nawet najbardziej sceptycznych łowców. Przydomek „Jednooki” to nie tylko wynik dawnej rany, lecz także symbol jego determinacji i doświadczenia. W boju stracił oko, ale nigdy nie stracił jasności umysłu. Jego styl przywództwa jest surowy i pragmatyczny – nie oczekuje od swoich podwładnych ślepego posłuszeństwa, lecz dowodów na ich wartość.

Głowa Thalassii i przewodnicząca Wysokiej Rady, posiadająca ogromny wpływ na polityczne decyzje państwa. Jest urodzoną liderką, szanowaną za swoje talenty polityczne oraz zdolności mediacyjne, które pozwalają jej łączyć różne frakcje w zróżnicowanym społeczeństwie Thalassii. Choć nie ma absolutnej władzy, jej rola w Radzie jest kluczowa, zapewniając spójność i jedność w dążeniu do wspólnych celów. Eurynia stoi na czele Vadrin, stolicy znanej z bogatego handlu morskiego i wyrobów rybnych, a także jako ważnego ośrodka wpływów politycznych i ekonomicznych. W jej rękach spoczywa duża część władzy, a jej doświadczenie w zarządzaniu i dyplomacji czyni ją szanowaną postacią w państwie. Kobieta wygląda niepozornie, co często budzi konsternację.

Arcymag z Wieży Magów w Thalassi i doradca Wysokiej Rady, posiadający ogromną moc magiczną oraz talent do manipulacji i strategii. Lorakaan specjalizuje się w magii powietrza i psionice, a jego umiejętności są nieocenione w doradztwie zarówno w kwestiach obronności, jak i w polityce wewnętrznej. Jako reprezentant Wieży Magów, Lorakaan ma duży wpływ na decyzje podejmowane przez Radę, a jego zdolności do utrzymywania równowagi między lokalnymi frakcjami i zarządzania napięciami sprawiają, że jest kluczowym elementem w utrzymaniu stabilności w Thalassii. Jego współpraca z Eurynią Melori jest fundamentem politycznego sukcesu państwa, szczególnie w zakresie kontroli nad ludnością i handlem morskim. To elegancki mężczyzna lubujący się w modzie, który posiada na własność dwie największe biblioteki w Vadrin. 

Był młodym, ale niezwykle charyzmatycznym łowcą, który szybko zyskał uznanie w kręgach rządzących Thalassii. Urodzony w zamożnej rodzinie, już od najmłodszych lat interesował się polityką i dyplomacją, choć nigdy nie dążył do kariery wojskowej. Jego talent do rozwiązywania konfliktów, zdolność do wyciągania kompromisów i znajomość dworskich intryg sprawiły, że stał się postacią powszechnie szanowaną. W momencie, gdy Wysoka Rada Thalassii postanowiła wesprzeć budowę Zakonu Łowców Głębin, wybrali go na jego przywódcę. Chociaż był młody, jego zdolności przywódcze, elokwencja i polityczna przenikliwość były niezrównane. Salazzar szybko zrozumiał, że Zakon nie tylko musi walczyć z potworami, ale również pełnić rolę stabilizującą w regionie, zyskując poparcie zarówno możnych Thalassii, jak i innych państw. Jego wygląd był zgodny z jego rolą – wysoki, o jasnych włosach, zawsze schludny i elegancki, z wyrazem twarzy, który emanował pewnością siebie. Często widywany w towarzystwie doradców i polityków, jego obecność była zawsze pełna autorytetu i spokoju, który przyciągał do niego zarówno lojalistów, jak i tych, którzy w nim szukali ochrony. 

Obecna królowa Eryntharu, półelfka, która stanowi pomost między dawnymi elfickimi tradycjami a nowoczesnością. Jej osobowość jest pełna sprzeczności – urzekająca, pełna wdzięku i miłego usposobienia – bywa myląca, ponieważ skrywa w sobie zdecydowane, choć niekonwencjonalne metody. Aelirien, dzięki swojemu mieszanemu dziedzictwu, łączy w sobie szlachetność elfów z determinacją ludzi, co sprawia, że jest postrzegana jako stabilizujący element, który przełamuje stare uprzedzenia. Jej polityka, łącząca tradycje z nowoczesnymi metodami zarządzania, ma na celu odbudowę i rozwój Eryntharu, pomimo trudnej przeszłości tej dawnej potęgi. Królowa, choć wciąż zarządza ruiny Eryntharu, stara się utrzymać równowagę między ochroną elfickiego dziedzictwa a kreowaniem lepszej przyszłości. Choć jej osobowość może budzić zaufanie, Aelirien nie unika podejmowania kontrowersyjnych decyzji, które mogą zaskakiwać i wywoływać sprzeciw. Pod jej rządami Erynthar ma szansę na odbudowę, a królowa sama staje się symbolem odnowy, w której upadek nie musi oznaczać końca, lecz może być początkiem wielkiego zjednoczenia. 

Arcymagini z Wieży Magów w Eryntharze, elfka i symbol dawnych potęg elfickich. Lavendell kontynuuje tradycje związane z magią natury, pielęgnując pamięć o starożytnej historii swojego ludu. Jako jedna z ostatnich przedstawicielek elficznej potęgi, dba o zachowanie dawnej mądrości oraz wartości, które kiedyś były fundamentem elfickiej kultury. Jej wiedza i umiejętności magiczne, szczególnie w zakresie magii natury, są niezwykle cenione, choć jej tradycjonalizm stoi w opozycji do bardziej pragmatycznej i nowoczesnej polityki królowej Aelirien. Królowa Aelirien, idąc z duchem czasu, stawia na rozwój i dostosowanie się do nowych realiów, co często prowadzi do napięć między nią a Lavendell, która wierzy, że zachowanie tradycji elfickich jest kluczem do przyszłości. 

  Król Kharaz-Amin, władca z długowiecznej rodziny, której członkowie strzegą sekretów starożytnej magii i historii królestwa. Lha’rak III panuje z wielką mądrością, lecz jego rządy są głęboko zakorzenione w tradycji, która daje niekwestionowaną moc magii oraz wpływ klanów wojowników. Choć posiada dużą władzę, nie jest absolutnym monarchą. Jego decyzje są równoważone przez Rady Pradawnych, składającej się z najstarszych i najbardziej szanowanych magów, wojowników i przedstawicieli potężnych rodzin, która ma kluczowy wpływ na sprawy polityczne, wojskowe i magiczne. Jego postawa jest pełna szacunku dla tradycji i dbałości o historię. Bywa bezwzględny dla tych, którzy lekceważą kulturę i tradycję Kharaz-Amin. 

Doradca króla Lha’raka, arcymag z Wieży Magów w Zarath. Jako najpotężniejszy mag w Kharaz-Amin, Hassan Amir pełni kluczową rolę w zarządzaniu magią oraz nadzorowaniu pradawnych rytuałów, które mają wielką wagę dla stabilności królestwa. Jego wiedza i umiejętności sprawiają, że jest niezastąpiony w sprawach politycznych i wojskowych, zwłaszcza w kwestiach dotyczących magii, którą w Kharaz-Amin traktuje się z ogromnym szacunkiem. Hassan jest postacią spokojną, cierpliwą, ale także niezwykle stanowczą, której wpływ na króla Lha’raka i Rady Pradawnych jest ogromny. Choć lojalny wobec władzy, ma własne poglądy na temat przyszłości Kharaz-Amin, co czasami prowadzi do subtelnych napięć wewnątrz rządzącej elity. 

Rashid Hajsam Al-Faris, zwany "Okiem Pustyni", jest aktualnym Arcymistrzem Zakonu w Kharaz-Amin. To nie tylko wybitny łowca, ale także strateg i przywódca, który zna sekrety piasków jak nikt inny. Już jako młodzik, zasłynął jako mistrz tropienia i walki w cieniu, a jego imię stało się legendą wśród łowców z regionu. Rashid Hajsam Al-Faris jest człowiekiem, dla którego lojalność, honor i tradycja stanowią fundamenty życia. Wychowany w surowych realiach pustyni, wierzy, że tylko ci, którzy przestrzegają praw przodków, mogą przetrwać w nieprzyjaznym świecie. Jego słowo ma wagę kamienia, a obietnica, którą składa, jest niczym przysięga wyryta w skale. Nigdy nie zdradza swoich ludzi, nigdy nie łamie tradycji, nigdy nie ugina się przed obcymi wpływami. Dla niego Zakon to nie tylko instytucja – to żywa pamięć o dawnych czasach, w których przodkowie Kharaz-Amin walczyli, by zachować swą niezależność. 

Surowy i zdecydowany władca Caldri, który od początku swojej kadencji dążył do pełnej centralizacji władzy. Jego rządy opierają się na silnej i nieugiętej kontroli nad życiem politycznym i społecznym. Kaldryn IV nie toleruje przejawów niezależności, traktując je jako zagrożenie dla stabilności państwa, i nieustannie wzmacnia swój autorytet zarówno wśród arystokracji, jak i zwykłych obywateli. Dla niego kluczowa jest absolutna lojalność wobec korony, a wszelkie przejawy sprzeciwu są tłumione bezwzględnie. Król postrzega elfy jako symbol przeszłości, której należy się pozbyć, i wprowadził surowe prawo zakazujące jakichkolwiek kontaktów z ukrywającymi się w Caldri przedstawicielami tej rasy. Jego rządy izolują państwo od zewnętrznych wpływów, zwłaszcza tych związanych z Eryntharem, co podkreśla jego dążenie do zbudowania potęgi Caldri na nowych fundamentach. Ci, którzy poznali go osobiście mawiają, że jest okrutną, wręcz obrzydliwą personą, traktujących wszystkich, poza sobą, jako ludzi gorszego sortu. 

Radna z Wieży Magów w Caldri, jedna z najpotężniejszych i najbardziej zaufanych doradczyń króla Kaldryna IV. Jako przedstawicielka głównego nurtu magii Caldri – psioniki – Mariette pełni kluczową rolę w stabilności państwowej, kontrolując zarówno magię, jak i wywiad. Jej umiejętności w zakresie telepatii i telekinezy umożliwiają jej wpływanie na decyzje polityczne i militarne. Pragmatyczna i bezkompromisowa, wspiera surową politykę swojego króla, w tym w kwestii elfów, i nadzoruje działania magów w Caldri, koncentrując się na eliminowaniu wszelkich niebezpiecznych form magii. Mariette współpracuje ściśle z Cieniem Kaldryna, elitarnym oddziałem królewskiej gwardii, którego zadaniem jest eliminowanie buntów i osłabiających monarchię działań. Jej brutalne metody zapewniają jej silną pozycję w państwie, ale także budzą obawy wśród tych, którzy pragną większych wolności. Co ciekawe, mało kto widział ją we własnej osobie. Jednak Ci, którym udało ujrzeć się jej oblicze, pozostawieni byli w wielkiej konsternacji, bowiem kobieta podobno niepozorna, a jej wygląd wcale nie wskazuje na bezkompromisowy charakter. 

Elfi mędrzec, jeden z Proroków Zmierzchu, który stanął na czele pierwszego zakonu, mającego na celu walkę z niebezpieczeństwami, które wybuchły po otwarciu Przedwiecznej Zadry. Albert, obciążony ciężarem odpowiedzialności za uwolnienie potworów, które wkrótce zalały kontynent, postanowił podjąć kroki mające na celu naprawienie zniszczeń i zatrzymanie nadciągającego chaosu. Wiedział, że siła wojowników nie wystarczy, by stawić czoła potworom – potrzebował stworzyć organizację, która łączyłaby potężną siłę z mądrością, zdolnością rozumienia i obeznania w naturze bestii. Albert był człowiekiem głęboko rozdartych emocji – na jednej stronie pełen odpowiedzialności i żalu za własne czyny, na drugiej pełen determinacji, by naprawić to, co zostało zniszczone. Jego charakter był skomplikowany: nie bał się trudnych decyzji, a jego pragmatyzm i zdolność do dostrzegania szerszej perspektywy często sprawiały, że postrzegano go zarówno jako bohatera, jak i jako człowieka, który pchnął świat ku nieznanym niebezpieczeństwom. Choć jego serce pełne było współczucia dla ofiar zniszczeń, nie wahał się używać twardych metod, by stworzyć skuteczną obronę przed nadciągającym zagrożeniem.

Po jego śmierci Albert LeVett pozostaje postacią, której pamięć przetrwała w legendach – zarówno tych chwalebnych, jak i tych krytycznych. Dla niektórych stał się bohaterem, który poświęcił swoje życie, by naprawić błędy przeszłości i ocalić świat przed całkowitym upadkiem. Dla innych był symbolem tego, kto nie zdołał przewidzieć wszystkich konsekwencji swojego działania, kogoś czyje decyzje doprowadziły do jeszcze większego cierpienia. Jego postać jest nadal obecna w opowieściach, gdzie jedni go wielbią, a inni potępiają, ale nie ma wątpliwości, że jego wpływ na kontynent był przeogromny. Zakon, który założył, przetrwał przez wieki, a jego dziedzictwo jest zarówno błogosławieństwem, jak i przekleństwem.

Była jedną z najbardziej niezwykłych postaci w historii Bractwa Wydmowych Ostrzy. Jako założycielka zakonu, była nie tylko wytrawną łowczynią, ale i liderką, która odbudowała potęgę zakonu po upadku wcześniejszego zakonu w Veldorii. Luthien przeszła przez straszliwe eksperymenty alchemiczne w Pierwszym Zakonie Łowców, co uczyniło ją odporną na mutageny i umożliwiło przetrwanie najcięższych z wrogów – pustynnych bestii. Dzięki swojej niezłomnej woli i strategicznemu umysłowi stworzyła nową organizację, która nie tylko walczyła z mutacjami, ale także chroniła szlaki handlowe Kharaz-Amin przed rosnącą liczbą potworów. Jako Arcymistrzyni zakonu, wprowadziła nowoczesne techniki walki, łącząc tradycję z innowacjami, jak użycie podwójnych ostrzy czy petard, by pokonać bestie ukrywające się w piaskach pustyni. Jej mroczna reputacja i wytrwałość sprawiły, że stała się legendą, której imię wciąż budzi szacunek wśród łowców. 

Był jednym z najpotężniejszych Strażników, który wyłonił się z pierwszej fali mutacji po otwarciu Przedwiecznej Zadry. Jako elf, którego ciało i umysł zostały głęboko zmienione przez mroczne moce Zdry, Larianell stał się symbolem przetrwania, łącząc w sobie zarówno talent wojownika, jak i maga. Jego niezwykła wytrzymałość oraz umiejętności magiczne sprawiły, że zyskał miano jednego z najwybitniejszych łowców swojego pokolenia. W początkowej fazie swojej kariery Larianell nie dążył do przywództwa, lecz szybko stał się naturalnym liderem zakonu w Eryntharze. Jego doświadczenie w walce z potworami oraz w radzeniu sobie z mutacjami Przedwiecznej Zadry przyciągnęło młodszych Strażników, którzy szukali mentora. Jako Arcymistrz Zakonu Strażników, Larianell poprowadził organizację przez trudne czasy, rozwijając nowe techniki walki oraz strategie ochrony przed zmutowanymi bestiami, które nękały świat Eryntharu. Jego umiejętności magiczne były kluczowe w ochronie przed potworami, a także w odnajdywaniu równowagi w zniszczonym świecie. Jako mistrz magii, łączył sztukę walki z potężnymi zaklęciami, które pozwalały mu nie tylko odpierać ataki bestii, ale i rozwiązywać problemy związane z mutacjami. Jego poświęcenie i mądrość uczyniły go legendą, a Zakon Strażników stał się jednym z filarów przetrwania w Eryntharu.

  Był wybitnym elfem i założycielem Wieży Czasu, jednego z najbardziej tajemniczych i potężnych miejsc w Avaronie. Jako Prorok Zmierzchu, Aelithor posiadał zdolność przewidywania przyszłości, co czyniło go jednym z najwybitniejszych proroków swojego czasu. Jeszcze przed katastrofą Eryntharu dostrzegł nadchodzące niebezpieczeństwo związane z otwarciem Przedwiecznej Zadry. Jego wizje przyszłości wskazywały na nieuchronny koniec starego świata i początek mrocznych zmian, które miały dotknąć całą rzeczywistość. Z pomocą swoich niezwykłych darów oraz głębokiej wiedzy o magii żywiołów, Aelithor rozpoczął budowę Wieży Czasu w samym sercu magicznego lasu Eryntharu, który po katastrofie znany jest teraz jako Zatracony Gaj. To w tym miejscu, w którym kiedyś stały najpotężniejsze świątynie, Aelithor zgromadził grupę magów – elfów oraz innych istot – którzy chcieli zgłębiać tajemnice żywiołów oraz badać Przedwieczną Zadrę i jej mroczne sekrety.  Aelithor Leaneall reprezentował mądrość, poświęcenie i nadzieję, ale także ciężar odpowiedzialności, który wiązał się z jego przewidywaniami. Jego życie, pełne dylematów moralnych, stanowiło nieustanną walkę z własnymi wizjami przyszłości i chęcią ratowania świata, który wydawał się być skazany na zagładę.

Arthus Calidrion – legendarny mistrz żywiołów i założyciel Wieży Magów w Thalassii. Człowiek o nieugiętej woli, wizjoner i strateg, który wierzył, że magia powinna służyć potędze państwa. Łączył w sobie charyzmę przywódcy z chłodnym pragmatyzmem badacza, co pozwoliło mu stworzyć ośrodek nauki i polityczny bastion Thalassii. Był wymagający wobec uczniów i współpracowników, nie znosił stagnacji ani marnowania potencjału. Pod jego przewodnictwem Wieża Magów stała się domem dla manipulatorów żywiołów, psionicznych wizjonerów i badaczy morskich głębin. Jego obsesja na punkcie kontroli nad mocami oceanu sprawiła, że przez jednych był podziwiany, a przez innych traktowany z dozą ostrożności. 

Wizjoner i idealista, główny inicjator budowy Wieży. Wierzył, że magia powietrza powinna służyć ludziom, czyniąc życie na pustyni łatwiejszym. Cechował go niekończący się entuzjazm i przekonanie, że przyszłość Kharaz-Amin zależy od wykorzystania potęgi żywiołów. Choć bywał niecierpliwy wobec sceptyków, jego charyzma i determinacja inspirowały pokolenia magów. 

Pragmatyk i taktyk, który uważał, że kontrola nad powietrzem to klucz do potęgi wojskowej i politycznej. W przeciwieństwie do Zahara nie ufał romantycznym wizjom, stawiając na dyscyplinę i skuteczność. Był surowy wobec uczniów, wymagając perfekcji w opanowaniu magii, alea nigdy nie wymagał więcej, niż sam potrafił osiągnąć. To on wprowadził naukę o burzach i ich militarnym zastosowaniu, sprawiając, że Wieża Zefira stała się cenionym ośrodkiem dla taktyków i strategów. 

 Badaczka i filozofka, której fascynowały mistyczne aspekty magii powietrza. Wierzyła, że wiatr niesie nie tylko moc, ale także wspomnienia i duchy przeszłości. Studiowała starożytne teksty, szukała połączeń między magią powietrza a przepływem energii życiowej w świecie. Często uznawano ją za marzycielkę, lecz to jej prace nad subtelnymi aspektami wiatru pozwoliły magom Wieży osiągać niezwykłe rezultaty w telekomunikacji i przewidywaniu zmian pogodowych. 

  Legendarna elfia czarodziejka i jedna z najwybitniejszych proroków w historii Eryntharu. Była istotą o niezwykłym połączeniu z naturą, zdolną do rozmów z duchami lasów, żywiołami ziemi i magicznymi istotami zamieszkującymi pradawne knieje. Jej magia nie była agresywna, lecz harmonijna – oparta na równowadze, zrozumieniu i subtelnym kształtowaniu otaczającego świata. Elenaria słynęła z mądrości i przenikliwości, a jej wizje często ostrzegały elfy przed nadciągającymi kataklizmami. Była spokojna, ale stanowcza, a jej słowa miały moc zmieniania losów całych krain. W swoich działaniach kierowała się wiarą w naturalny porządek i cykle świata – wierzyła, że tylko pełne zespolenie z przyrodą może przynieść prawdziwe oświecenie. Wieża Koron, którą założyła, była zwieńczeniem jej filozofii – nie była to zwykła twierdza magii, lecz sanktuarium równowagi, gdzie elfy mogły zgłębiać tajniki natury, rozmawiać z duchami przodków i kształtować moc ziemi, roślin oraz wiatru. Po dziś dzień jej imię jest symbolem mądrości i jedności z naturą, a wielu elfów wierzy, że jej duch wciąż czuwa nad pradawnymi lasami Eryntharu.

Był jedną z najbardziej charyzmatycznych i utalentowanych postaci w historii Avaronu. Urodził się w rodzinie znanych uczonych i wojowników, gdzie już od młodości wykazywał nadzwyczajne zdolności mentalne, które przerastały standardy swoich czasów. Jego talent do psioniki był niezwykły – potrafił nie tylko odczytywać myśli innych, ale także wpływać na percepcję rzeczywistości i manipulować otaczającym światem na poziomie mentalnym. Jego zdolności były czymś rzadkim, a zarazem groźnym, gdyż psionika, choć obdarzała wielką mocą, była również bardzo niebezpieczna w niewłaściwych rękach. Caldrien był nie tylko mistrzem psioniki, ale także filozofem i wizjonerem. Jego podejście do tej dziedziny nauki było jednocześnie naukowe i duchowe. Uważał, że umysł człowieka jest nierozerwalnie związany z całym światem, a jego prawdziwa moc polega na zrozumieniu i harmonii z otoczeniem. Nie tylko badał potencjał ludzkiego umysłu, ale także rozwijał teorie o połączeniu psioniki z energią żywiołów, w wyniku czego stworzył podstawy do powstania Wieży Umysłu – miejsca, które stało się centrum wiedzy o psionice.Jego wygląd był równie imponujący jak jego osiągnięcia. Miał wyprostowaną sylwetkę, jego twarz była surowa, ale inteligentna, z głęboko osadzonymi oczami, które sprawiały wrażenie, jakby dostrzegały wszystko w zasięgu swojego wzroku. Jego jasne, niemal białe włosy były zawsze starannie uczesane, a jego strój – zawsze prosty, ale dostojny – podkreślał powagę jego statusu jako mistrza psioniki. Nosił charakterystyczne pierścienie i naszyjniki, które były symbolem jego związków z pradawnymi tradycjami Eryntharu, ale także nowatorskimi ideami, które stworzył. Jego osobowość była równie złożona jak jego nauki – Caldrien był osobą pełną pasji i wizji, ale także surową w swoich oczekiwaniach wobec innych. Niezwykle wymagający wobec siebie i swoich uczniów, nigdy nie tolerował niedociągnięć w nauce psioniki. Jego zimna, logiczna natura sprawiała, że rzadko okazywał emocje, jednak pod tym chłodnym wyglądem krył się umysł pełen troski o przyszłość ludzi i całego świata. 

Aleron Durnev był średniego wzrostu, smukłym mężczyzną o ciemnych, niemal czarnych włosach, zawsze starannie uczesanych. Jego twarz miała ostrzejsze rysy, z blizną na prawym policzku, ślad po jednym z wcześniejszych starć z potworami. Jego przenikliwe, chłodne oczy zdawały się zdradzać wewnętrzny niepokój, który kłębił się w jego sercu. Zawsze ubrany w ciemną skórzaną zbroję z symbolami Wydmowych Ostrzy, nosił przy boku swój ulubiony miecz – smukły, z rzeźbioną rękojeścią. Jego ręce, zniszczone przez lata walki, często dotykały broni, nawet w chwilach odpoczynku. Aleron był bezwzględnym wojownikiem, jednak jego strach o przyszłość Kharaz-Amin i rosnąca paranoja sprawiły, że podjął tragiczne decyzje. Zabójstwo króla Ostreta I miało na celu ochronę niezależności jego ojczyzny, ale to wydarzenie na zawsze zmieniło go i Bractwo. Choć zimny i opanowany na zewnątrz, miał w sobie gniew, który potrafił wybuchnąć w najmniej oczekiwanym momencie. Po morderstwie Aleron stał się samotnikiem, niosąc ze sobą ciężar zbrodni. Choć zakon starał się go ukryć, on wciąż wierzył, że jego wybór był konieczny. Dla niego, jedyną drogą do odkupienia było dalsze walczenie z bestiami, które nie znały litości.