Iliass el Hadioui over vervreemding

Het samenvattende begrip is vervreemding. Iets dat in het Nederlandse publieke debat zo weinig te horen is, in tegenstelling tot Engeland, Duitsland en Frankrijk. Of het nu is in een klaslokaal, in Amsterdam of in Nederland: vervreemding is jezelf uitgesloten voelen door de samenleving bij gebrek aan een gemeenschappelijk kader als dieper niveau. Henk en Ingrid maken wat dit betreft hetzelfde mee als Mohammed en Fatima. De wereld van hun jeugd - de wereld waarmee zij zich identificeren - transformeert in 30 jaar tijd onder invloed van uiteenlopende nationaliteiten in de buurt; verschillende talen, kleuren, religies en een veelheid van manieren van in de wereld staan. Wat is daarin gemeenschappelijk? Een gevoel van vervreemding. En juist daarin zouden zij en wij elkaar kunnen vinden: in het met elkaar delen van dat gevoel, van dat diepe menselijke niveau. Omdat we dan in elkaar kunnen herkennen; 'Hé, ik vind het eigenlijk ook best wel lastig dat de wereld zo razendsnel aan het veranderen is.' Henk en Ingrid hebben heel erg het gevoel dat de wereld van hen afgepakt is. Dat ze zijn opgegroeid in een samenleving met vertrouwde kaders die hen een gevoel van identiteit gaven; culturele vervreemding. Hetzelfde geldt voor mijn eigen vader die is opgegroeid in het noorden van Marokko en die hier naar toe gekomen is. Hij is bang dat zijn eigen kinderen en kleinkinderen niet meer zullen getuigen van diezelfde identiteit die hij heeft overgeleverd gekregen vanuit geschiedenis en traditie. Wanneer we in staat zijn om deze vorm van communicatie met elkaar te hebben en te accepteren dat we eigenlijk ergens bang voor zijn en dat we iets moeten loslaten omdat we leven in een snel veranderende wereld; wellicht dat we dan weer als mens in de wereld durven staan!" Transcript en interpretatie door Hubertus Bahorie