Ultima mână intinsă

Asez in aceasta pagina, ultima (la rand, dintre mai multele) "mână intinsă" pe care am intins-o "celeilalte parti" (parte a "contractului, meu, individual de trabajo"), spre a

ne aseza la o "masa a analizelor" spre a vedea daca acuzatiile mele sunt (sau nu sunt), fondate, pentru ca din punct de vedere fizic (pe propria-mi piele) au lasat urme

adanci (dar cine stie, poate ca nu o fi de vina felul in care au aplicat si interpretat ei legea ci, poate ca o fi avand pielea mea mai putin rezistenta decat "limita legala").

M-am uitat si eu, atent, pe langa mine, incercand sa mentin pasul si ritmul cu "plutonul" (iar acesta la randul lui cu "detasamentul", cu "unitatea", cu "batalionul", etc) si, in

"practica" am indeplinit "conditiile minime impuse tuturor celorlalti" spre "a ramane in carti" (spre "a fi mentinut in echipă").

Ca si la cluburile de fotbal, nimeni nu poate obliga "clubul" sa-si mentina un "jucator" in "echipa" daca nu (clubului insusi) nu-i place (indiferent de rezultatele din teren).

Poate sa te cheme "Ronaldinho", poate sa te cheme "Messi", poate sa te cheme "Cristiano Ronaldo", un club nu e obligat sa te tina decat daca el insusi (clubul), are acest

interes.

Asa este normal, asa este just. Dar in acelasi timp, trebuie ca (si) "clubul" sa fie pe deplin responsabil de felul cum gestioneaza conceptul de "subordonare juridica"

(pentru ca nu este normal ca unul dintre cele doua parti ale contractului sa-si indeplineasca obligatiile obligatiile ce-i revin dar sa nu primeasca . . . reciprocitate), iar

celui ce nu-si respecta invoiala (ca in povestea cu Pacala) "sa i se taie nasul".

Textul asezat aci este . . . "aproape conform cu "email" - ul original. Aici l-am mai "cizelat un pic "colorandu-i" parantezele de asa natura incat, cine vrea, poate face

abstractie de ele, si am mai atins un cuvant-doua (spre a atenua un pic din "neclaritate") dar dincolo de asta, "proba originală concretă", există.

Buenos dias, Transnugon (05.11.2013)

Vuelvo a contactarte al cabo de un "buen rato".

Sabemos los dos que nuestra despedida (despedida que ha finalizado, de golpe, una relación laboral que había haber cumplido 4 años en el 3 de marzo 2012), no se finalizo como una despedida entre unos "buenos socios", sino se finalizo como una reproducción fiel, a todo el recorrido de nuestra relación laboral.

Como se ve aquí (en las imágenes añadidas por mi como "archivos adjuntos"), desde las primeras días de nuestra colaboración (ejemplo el disco de 06 de marzo 2008) el Transnugon me ha provocado desde el principio la . . .circunspección.

Los primeros dos compañeros con los cual me has mandado como "acompañante" (el segundo de ellos se llamaba, si me acuerdo bien, Damián) me cuentearon cosas que me aumentaron mas la circunspección (la que me provoco, por su propio comportamiento, el mismo Transnugon).

Cuando hago un trato con alguien, si decido hacerlo empiezo con acordarle (desde el principio) un 51% "presunción de buena fe", y me guardo (por prudencia) un 49% de "reservas", dejando a el otro la libertad que se manifiesta tal como es, y con esto (analógico al principio de los vasos comunicantes) aumentando, o diminuyendo el valor del crédito invertido (por mi) en el.

Viendo como van las cosas decidí que, aparte de los detalles que la empresa requería a cada empleado aportar en aquellos "cuadernos" con cual estaba dotado cada camión, o cada empleado ("costumbre de la casa" desaparecido muy rápido del uso, posiblemente por que la empresa se plegó por alguna “política estratégica de seguimiento de flota”, nueva).

He lamentado y (en mi foro interior) la desaparición de esto cuadernos, por que por lo meno estos apuntes podían reflejar (a un caso) que si ocurre alguna diferencia entre los registros del tacografo y la realidad – real, esto es un resultado de la propia demanda de la empresa y no por alguna voluntad propia de el empleado.

Pero, me he sumado (como es normal), a los ordenes, por que yo soy vendiendo mis servicios de . . . "pieza de ajedrez" (de "soldado raso"), por aquello que (a pesar de mis esfuerzos y búsquedas), nunca llego a altura requerida por la Sociedad, a cumplir con aquellos "requisitos mínimos" que se requieren para ocupar uno, algún escaño como . . . "jugador".

He mirado siempre por alrededor mío (incluso en mi "entorno de trabajo") y he procurado mantenerme en el pelotón (aunque la concurrencia para conseguir esto ha sido, tanto por la . . . "naturaleza" como, en principal, por el . . . "cultivo", salvaje), ni interesado de ganar medallas (sin merecer esto), ni permitiéndome "perder terreno" (por que con esto creas circunstancias de ser "descalificado por puntos", como en el boxeo).

He visto que, a la empresa le gustaba dar palizas (guiada por sus propios razones) a sus propios empleados, hasta cuando conseguía de aquel "socio" el hecho de "tirar la toalla", y como a mi no me gusta este tipo de "compañerismo" (y no soy de aquel que esta tirando alguna vez la toalla, bajo ningún concepto), empezó (de una vez con poner todo mi esfuerzo en . . .) procurar de "calmar" los golpes que recibía de parte de aquello que debía haber sido, por lo menos por el contrato que hemos pactado entre nosotros, "coequipier" y no "adversario", procurando de convencer, mediante mi propio ejemplo conductual, a continuar el camino, dentro de las limites de las reglas (establecidas por ley) para este juego en cual estamos involucrados juntos, pero no he conseguido mas de lo que consigue la . . . rutina.

Mientras tanto no he bajado algún momento la guardia, y los golpes que me estaban desequilibrando, venían solo por debajo de el cinturón.

Mi propio "instinto de conservación" ha sido el que me ha guiado en lo de buscar, pensar y encontrar estrategias para lo que se llama,"legitima defensa".

He visto como tiraron la toalla, se rindieron o han sido expulsados, muchos tíos (alistados como yo en este "servicio"), tíos que estaban buenos profesionales (y . . . buena gente).

Entre los que no merecían perder (tan como a sido empujado a perder) recuerdo aquí solo el caso . . . "Constantino".

He mantenido (para mi mismo), mucho mas que un "registro de datos" normal, aunque para conseguir esto quizás he duplicado o (incluso) triplicado mi propio "ritmo de vida" (viviendo en un día como otros en tres), para hacer frente a la vez y la infernal presión del trabajo, y a lo de conservar "parte de las gotas" de a tormentosa lluvia de datos (que venia continuamente sobre mi), y guardar cuanto mas gotas (de lo que podía parar en mis manos ahuecados), en lo de tener unos 3 - 4 clases de registros a la vez: el "disco limpio" (tal como impone la guardia), el "parte diario de trabajo" ("conciso y a el objeto", sin "detalles gratuitos", tal como imponía empresa), un registro con suma de estas primeras dos "paréntesis" (para no olvidar lo que he

"compartido" con alguno de estos dos "colaboradores") y otro registro, o mejor dicho "relato", donde he intentado tener paso con lo que verdaderamente ocurría con migo.

Bueno, yo pienso que todos cometemos errores, y que si no son expresamente por mala voluntad, siempre se pueden encontrar vías de conciliación.

Desde cuando tengo conocimiento de mi propia existencia, he mirado a cualquier persona como a "un vaso . . . nunca seco".

Mientras no es seco, contiene liquido (aunque una sola gota) y alla donde hay "liquido" (es mi convicción) es imposible que no existe (por lo menos) rastro, de . . . algo que es vital para nuestra existencia, el agua.

Entonces si en el "contenido" de uno veo un 0,1% "buen", aprecio (por lo que contiene buen) y no desprecio (para nada, aunque no es conforme con lo que yo necesito)

Ya podía entregar yo, todos los registros que tengo (todas las copias de discos, de tiquetes, de partes diarios, de hojas de rutas, de fotos, de filas de agenda y otras cosas mas) desde cuando me ha devenido mas claro que el agua (a cabo de dos semanas de tergiversaciones, que el finiquito va ser mío solo "de forma", y a el Transnugon "de fondo"), a los profesionales

de nuestro (común) dominio de trabajo.

Pero en aquel momento (y hasta este ultimo mes), nadie (fuera de mi mismo) podía hacer las relaciones y correlaciones entre estos miles y miles de pedazos y pedacitos (de un "espejo" roto), y de recomponer este "espejo retrovisor" hasta a a esta proporcionalidad que tiene hoy, y que permite a ver en el, buena parte de lo . . . ya pasado.

No he hecho esto por que, si considero a Transnugon culpable frente a mi (como a ninguna otra empresa con que he trabajado alguna vez), no la considero culpable frente a la Sociedad, mas que a alguna de la mayoría de las demás "empresas de transporte" (de la "mapa del transporte por carretera), con "embajadores" de cual me cruzo por muelles, áreas

de servicio, por donde he andado, por que no soy yo ni "Estado", ni autorizado de algún modo a representarlo, sino tiene sus propias instituciones

Me esperé hasta mucho mas allá de el "último momento", que las cosas no llegaran aquí, a no llegar yo a ser obligado por la coyunturas que no han sido creadas por mi voluntad, a hacer lo que ninguno de los que comieron de el mismo pan con migo (seguramente mucho mas de 100 personas) no ha hecho, pero cuando se trata de "legitima defensa" no eres tu (persona) el que decide, sino tu propio "instinto de conservación".

A mi no me gusta el intrusismo profesional, yo no soy ni perrito, ni policía, ni hago voluntariados ni limosnas.

No soy interesado utilizar mis datos, con perpendicularidad sobre alguna "persona física" o "persona jurídica" (pero la "tangencialidad" no puede ser evitada).

Mi interés es, por un lado que los detalles de mis datos me sirvan, para recuperar (si resultan de estos datos, argumentos

que validan alguna recuperación) la contraprestación de todo que ha sido prestado como "tiempo de trabajo", a base de un contrato al amparo de el Derecho laboral, y (por comprobación de los datos que aporto) que no aparecen como "legalmente pagadas", y de entrar en posesión de el finiquito (que me ha correspondido en la fecha (14.02.2012) "de forma y de fondo", y no solo "de forma" (como paso).

Apagado o no este diferendo, los datos que tengo voy a ponerlo a disposición de los profesionales (vía política y no vía jurídica) para utilizarle (digo yo) como objeto de estudio, y utilizar eventuales conclusiones para rectificarse (lo que la lógica misma dice que no esta bien hecho) en la legislación relacionada y correlacionada con este “dominio de trabajo” (que es, entre todos, y el mío), soñando yo que un día (aunque para mi es demasiado tarde), la competición leal va estar presente, siendo su presencia el único "juez" que puede poner las cosas en sus sitios (aquí, como en cualquier aspecto de la vida).

Claro que me doy cuenta de la gravedad del problema, que no van a faltar los "contraataques", que no se va intentar a utilizarse mis palabras en mi propia contra, pero tengo asumido este riesgo.

Si son errores mío, quiero conocerlas para hacer las correcciones necesarias sobre mi mismo, y si no son mis errores que

se hagan las necesarias correcciones para que nadie viva en algún futuro tal deformidades.

Bueno, yo te mando aquí en "archivos" unos pocos datos y te abro con esta misma dirección la posibilidad de compartir unos datos que considero bastante relevantes para la tema.

Si lo compartido no se abre con esta dirección, y estas dispuesto a analizar, necesitas de tener (y mandarme) una cuenta en google.

En estos datos que podemos compartir hoy, lo que primordialmente se puede ver es la cantidad (y no la cualidad) de los datos.

Para detallar (y compartir) tengo concebida una pagina web, que podemos compartir (cuando decido, solo entre nosotros, con otras personas o hacerla publica), si este me va aparecer alguna vez como oportuno.

El tiempo no espera. Si no recibo ninguna contesta en un tiempo que yo considero como "razonable", significa

1) la dirección de correo que tengo no es funcional,

2) que rechazas la invitación de analizar y buscar vías de conciliar este (considerado por mi), diferendo y entonces, considerando yo que de punto de vista ético y moral he cumplido con las deudas a mi propia conciencia, voy a elegir otra vía para procurar a recuperar lo que considero que son, mis derechos.

Acabo esta carta (tan larga) precisando que todo el dialogo entre nosotros, no tiene (por mi parte) otra via que la via electronica ("e-mail" o "pagina web")

Saludos y espero tu contesta.