RSR
================================================
credit to CPI(M-L) LIBERATION
The following are excerpts from Dilip Veeraraghavan’s book, The Making of the Madras Working Class on the first ever May Day celebrations in India, held in 1923 at Madras.
“Another development during this period [1922-33] was the appearance of left radicalism represented by Singaravelu [Chettiar] who had been championing the cause of labour at the time of the 1921 strike, taking part in the public meeting and demonstrations and writing articles in support of labour. His polemics with Slater were significant. However, he did not hold an office in any of the unions which had sprung up then. It was solely at his initiative that Madras achieved the distinction of having celebrated the first ever May Day in India on May 1, 1923. On the same day, he launched the Labour-Kisan Party of Hindustan as a distinct political party of labour and for labour, with a ‘politico-economic policy for labour, free from mere reformism or opportunism, which characterised all other parties in the country.’ His move however had a hostile reception from the then established labour leaders, like Chakkarai Chettiar, Thiru Vi. Ka. [V. Kalyanasundara Mudaliar] and from Sriramulu Naidu, who had been with Singaravelu in the beginning, but turned hostile as he considered the Labour-Kisan Party a rival to the Congress. A mass meeting of the workers of Madras was convened to repudiate all connection with the Labour-Kisan party. Swadharma with all its international coverage took him to task for trying to plant exotic ideas and theories in India and held that only the AITUC [All India Trade Union Congress] had the right to represent the workers of India. The nationalist trade union leaders considered the Labour-Kisan Party as distractive and disruptive and wanted it to be ‘nipped in the bud.’
Singaravelu’s efforts to build an independent working class party were nipped in the bud not so much by these leaders but by the Government, which arrested him on March 6, 1924, as one of the accused in the Kanpur Communist Conspiracy Case. The long-term significance of Singaravelu’s venture is discussed in the following chapter. It is sufficient here to remark that the Labour-Kisan Party episode underlined not only the importance of having a firm base in trade union movement before one could think of starting a party of labour but also the sensitivity of established trade union bosses to any attempt at an intrusion into their domain and their apprehension of real politicization of the working class. …” [Page 176-177]
“… the activities of left radical elements, which drew inspiration from the Russian Revolution of 1917 and devoted themselves to the cause of building a revolutionary working class movement. The earliest leader of some stature to espouse the cause of the revolutionary working class movement was Singaravelu whose work in the cause of labour in Madras has been noted earlier. He had met S.A. Dange of Bombay in 1922 impressed him very much. In 1923, he celebrated May Day and launched the Labour Kisam Party of Hindustan (LKPH) with a radical programme. Singaravelu edited and published an English fortnightly Labour Kisan Gazette and a Tamil Weekly Thozilalal (The Worker). He was arrested in March 1924 and was an accused in the Kanpur Bolshevik Conspiracy Case, but proceedings against him were dropped because of his prolonged illness. In December 1925, he presided over the first communist conference in Kanpur. In 1927, he was active in the Bengal-Nagpur Railway Strike and in 1928, he led the historic South Indian Railway Strike. He was sentenced to 10 years’ rigorous imprisonment in the conspiracy case foisted on the leaders of the South Indian Railway Strike. The sentence was subsequently reduced and he was released in August 1930.
Apart from his active participation in the workers’ strikes in Madras City and S.I Railway, Singaravelu relentlessly propagated the cause of communism through his journals, the articles he submitted to newspapers, and his public meetings. Besides the observance of May Day and Peace Day, he organized a protest meeting in August 1927 against Sacco and Vanzetti. …
… The 1927 session of the INC [Indian National Congress] held in Madras played a significant role in rousing the interest of the city youth in left nationalism. Singarevelu and the communist delegates from North India participated actively in the proceedings of the Congress presided over by Jawaharlal Nehru who has just returned from Europe full of ideas dominant then in European socialist and communist circles. He pushed through many leftist resolutions including the declaration of complete independence as the goal of the Congress.
Yet all these events and the hectic activities of Singaravelu in the twenties did not result in the constitution of an organized socialist or communist group in the city. The credit for organizing the first communist group in the city goes to Pathan from the north-western province, an ex-seaman turned communist,
Amir Haider Khan.
Khan travelled extensively and came into contact first with the Ghadar Party and then with European communists who arranged to send him to Moscow for training in revolutionary work. He came to India in 1928 and was engaged in spreading the communist literature that he had got from abroad. He was listed as one of the communist conspirators in the Meerut Conspiracy Case but evaded arrest and escaped to the Soviet Union. Returning to India in February 1931, he was deputed to work in Madras by Comrade Lund, then representing the Communist International (later Comintern) in India. Remaining ‘underground’ and taking different names as the occasion demanded, he was able to gather round him a small group consisting of students and workers like V.K. Narsimhan, K. Bashyam, K. Satyanarayana, P. Sundararama Reddi (P. Sundarayya – who went on to play a leading role in the Telangana armed peasant uprising), Rajavadivelu and ‘Russia’ Manickam, the last two being press workers. With their help he founded, in 1932, the Young Workers League. The league celebrated May Day in 1932. It published leaflets on communism, on Bhagat Singh and on the need for working-class unity. The political line propagated followed that of the Comintern evolved at its sixth congress in 1926. ‘Russia’ Manickam at that time ran a hand operated press and brought out a journal Jana Mitran. At Narasimhan’s suggestion the name of the journal was changed to Munnetram (progress). THe group translated Khan’s articles into Tamil. Khan, then known as Shankar, established communist cells in three important mills. He also sent, secretly, one Jeyaraman to Moscow for training in revolutionary work.
Khan and his comrades were arrested in May 1932. Khan was sentenced to 18 months rigorous imprisonment. Released on July 20, 1934, he returned to his activities in August but his spell of freedom was short-lived. He was arrested again on August 31, 1934 and kept as a State Prisoner under Regulation II of 1819 in the Coimbatore Central Jail. He was later removed to Rajamundhry Jail and finally released in 1938.
Khan’s arrest caused a setback to the building of a communist movement in Madras. The Communist Party was itself declared illegal in July 1934 and the Young Workers League banned. Even though Khan was removed from the scene the torch lit by him was carried forward by Sundarayya and his comrades.
Sundarayya and Satyanarayana were typical of the younger Congress cadres who were active participants in the various Congress struggles of those days, such as boycotting the Simon Commission and Civil Disobedience Movement. They had suffered imprisonment on those accounts, and had been jolted by the sudden suspension of the latter movement, the signing of the Gandhi-Irwin Pact and the hanging of Bhagat Singh and his comrades in March 1931. When after the fiasco of the Second Round Table Conference, the civil disobedience movement was revived only to face severe repression, these Congress youth found themselves in prisons on considerations of security. Many of the revolutionaries who had believed in individual terrorism had turned to communism and in turn the Congress youth who had come into contact with them in the prisons were converted to socialism.
Another factor that contributed to the popularity of socialism was the great progress which the Soviet Union was making under the Five Year Plans while the rest of the world under capitalist domination was crippled by economic depression. Millions of workers were thrown out of jobs, while ‘overproduced’ goods were destroyed for want of purchasers. The concrete success of the socialist alternative inspired many young Congressmen in prison to consider the creation of a socialist party. The revival of the right wing Swaraj Party in March 1934 made it urgent for the socialist to come together and the Congress Socialist Party was inaugurated in Patna in October 1934. A few months earlier in July 1934, Jai Prakash Narain arrived in Madras to canvass support for the proposed Socialist Party. A local unit of the party was formed on July 27, 1934 with about 100 Congress members.
While Congress members disillusioned with Gandhian policies and attracted to socialism were thus groping their way to form a socialist party, the Self-Respect Movement started by E.V. Ramaswami Naicker for social justice and to flight casteism underwent a transformation after his visit to the Soviet Union in 1932. On his return Naicker chalked out a new socio-political programme for the movement in collaboration with Singaravelu. According to this programme known as the Erode Path, the Self-Respect Movement was to have two wings. One, the Self-Respect Party, which would devote itself solely to social reform and the other, the Samadharma Party of India or the Self-Respect League, political activities. Singaravelu and Jeevanandam took prominent roles in the political wing. They published low-priced books and pamphlets in Tamil on communism and Soviet Union, biographers of Marx and Lenin, the first Soviet Five Year articles were published pointing out the similarity in ideology between the Self-Respecters took a pledge to unite workers and depressed classes and lead them to socialism. Fourth, Naicker toured the Tamil districts and propagate communist ideology and class struggle.
The Government of Madras viewed with concern these developments and proceeded against the printer and publisher of Kudi Arasu and against Naicker for the seditious articles. Naicker was sentenced to nine months’ imprisonment on December 30, 1933. The movement, however, continued its communist propaganda through another newly-established journal, Puratchi (Revolution). But after the banning of the Communist Party of India and the Young Workers League in July 1934, Naicker was concerned about the possible ban on the Self-Respect Movement and decided against any further confrontation with the government. The Erode Programme was dropped. Support was extended to the Justice Party in the 1934 elections. It was even stated that the programme of the Self-Respecters would be better implemented under the guidance of the British Government.
This change in direction by Naicker led to the exit of Jeevanandam and other committed youth from the Self-Respect Movement. The dissenters formed the Tamil Nadu Self-Respect Samadharama Party, expressed their views through the new journal Pudiya Ulagam (New World), and finally held a conference at Tiruchirapalli n November 1, 1936 addressed by Dange. They decided to join the Congress Socialist Party, which was by then virtually the legal front of the communists.
After the Communist Party and Young Workers League were banned, the communists set up the Labout Protection League. A.S.K. Iyengar (hereafter Iyengar) joined Sundarayya and the other associates of Khan. The Labour Protection League organized the corporation sweepers, press workers and snuff workers. ” [Page 220- 225]
===============================================
Posted on May 1, 2013 by admin
(தோழர் திலீப் வீரராகவனின் ‘மெட்ராஸ் தொழிற்சங்க வரலாற்றிலிருந்து (Making of the Madras Working Class)சுருக்கப்பட்டுள்ள தமிழாக்கம்)
1922-1923களில் வெளிப்பட்ட இடதுசாரி கோட்பாடுகளில் குறிப்பாக 1921 வேலைநிறுத்தப் போராட்டங்களில் தொழிலாளர்களை ஆதரித்து சிங்காரவேலு (செட்டியார்) பெரிய பங்கு வகித்தார். ஆனால் அவர் எந்த சங்கத்திலும் பொறுப்பு எடுக்கவில்லை. அவருடைய முயற்சியினாலேயே இந்தியாவின் முதல் மே தினக் கொண்டாட்டம் 1923 மே 1 அன்று மெட்ராஸில் அனுசரிக்கப்பட்டது. அதே தினத்தில் அவர் இந்திய தொழிலாளர்-விவசாயி கட்சியையும் ஆரம்பித்தார். சீர்திருத்தம் மற்றும் சந்தர்ப்பவாதம் ஆகியவற்றை கொள்கைகளாக கொண்டிருந்த கட்சிகளுக்கு அப்பாற்பட்டு அவருடைய கட்சி தொழிலாளர்களுக்கான அரசியல்-பொருளாதார கொள்கைகளை அடிப்படையாக கொண்டிருந்தது. சக்கரை செட்டியார், திரு வி.க, ஸ்ரீராமுலு நாயுடு போன்ற தொழிலாளர் தலைவர்கள் சிங்காரவேலு புதுகட்சி ஆராமபிப்பதை எதிர்த்தனர். சுவதர்மா பத்திரிக்கை அகில இந்திய தொழிற்சங்க காங்கிரஸ் மட்டுமே தொழிலாளர்களின் பிரதிநிதிக்கான உரிமை கொண்டுள்ளது என எழுதியது. புதுகட்சிக்கு எதிராக தொழிலாளர்கள் கூட்டம் நடத்தப்பட்டது. தேசிய தொழிற்சங்கத் தலைவர்களும் புதுகட்சி தொழிலாளர்களை பிளவுபடுத்தும் எனக் கருதினர். கடைசியில் ஆங்கிலேய அரசு சிங்காரவேலுவை கான்பூர் கம்யூனிஸ்ட் சதிக் கேசில் கைது செய்தபின் சிங்காரவேலுவின் கட்சி முயற்சி தோல்வியடைந்தது. தொழிற்சங்கம் அமைக்காமல் கட்சி அமைப்பதில் உள்ள சிக்கல்களையும், உழைக்கும் வர்க்கம் உண்மையான அரசியல் முதிர்வு பெறுவது குறித்து தொழிற்சங்கத் தலைவர்களின் ஐயத்தையும் சிங்காரவேலுவின் முயற்சி எடுத்து காட்டுகின்றது.
…ஆனாலும் சிங்காரவேலுவின் முயற்சிகள் மெட்ராஸ் பட்டினத்தில் ஒருங்கிணைந்த சோசலிச, கம்யூனிச அமைப்பை உருவாக்கவில்லை அது கதார் கட்சியை சார்நத முன்னாள் கடலோடி ஆமீர் ஹைதர் கானை சாரும். கதார் கட்சி மற்றும் ஐரோப்பிய கம்யூனிஸ்டுகளுடன் தொடர்பு கொண்டிருந்த கான் மீரத் சதித் திட்டத்தில் குற்றம் சுமத்தப்பட்டு ரஷ்யாவிற்கு தப்பி ஓடினார். 1931ல் திரும்பிய அவர் கம்யூனிஸ்ட் இன்டர்நேஷனலைச் சாரந்த தோழர் லன்ட் மூலம் சென்னைக்கு அனுப்பப்பட்டு அங்கு அவர் வீ.கே. நரசிம்மன், கே. பாஷ்யம்,கே. சத்யநாராயணா, பி.சுந்தரராம ரெட்டி(தெலுங்கானா புரட்சியில் பெரும் பங்கு வகித்தார்), ராஜவடிவேலு, ‘ரஷ்யா’ மாணிக்கம் ஆகிய தொழிலாளர்கள் மற்றும் மாணவர்களை ஒருங்கணைத்து தொழிலாளர் இளைஞர் லீக் எனும் அமைப்பை உருவாக்கினார். 1932 மேதினத்தை லீக் மெட்ராஸில் கொண்டாடியது. மே 1932ல் கானும் அவரது கூட்டாளிகளும் கைது செய்யப்பட்டனர். 1934ல் கம்யூனிஸ்ட் கட்சுயும் லீகும் தடைசெய்யபட்டன. கான் கைது செய்யபட்ட பின்னர் புரட்சி வேலைகளை சுந்தரய்யா மற்றும் அவரது கூட்டாளிகள் தொடர்ந்தனர்.
சைமன் கமிஷனை புறக்கணித்தல, ஒத்துழையாமை இயக்கம் போன்ற காங்கிரஸ் போராட்டங்களில் சுந்தரய்யா மற்றும் சத்யநாராயணா கலந்து கொண்டு கைது செய்யப்பட்டனர். இரண்டாவது ரவுண்ட் டேபிள் கருத்தரங்கம் தோல்வியடைந்தவுடன், ஒத்துழையாமை இயக்கத்தில் கைது செய்யபட்ட பல காங்கரஸ் இளைஞர் போராளிகள் புரட்சகர இளைஞர்களின் தொடர்பினால் சோசலிச iகாள்கைகளால் கவரப்பட்டனர். மேலும் உலகம் முழுவதும் முதலாளித்துவம் பொருளாதார நெருக்கடியில் வீழ்ச்சியடைந்த போது ஐந்தாண்டு திட்டத்தின் கீழ் சோசலிச ரஷ்யாவின் பொருளாதார வளர்ச்சி சோசலிச கொள்கையை மேலும் பரப்பியது. 1934ல் பாட்னாவில் காங்கிரஸ் சோசலிச கட்சி ஆரம்பிக்கப்பட்டது.
காங்கிரஸிலிருந்து வெளியேறிய பிரதிநிதிகள் சோசலிச கட்சியை துவக்க முயற்சித்து வந்த போது, சோவியத் யூனியன் சென்று வந்த இ.வி.ராமசாமி நாயக்கர் (பெரியார்) 1933ல் சமூக நீதிக்காக பாடுபடவும், ஜாதியை எதிர்த்தும் சுயமரியாதை இயக்கத்தை துவக்கினார். சிங்காரவேலுவுடன் சேர்ந்து சமூக-அரசியல் திட்டம் கொண்ட இயக்கத்தை அவர் முன்வைத்தார். இத்திட்டத்தின் படி, சுயமரியாதை இயக்கம் இரண்டு பாதைகளில் கொண்டு செல்வதாக இருந்தது: சமூக சீர்திருத்தத்தை உள்ளடக்கிய சுயமரியாதை இயக்கம் ஒன்றாகும். இரண்டாவாதக ஆரம்பிக்கப்பட்ட அரசியல் கோட்பாடுகளை உள்ளடக்கிய சமதர்ம கட்சி(சுயமரியாதை லீக்)யில் சிங்காரவேலுவும், ஜீவானந்தமும் தங்களை ஈடுபடுத்தி கொண்டனர். சோசலிசம், மாரக்ஸ், லெனின் கருத்துகளை கொண்ட பல கட்டுரைகள், புத்தகங்களை வெளியிட்ட அவர்கள், தொழிலாளர்களையும், ஒடுக்கப்பட்ட சமூகங்களையும் இணைத்து சோசலிச பாதையில் கொண்டு செல்ல உறுதி பூண்டனர்.
மெட்ராஸ் அரசாங்கம் இந்த முயற்சிகளை கண்டு கலங்கி, பெரியாரை கைது செய்தது. 1934ல் இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சியையும், தொழிலாளர் இளைஞர் லீகையும் தடை செய்யபட்ட பின்னர், சுயமரியாதை இயக்கமும் தடைசெய்யப்படக்கூடும் என்ற சூழ்நிலையில் பெரியார் அரசுடன் நேரடியான மோதலை கைவிட்டார். ஆங்கிலேய அரசின் கீழ் சுயமரியாதை இயக்க கொள்கைகள் அமல்படுத்துவது மேன்மையானது எனக் கருதப்பட்டது. சுயமரியாதை இயக்கத்தின் அரசியல் திட்டம் கைவிடப்பட்டவுடன் ஜீவானந்தம் மற்றும் தோழர்கள் சுயமரியாதை இயக்கத்திலிருந்து வெளியேறி தமிழ்நாடு சுயமரியாதை சமதர்ம கட்சியை ஆரம்பித்தனர். 1936ல் திருச்சி மாநாட்டில் தோழர் டாங்கே கலந்து கொண்ட பின்னர் காங்கிரஸ் சோசலிச கட்சியில் இணைந்தனர்.
இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சியையும், தொழிலாளர் இளைஞர் லீகையும் தடை செய்தவுடன், சுந்தரய்யா மற்றும் கம்யூனிஸ்டுகள் தொழிலாளர் பாதுகாப்பு லீகை ஆரம்பித்தனர். இதில் ஏ.எஸ்.கே ஐயங்காரும் இணைந்தார். தொழிலாளர் பாதுகாப்பு லீக் கார்ப்பரேஷன் துப்புரவு தொழிலாளர்கள், பிரஸ் தொழிலாளர்கள், மற்றும் மூக்குப்பொடித் தொழிலாளர்களை ஒருங்கிணைத்தனர்.