Op vrijdag 13 maart kregen we te horen dat de school tot de paasvakantie niet meer openging. We hebben die laatste lessen gepraat over het virus en maatregelen van de regering. Ik heb leerlingen laten reageren en vragen stellen. Het was een emotionele dag vol verwarring, vreugde, onzekerheid, spijt, opluchting. Veel vragen gingen toch over hoe het nu met de examens moet en overhoringen. ‘Ga ik er wel door zijn dit jaar?’ Zucht, wat zegt dit over onze school? Misschien is deze stillegging een goed moment om een keer onder de motorkap te kijken. Hoe willen we eigenlijk lesgeven en waarom? Na een tijd denk je er niet meer over na en wordt het normaal. Wat zegt de opluchting en de blijdschap van leerlingen die vrijdag over ons schoolsysteem? Kan je iets leren aan iemand die dat eigenlijk niet wil? Dit is erg zwart/wit. Het gaat zeker niet op voor alles wat we op school doen en toch? Het hele systeem dreigt routine te worden. Niemand heeft er nog zin in maar we doen het gewoon omdat het nu eenmaal verwacht wordt. Het is een spel van punten, rapporten en diploma's. Denise Clark Pope schreef het boek ‘Doing school. How we are creating a generation of stressed out, materialistic and miseducated students.’ Wat jammer want het gaat op school eigenlijk over sterrenstelsels, kapitalisme, 'Decline of the Miraculous', het Lucifer-effect, poëzie en wiskundige vergelijkingen. Alle fantastische dingen die je als mens kan doen en denken. Hopelijk schudt deze crisis ons wakker. Laten we teruggaan naar de bron. De schoonheid en mysterie van de leerstof. Waarom zijn leerkrachten ooit zelf op wiskunde, geschiedenis of een taal verliefd geworden. Laten we dat uitstralen. Leerlingen gaan dit zeker oppikken.