Mijn eerste gevoel, toen het nieuws tot iedereen doordrong en het land in lockdown ‘light’ ging, was ongeloof en frustratie. Dit was het einde van mijn lessen over Maarten Luther en de Reformatie en ‘Decline of the Miraculous’ en het ontstaan van de lopende band, de reis naar Israël/Palestina, de eindejaarsreis naar Londen en de projectavond. Er waren zoveel leuke ideeën. We gingen alle uitvindingen met elektrische draden verbinden en één grote machine maken. Bezoekers zouden via de tilkamer (=lift) naar het inventorium geleid worden. Helaas, de scholen zijn dicht. Onze regering wil met het invoeren van een quarantaine en een oproep tot ‘social distancing’ proberen om de curve van het aantal besmettingen af te vlakken zodat ziekenhuizen niet overspoeld worden. Beelden uit Italië en Spanje hebben duidelijk gemaakt hoe erg het wordt als je dit niet snel genoeg doet.

Zo ben ik op dit eiland terecht gekomen. Het zou drie weken duren… maar ondertussen is het einde nog niet in zicht. Dit virus gaat de wereld voorgoed veranderen. Ik heb mijn handen zo vaak en grondig gewassen dat ze vol uitslag staan en verlaat mijn appartement alleen nog om naar de winkel te gaan. Voedingswinkels zijn nog open. Plakband op de vloer geeft aan waar je mag staan, de verplicht te gebruiken winkelwagentjes worden onmiddellijk gedesinfecteerd. Iedereen moet anderhalve meter afstand houden. De rest van de dag breng ik lezend, schrijvend, televisieseries kijkend door. Dit kleine appartement in het centrum van Antwerpen is even mijn wereld. Het is eigenlijk verbazend groot. De boeken, torrents, en gedownloade series en films op mijn harde schijf, stuk voor stuk te bezoeken werelden. Waar zal ik vandaag eens naar toe reizen? Ik heb de laatste weken niemand meer ‘live’ gezien. Hoe lang kan ik dit volhouden en wat gaat er met me gebeuren? Blijf je jezelf wassen, tandenpoetsen, scheren? Ik geef het een paar weken voor er totale verwildering intreedt. Kan je ‘vergeten’ hoe je met mensen omgaat? Dit voelt onwerkelijk. We beleven het einde der tijden. Maar ik besef dat het ook een geschenk is. Begrijp me niet verkeerd. Het is vreselijk voor de mensen die ziek worden en sterven en de economische schade zal armoede en stress veroorzaken.

Maar dit is ook een groot experiment. De lockdown dwingt me om alles opnieuw te bekijken. Ik heb tijd. Welke dag is het eigenlijk? In mijn hoofd is veel plaats vrijgekomen. Ik heb nu extra tijd om na te denken en nieuwe ideeën te hebben. We leven in een maatschappij die heel snel wil gaan. Een race naar school, werk en hobby's. Er is niet veel tijd om er bij stil te staan. Nu wel. Deze quarantaine creëert zeeën van tijd. Voor wie wil en durft. Op vrijdag 13 maart ging het land dicht. Heb je gezien hoe mensen reageerden? We gingen zoveel mogelijk thuis werken, leerlingen moeten oefeningen blijven maken, jeugdbewegingen zetten spelletjes online. Nee, niet doen… geen paniek. Doe even niets en ontdek wie je bent. Iedereen houdt zich krampachtig vast aan oude gewoontes. Het systeem mag vooral niet stilvallen. Waarom eigenlijk niet? Waar zijn we bang voor? Dit virus trekt als een golf door de samenleving. Structuren worden pas zichtbaar als je ze verstoort. Is het systeem er voor ons of zijn wij er om het in stand te houden? Het neoliberalisme is nog steeds heel dominant. De economie is heilig. Zolang we maar werken en winkelen. ‘Jobs Jobs jobs’ zeggen politici trots. Het is niet helemaal verkeerd. Werk kan je gelukkig maken. Maar nu is het nogal eenzijdig. Je bent slechts iemand als je werkt. Flexibiliteit en productiviteit neemt toe. Het veroorzaakt stress en burn outs. Voor veel mensen is het niet meer leuk.

We doen school en werk zonder er nog bij stil te staan. Omdat het moet. Zelfs in onze vrije tijd racen we van hobby naar hobby. Vroeger speelden kinderen op straat. Er was niets te doen. Heerlijk toch? Zo ontstaan avonturentochten in de buurt. Vandaag kopen we alles in een winkel. Onze dagen zijn gevuld met een overdaad aan spullen, feestjes en vakanties. Deze overprikkelde en functionele wereld is stil gevallen. Tijd voor de ontmaskering. Wie had kunnen voorspellen dat een virus afkomstig van een Chinese vleermuizenmarkt ons zou wakker schudden? Een matrix, is een onzichtbare structuur die we zelf gecreëerd hebben en waar we ons niet bewust van zijn. De Corona pandemie veroorzaakt een ‘glitch’ in de Matrix. Heb je de film gezien? De ‘agents’ met hun zonnebrillen zijn in paniek. ‘Oh nee, straks wordt iedereen wakker en zien mensen waar ze echt zijn’.