Open brief tegen gaybashing + Open brief tegen allochtonen-beschuldiging

Plaatsingsdatum: 5-mrt-2012 0:09:14

Vervolgen en bestraffen. Daarmee basta!

Holebi's zijn geweld spuugzat

Hetero's zijn in onze samenleving misschien de meerderheid, maar ze zijn niet de norm. Dat moet iedereen van jongsaf worden bijgebracht. TIENTALLEN HOLEBI'S vragen met deze oproep dat hier werk van wordt gemaakt: door er aandacht aan te schenken in het onderwijs en door geweld tegen holebi's te bestraffen.

Aan de premier,

de ministers-presidenten

en burgemeesters van dit land,

Na het zoveelste geval van gaybashing is de maat meer dan vol. Wij zijn het beu om bang te moeten zijn op straat, gewoon omdat we zijn wie we zijn. Wij eisen nultolerantie voor geweld tegen holebi's.

Zaterdagnacht werden twee jonge homo's aangevallen bij de ingang van een fuif in Leuven. Enkel en alleen omdat ze bevestigend hadden geantwoord op de vraag van enkele allochtone jongeren of ze homo waren. Het zoveelste flagrante geval van homobashing. Brussel had al een bijzonder kwalijke reputatie voor het geweld tegen holebi's, dit fenomeen breidt zich nu helaas uit (DS 29 februari).

Wij zijn het spuugzat. Onze samenleving heeft een hele weg afgelegd om holebi's en transgenders meer rechten te geven. De federale kersen op de taart waren de antidiscriminatiewet, de openstelling van het huwelijk en het recht op adoptie. Ook het Vlaams Parlement keurde een tekst goed die niet enkel streeft naar de ‘gelijkschakeling van holebi's', maar – veel belangrijker in het huidige klimaat – ook naar ‘de algemene maatschappelijke aanvaarding van holebi's'. De recente golf van geweld tegen holebi's dreigt al die inspanningen teniet te doen. Een samenleving die geweld tegen homo's stilzwijgend tolereert draait de klok tientallen jaren terug.

Homo's in de klas

In het onderwijs is aandacht voor holebi's opgenomen in de eindtermen van de tweede en derde graad. Dit kan – nee, móet – veel vroeger én op een niet vrijblijvende, structurele manier. En het moet in alle scholen. Ook, en vooral, in concentratiescholen. Want we stellen vast dat de homobashers vaak jongeren van allochtone afkomst zijn, het is cruciaal om ook die jongeren ervan te overtuigen dat we allemaal gelijk zijn voor de wet. Ongeacht onze kleur, maar ook ongeacht onze geaardheid. De angst voor verontwaardigde ouders mag geen excuus zijn om op school geen aandacht te besteden aan holebi's. Het zou net een stimulans moeten zijn. Onderwijs en opvoeding zijn dé sleutels tot verdraagzaamheid.

Ook imams en andere geestelijke leiders kunnen een belangrijke rol spelen om het beeld te doorbreken dat hetero's in de samenleving de norm zijn. We moeten hen duidelijk maken dat holebi's in ons land niet minderwaardig zijn, dat geweld tegen holebi's onaanvaardbaar is en dat zij die boodschap ook zelf moeten helpen uitdragen.

Homo's bij het parket

Geweld tegen holebi's moet effectief worden vervolgd en bestraft. Daar moeten de parketten eindelijk een absolute prioriteit van maken. De kleine minderheid van homobashers moet ondervinden dat de wraakroepende straffeloosheid die zij de facto geniet definitief tot het verleden behoort. Want wat haalt het uit een klacht in te dienen als er verder niets mee gebeurt? Veel slachtoffers durven niet naar de politie stappen. Uit angst dat hun klacht weggelachen wordt (zeker bij verbaal geweld), of uit angst voor represailles. Daardoor reflecteren de politiecijfers in dit verband niet de werkelijkheid, maar een schromelijke onderschatting van het fenomeen. De ondertekenaars van deze open brief kunnen allen getuigen dat er nauwelijks een week voorbijgaat zonder dat een van hen een nieuw geval van geweld tegen holebi's in vrienden- of kennissenkring ter ore komt.

Homo's in het beleid

Dit kunnen en zullen we niet blijven tolereren. Niet in dit land waar de premier openlijk homoseksueel is. Er moet een duidelijk signaal komen vanuit het beleid – vanuit úw beleid – tegen homobashing, tegen de plegers ervan en tegen de straffeloosheid. Zowel het federale als het Vlaamse, Waalse en Brusselse regeerakkoord schenken aandacht aan de thematiek, waarvoor hulde. Maar wij vragen nu ook concrete maatregelen:

1. Maak prioritair werk van een effectief vervolgings- en bestraffingsbeleid voor plegers van geweld tegen holebi's en verlaag de drempels om een klacht in te dienen bij de politie;

2. Sensibiliseren moet vroeg beginnen: besteed dus aandacht aan seksuele diversiteit vanaf het basisonderwijs, in alle scholen en op een structurele manier;

3. Maak geestelijke leiders duidelijk dat holebi's in dit land rechten hebben opgebouwd, dat daar niet aan getornd kan worden en dat geweld tegen holebi's bijgevolg totaal onaanvaardbaar is.

Het resultaat van zo'n beleid moet een tolerante samenleving zijn, waar niemand nog opkijkt van iemands geaardheid. Waar iedereen kan zijn wie hij of zij is, waar de enige normale reactie nog kan zijn: ‘Holebi? En dan? Et alors?'

Wij kijken uit naar uw reactie, maar nog meer naar uw actie.

Voor wie deze oproep mee wil ondertekenen:

http://stopgaybashing.wordpress.com/

Alexandra Potvin (dj Joe Fm) - Alexis Dewaele (academicus UGent) - An Lescrauwaet (docente Hogeschool Gent) - Barend Leyts (journalist Het Nieuws VTM) - Bart Moeyaert (schrijver) - Bart Verhulst (Wetstraatjournalist Terzake) - Bert Heyrman (eindredacteur Het Nieuws VTM) - Björn Boon (directeur CJP) - Bruno Cheyns (voorzitter LDD Oost-Vlaanderen) - David Van Ooteghem (presentator Radio 2) - Dave Sinardet (politicoloog VUB/UA) - Erwin Mortier (schrijver) - Ingrid Pelssers (emancipatieambtenaar Vlaamse Gemeenschap) - Iris De Caluwé (hr manager) - Jan Roegiers (Vlaams volksvertegenwoordiger SP.A) - Jani Kazaltzis (stylist) - Jef Neve (muzikant) - Jo De Poorter (tv-presentator) - Joris Poschet (voorzitter CD&V Watermaal-Bosvoorde) - Karolien Debecker (MNM-dj) - Kurt Van Eeghem (Klara) - Lieven Debrauwer (regisseur) - Lieven Vandenhaute (journalist VRT) - Lorin Parys (voorzitter Open VLD Leuven) - Marijke Libert (schrijver, journalist) - Nathalie Delporte (Q-dj) - Piet De Bruyn (senator N-VA) - Rudi De Kerpel (bedrijfsleider) - Sam Verhoeven(directeur Fakkelteater Antwerpen) - Sam De Bruyn (Studio Brussel presentator) - Saskia De Coster (auteur) - Sebastiaan Tips (coo Coeur D'Artichaut) - Stefaan Van den Berge (plastisch chirurg AZ St-Lucas Brugge) - Stijn Bex (gemeenteraadslid Groen) - Sven Pichal (presentator Radio 1) - Tim Van Steenbergen (ontwerper) - Tom De Cock (MNM-dj) - Truus Druyts (lifecoach, Joe Fm) - Wim De Vilder (nieuwsanker VRT) - Wim Van den Berghe (socioloog Instituut voor Tropische Geneeskunde)

Bron: De Standaard, vrijdag 02 maart 2012

OPINIE: Allochtonen over homofoob geweld: "Stop met etiketten op te kleven"

Tien bekende landgenoten met een moslimachtergrond beantwoorden de open brief van de holebi-BV's. "Stop met etiketten op te kleven".

Een van hen, Riadh Bahri, wil daar met de nodige scherpte wat aan toevoegen: het is al te gemakkelijk voor politici om dergelijke oproepen te ondertekenen, terwijl ze zelf boter op het hoofd hebben.

Stop met etiketten op te kleven

 "De man is een continent, de vrouw is de zee. Ik geef de voorkeur aan het land." Het zou een citaat kunnen zijn van Gerard Reve, van Tom Lanoye, van Erwin Mortier of van een andere bekende homoseksuele schrijver. Fout. Het komt van Abu Nuwas, de beroemde Arabische dichter uit de negende eeuw. Hij kreeg veel kritiek vanwege zijn homoseksuele geaardheid, maar werd door de toenmalige heersers beschermd omdat hij zo'n groot dichter was.

 Het toont aan dat homoseksualiteit van alle tijden en van alle culturen is. Het toont ook aan dat we er vele eeuwen geleden vaak opener durfden mee omgaan. En het toont vooral aan dat homoseksualiteit niet alleen over 'de andere' gaat. We hebben helaas nog een lange weg af te leggen.

 De bekende holebi's die gisteren in De Standaard aan de alarmbel trokken, hebben jammer genoeg gelijk: bij de recente gevallen van gaybashing bleken de geweldenaars vaak jonge Belgen van vreemde afkomst. We mogen onze kop niet in het zand steken. Precies daarom vinden we het belangrijk om ook onze stem te laten horen, om luid en krachtig duidelijk te maken dat de samenleving waarin wij leven, onze samenleving, homobashing onmogelijk kan tolereren. Wij allen vinden dat de daders opgespoord en veroordeeld moeten worden. Wij allen vinden dat iedereen moet kunnen zijn wie hij of zij echt is.

Velen van 'ons' hebben ook een gevecht moeten leveren, we leveren het nog altijd. Door onze afkomst, door onze kleur, zijn velen onder uw en mijn dierbaren, vrienden en kennissen van 'vreemde' herkomst, ook vaak 'de andere'. Dat zou ons extra gevoelig moeten maken voor de stigmatisering van één groep. Dat zou ons extra gevoelig moeten maken voor makkelijke en gevaarlijke vooroordelen.

 De maatschappelijke veroordeling van homobashing overstijgt het wij-zij-denken. Het gevaar in het debat is dat de diabolisering gewoon verschuift van de ene groep naar de andere: van 'de homo' naar 'de allochtoon'. Dan zijn we even ver van huis. 'Allochtonen' maken ook deel uit van onze maatschappij, dat maakt van het geweld tegen holebi's het probleem van een hele maatschappij. Dat maakt dat we het alleen samen kunnen aanpakken. Daarom komen wij ervoor uit dat we tégen gaybashing zijn, om een open en respectvol debat op gang te trekken. Een debat zonder taboes.

 Ook in onze eigen 'gemeenschappen' moeten we het conservatieve juk durven afwerpen. Angst en onwetendheid zijn de belangrijkste oorzaken van de haat jegens holebi's. Het is belangrijk om de dialoog aan te gaan, om uit te leggen, om te begrijpen, om op te treden. Laat ons allemaal stoppen met de anderen een etiket op te kleven: goed of slecht, juist of fout. En laat ons vooral stoppen met die hokjes te beschouwen als een vrijgeleide voor haat en geweld.

 Wij staan voor een open en tolerante samenleving waar iedereen zichzelf kan zijn. Ongeacht afkomst, ongeacht geaardheid. Deze oproep is een uitnodiging tot dialoog en reflectie, weg van de polemiek en de provocatie.

Yamila Idrissi, Vlaams volksvertegenwoordiger voor SP.A (Marokkaanse origine)

 Riadh Bahri, journalist VRT-Nieuws (Tunesische origine)

 Charif Benhelima, photo artist (Marokkaanse origine)

 Sihame El Kaouakibi, director bij ‘Let’s Go Urban’ (Marokkaanse origine)

 Mustafa Kör, auteur (Turkse origine)

 Chokri Ben Chikha, onderzoeker-theatermaker (Tunesische origine)

 Loutfi Belghmidi, programmamaker VRT (Marokkaanse origine)

 Bilal Benyaich, politicoloog en publicist (Marokkaanse origine)

 Karim Osmani, interieurarchitect (Tunesisch-Algerijnse origine)

 Sidi Larbi Cherkaoui, choreograaf (Marokkaanse origine)

Trap onder kont van politici

 Riadh Bahri is journalist bij VRT-Nieuws. Hij schrijft deze bijdrage in eigen naam. Hij is zelf homo.

Dames en heren politici,

Vorig weekend kregen twee jongeren in Leuven klappen na een fuif. Het waren homo's, de daders bleken jongeren met buitenlandse roots (DS 29 februari). Wat volgde, waren krantenartikels, petities, discussies op sociale media. En vrijdag verscheen een open brief aan de politieke leiders van dit land, getekend door veertig al dan niet bekende holebi's (DS 2 maart). Het moet maar eens gedaan zijn met dat geweld tegen homo's. Dat klopt. We moeten dat geweld maar eens heel streng gaan aanpakken. Dat klopt.

 We moeten die allochtonen maar eens een lesje leren. Juist, ja. Of toch niet?

 Mooi vind ik het, al die aandacht voor homofoob geweld. Mooi zijn de beloften dat er eindelijk iets gedaan zal worden. Maar heb ik diezelfde woorden al niet eerder gehoord? Vorig jaar misschien? Of was het een paar jaar geleden? Sorry, dames en heren politici, maar jullie verdienen een trap onder de kont. Want nu staan jullie daar, fulminerend in de kranten. Brullend in open brieven dat het maar genoeg moet zijn met dat geweld door allochtonen.

 Alsof u daar in de Wetstraat niet wist dat er iets rot was in uw steden? Alsof u niet wist dat in Brussel een almaar groter wordende groep jongeren op de dool is? Een groep die op straat hangt, in kansarmoede leeft, geen job heeft, geen zicht op een toekomst. En die zijn woede en frustratie omzet in geweld, blind geweld. Een groep die metrostations afbreekt, overvallen pleegt, autoruiten inslaat en holebi's in elkaar mept.

 Het is jammer genoeg dagelijkse kost in de hoofdstad van Europa.

 Mag ik daarom even erg boos zijn op jullie? Wanneer staat iemand op die zegt: we hebben gefaald, we hadden meer moeten doen. Wanneer geeft iemand openlijk toe dat we deze ellende hadden kunnen voorkomen? Wanneer zegt iemand dat die jongeren die we zo fijn 'allochtoon' noemen, vaak gewoon Belgen zijn? Want blijkbaar is het weer politiek correct om het over die 'allochtonen' te hebben. Of zoals een jazzmuzikant in Reyers Laat enkele weken geleden suggereerde: 'aanpassen of terug naar hun land'. Mijn nekhaar stond plots recht.

 Dames en heren politici, die zogenaamde allochtonen, die rondhangen op en rond onze Anspachlaan, zijn hier geboren en getogen. Ze zijn deel van uw systeem. En nu er barsten zitten in dat systeem, en velen erkennen dat het hele multi-culti-verhaal moeilijker is dan gedacht, zijn het plots weer 'allochtonen'. Want dan zijn ze onze verantwoordelijkheid niet meer. Mag ik zeggen dat ik dat laf vind? Dat we als maatschappij een grote verantwoordelijkheid dragen, met z'n allen, voor wat hier fout dreigt te lopen? Of ben ik dan te genuanceerd? Ben ik misschien te braaf?

 Liever noem ik mezelf jong en naïef. Een te grote idealist. Laten we samen strijden tegen geweld. Maar laten we ook eerlijk zijn. Laten we erkennen dat er nog heel wat werk aan de winkel is. Dat hard optreden tegen homofoob geweld wellicht geen structurele oplossing biedt. Er is meer aan de hand, en er is meer nodig dan dat. Maar daarvoor moet je moedig zijn. Je voor één keer niet wegstoppen achter verkiezingen.

Mag ik afsluiten met een laatste waarschuwing, dames en heren politici? De tijd is op. Een groter conflict is op komst als jullie nu niet handelen. Dit is jullie kans om iets recht te zetten. Om te luisteren naar de noodkreten van verschillende groepen in ons land. Om erop toe te zien dat we over tien jaar wakker worden in een stad, een land, waar iedereen in verdraagzaamheid naast en met elkaar leeft. Een hele opdracht, maar daarvoor zijn jullie ook verkozen. En dan moeten jullie ook geen open brieven meer schrijven.

 Bron:  De Standaard, 03.03.12