Cliché van promiscue homo

Plaatsingsdatum: 13-sep-2011 19:38:12

Holebi-organisatie oneens met Tom De Cock

• Vrije Tribune in De Standaard, dinsdag 13 september 2011

• Auteur: MIEKE STESSENS (çavaria)

Niet alle homomannen leiden een risicovol seksleven. Toch is de weigering door het Rode Kruis van homoseksuele bloeddonors gerechtvaardigd, meent MIEKE STESSENS.

Radiopresentator Tom De Cock van MNM heeft verklaard dat hij al enkele keren bloed heeft gegeven en daarbij tegenover het Rode Kruis loog over zijn seksuele geaardheid. Als homoman mag hij geen bloed geven. Het Rode Kruis vraagt aan alle mannen die ooit seks hadden met een andere man geen bloed te geven, en dit levenslang.

Tom De Cock spreekt van een ‘dwaze, homofobe regel'. Hij heeft een vaste, monogame relatie en bovendien lieten hij en zijn partner een hiv-test uitvoeren, die negatief was.

Dat Tom De Cock de vragenlijst van het Rode Kruis foutief invult, vinden we als belangenorganisatie van holebi's onverantwoord. De hiv-cijfers zijn in ons land alarmerend hoog voor de groep van mannen die seks hebben met mannen (msm).

Volgens de meest recente cijfers zou een op de twintig Belgische homomannen hiv hebben. Bovendien kent een op de zes homo's hun hiv-status niet, omdat ze zich niet laten testen.

Dit betekent dat een op de twintig mensen binnen een kleine groep van de bevolking het virus draagt. Doordat het aantal hiv-positieve mensen binnen deze kleine groep toeneemt, is er sprake van een sneeuwbaleffect.

Vier vijfde van de homomannen heeft wisselende seksuele partners, blijkt ook uit onderzoek. De homosubcultuur kent een uitgebouwde sekshoreca, waar mannen elkaar – vaak via internetdating – anoniem ontmoeten. Anoniem sekscontact kan ‘seksuele etiquette' in de weg staan.

Beledigd, begrijpelijk

We hebben begrip voor homo's die zich, net als Tom, misnoegd voelen over hun uitsluiting door het Rode Kruis. Çavaria krijgt af en toe berichten van homo's die bloed willen geven en zich beledigd voelen door de weigering van het Rode Kruis. De argumenten zijn: ‘Ik vrij altijd veilig', of ‘Ik heb een monogame relatie', of ‘Ik laat me geregeld testen'. Deze argumenten zijn juist. Het gevoel beledigd te zijn, is begrijpelijk.

We moeten terzelfder tijd als holebi-gemeenschap de feiten onder ogen durven te zien. Het Rode Kruis steunt zijn weigering van msm op de statistische kans dat een man die seks heeft met mannen, besmet zou kunnen zijn. Çavaria vindt de levenslange weigering buiten proportie, en vraagt al jaren aan het Rode Kruis dat criterium aan te passen, zoals dat bijvoorbeeld in Groot Brittannië zal gebeuren.

Dat neemt niet weg dat we begrip tonen voor het feit dat het Rode Kruis msm uitsluit, ongeacht de aard van de seksuele relatie(s) die ze hebben. Er zijn veel homomannen met monogame, vaste relaties en homo's die altijd en consequent veilig vrijen. Meer zelfs: onderzoek wijst uit dat mannen die seks hebben met mannen, in vergelijking met de algemene bevolking, meer inspanningen leveren om veilig te vrijen.

Maar onderzoekers wijzen er eveneens op dat het risico op een hiv-besmettingen binnen een vaste relatie hoog is. Het kan bovendien gebeuren dat een man oprecht denkt dat hij altijd veilig vrijt, terwijl dat in werkelijkheid niet het geval is. Een vergissing bij een bloeddonor die tot een kleine groep behoort waar hiv procentueel veel meer aanwezig is, kan grotere gevolgen hebben dan een soortgelijke vergissing van een man die niet tot deze groep behoort. Daarom vindt Çavaria de weigering van het Rode Kruis gerechtvaardigd, met uitzondering dan van de levenslange termijn,

De reactie van Tom De Cock legt niettemin de vinger op een bekende wonde. Sommige homo's voelen zich gestigmatiseerd omdat ze in de criteria van het Rode Kruis het vooroordeel zien dat alle homo's een promiscue en risicovol seksleven leiden.

Normen en taboes

Mannen die seks hebben met mannen, voelen zich door deze veronderstelling geraakt in een wezenlijk deel van henzelf: hun seksualiteit. Homomannen moeten hierover het debat aangaan: over hun seks en seksualiteit, hun subcultuur, hun seksuele normen en taboes. Hoe ziet het seksleven van homo's eruit? Waar, wanneer en waarom vrijen ze veilig en waar, wanneer en waarom gebeurt dat niet? Waarom wensen sommige homo's zich in geen geval te identificeren met de homoman die voor een promiscue leven kiest? De holebi-gemeenschap staat toch bekend als een solidaire gemeenschap? En hebben homo's niet het recht op het seksuele leven dat ze zelf kiezen, of dat nu promiscue is of niet?

De reden voor het hoog aantal hiv-besmettingen bij msm, is complex. Çavaria houdt dit najaar een debatdag voor de beweging, om inzicht te krijgen in deze kwestie. We zullen het hebben over de hiv-cijfers en over het seksuele gedrag van homo's, zonder taboes of schroom.

We gaan in op het verband tussen het welzijn (of het gebrek daaraan) van homo's, over middelen- en alcoholgebruik, en seksueel gedrag. Over de norm ‘huisje-tuintje-boompje' en het daaraan gekoppelde gewenste seksuele gedrag, maar ook over de ‘seksuele vrijheid, blijheid'. We zullen spreken over welke gevolgen deze normen hebben op ons gedrag, onze ideeën over elkaar en de manier waarop we met elkaar over seks communiceren (of niet).

De holebi-gemeenschap is trots op haar diversiteit. Ze moet ook trots zijn op haar seksuele diversiteit. Homomannen moeten ernaar streven van hun seksleven te genieten én zichzelf en elkaar te beschermen, ongeacht hun seksuele voorkeuren en praktijken. Laten we evenwel niet verkrampt reageren op de bloedcriteria van het Rode Kruis, uit angst voor het stereotype van de ‘promiscue homo'.