ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΝΝΕΑ ΠΑΙΔΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΟΙ ΕΝ ΓΕΩΡΓΙΑ
Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ ΣΤΙΣ 22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
Στα ανατολικά παράλια του Εύξεινου Πόντου και νοτιοανατολικά της Ρωσίας εκτείνεται ή μαρτυρική Γεωργία. Ό λαός της είχε τήν ιδιαίτερη ευλογία να δεχθεί τόν σπόρο της χριστιανικής πίστεως από τόν φλογερό μαθητή του Κυρίου πρωτόκλητο άγιο Ανδρέα. Ή οριστική όμως μεταστροφή στην ορθόδοξη πίστη τής ευρύτερης περιοχής της Ιβηρίας έγινε στις αρχές του 4ου αιώνος από τήν αγία Νίνα, τήν όποια ή Ορθόδοξη Εκκλησία τής Γεωργίας εορτάζει στις 14 Ιανουαρίου και τήν τιμά ως μεγάλη Ισαπόστολο.
Όμως τό φως τής χριστιανικής διδασκαλίας δεν είχε εισχωρήσει παντού. Υπήρχαν περιοχές πού ήταν λιγότερο ή περισσότερο βυθισμένες στο σκοτάδι τής ειδωλολατρίας.
Βρισκόμαστε στον 6ο μ.Χ. αιώνα. Στην ήσυχη πεδιάδα τής Κολά, σε κάποιο χωριό, εκεί όπου αναβλύζουν τα γάργαρα νερά του ποταμού Μτκβάρι (Κύρου), στα νοτιοδυτικά τής Γεωργίας, λίγοι ήταν οι Χριστιανοί, ενώ οι πιο πολλοί άθεοι, ειδωλολάτρες. Ανάμεσα σ' αυτούς και εννέα μικρά παιδιά ηλικίας από 7 έως 9 ετών, ο Γκουαράμ, ο Άνταρνασέ, ο Μπακάρ, ο Βάτσε, ο Μπαρτζίμι, ο Τάτσι, ο Τζουανσέρι, ο Ραμάζι και ο Παρσμάν. Μέσα στην παρέα τους τα παιδιά αυτά δέχονται να υπάρχουν και Χριστιανόπουλα. Ή παιδική ηλικία δεν ξέρει να κρατά αποστάσεις από τούς άλλους.
Όλοι λοιπόν μαζί αναστρέφονται με απλότητα, μελετούν, τρέχουν, παίζουν. Και όταν ή γλυκόηχη καμπάνα κτυπούσε γιά τήν Εσπερινή Ακολουθία, έτρεχαν όλα τα παιδιά - μαζί αγαπημένα - στην Εκκλησία. Εκεί έφθαναν με λαχτάρα και τα εννέα αυτά παιδιά. Έμεναν όμως έξω από τό ναό. Πώς να συμμετάσχουν σε Ακολουθία; Πώς να απολαύσουν τη θαλπωρή τής Εκκλησίας; Τό ήξεραν καλά. Δεν τούς τό επέτρεπαν αυτό, γιατί ήταν άβάπτιστα.
Έμενε όμως μέσα τους ένας πικρός πόνος. Και τόν έλεγαν: «Γιατί μάς ξεχωρίζετε, Αφοί ή πίστη στον Χριστό μάς συγκινεί και μάς αρέσει;» Και αυτή ή σκηνή μαζί με τό παράπονο πολλές φορές επαναλαμβανόταν.
Καθώς όμως περνούσε ο καιρός, φούντωνε μέσα τους βαθιά επιθυμία να βαπτισθούν, να γίνουν Χριστιανοί. Οι μικροί τους βαπτισμένοι φίλοι ήταν γι' αυτούς τα φωτεινά παραδείγματα γιά τη νέα ζωή πού ποθούσαν, τη χριστιανική ζωή!
Ζήτησαν λοιπόν και τα εννέα παιδιά να κατηχηθούν.
Ό ιερέας τής μικρής κοινότητας ανέλαβε τό ιερό αυτό έργο. Τούς μίλησε γιά τήν πίστη μας στον αληθινό Τριαδικό Θεό, τα ιερά δόγματα, τις εντολές, τόν ηθικό νόμο του Ευαγγελίου. Ή αγνή ψυχή των άκακων παιδιών απορροφούσε με ευγνωμοσύνη τη θεία διδασκαλία. Σε όλα όλοι συμφωνούσαν. Ή καρδιά τους γαλήνευε. Περίμεναν πλέον όλα με λαχτάρα τη βάπτιση τους. Ήξεραν πώς μια τέτοια ενέργεια θα τούς έφερνε σε σύγκρουση με τούς γονείς τους. Όμως πάνω από τήν αγάπη των γονέων έβαζαν τήν αγάπη στον Θεό Πατέρα εφαρμόζοντας τόν λόγο του Κυρίου: «Ό φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ έμέ ούκ έστι μου άξιος» (Ματθ. Γ 37). Οπλισμένοι λοιπόν με πίστη και με μία ασυνήθιστη γιά τήν ηλικία τους σταθερότητα ακολούθησαν ελεύθερα και συνειδητά τόν ιερέα στις πηγές του πόταμου Κύρου γιά να βαπτισθούν. Μαζί τους έφθασαν και οι Χριστιανοί τής περιοχής άλλά και οι φίλοι των παιδιών, πού θα ήταν οι ανάδοχοι τους.
Ή βάπτιση έγινε τό βραδάκι, γιά να προληφθούν αντιδράσεις. Αφού ευλογήθηκαν τα νερά των πηγών, τα παιδιά βαπτίσθηκαν «εις τό όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος».Ή Παράδοση αναφέρει και δύο θαυμαστά σημεία πού έγιναν κατά τήν ιερή εκείνη ώρα. Τα παγωμένα νερά του ποταμού έγιναν ζεστά. Και άγγελοι από τόν ουρανό ήρθαν και έντυσαν τα παιδιά με ολόλευκους χιτώνες. Πλημμυρισμένα στο φως και τη χαρά του ουρανού ζουν τώρα τό θαύμα πού ποθούσαν! Από τώρα είναι παιδιά τής Εκκλησίας.
Όμως ή χαρά των μικρών δεν επρόκειτο να κρατήσει γιά πολύ. Ένα τέτοιο θαυμαστό γεγονός εξαγρίωσε τούς πονηρούς δαίμονες. Αυτοί υποκίνησαν τούς γονείς των νεοβαπτισθέντων να στραφούν εναντίον των παιδιών τους. Όταν λοιπόν τήν επόμενη μέρα πληροφορήθηκαν τό γεγονός, έτρεξαν οργισμένοι και άρπαξαν τα παιδιά τους από τα σπίτια των χριστιανών φίλων τους. Τα κτύπησαν βίαια. Τα πίεζαν να δοκιμάσουν από τα είδωλόθυτα, δηλαδή από τροφές πού είχαν προσφερθεί ως θυσία στους θεούς τους. Εκείνα όμως σταθερά αρνήθηκαν να φάνε. Παρέμεναν μάλιστα γιά τήν αγάπη του Χριστού νηστικά επτά μέρες.
Μάταια οι γονείς τους τούς έταζαν με γλυκόλογα δώρα, ρούχα, παιχνίδια... Εκείνα έλεγαν: «Είμαστε τώρα παιδιά του Χριστού, Χριστιανόπουλα, αφήστε μας ελεύθερα να πάμε στους φίλους μας».
Μπροστά σ' αυτό τό αδιέξοδο οι γονείς κατέφυγαν γιά βοήθεια στον ειδωλολάτρη ηγεμόνα. Αυτός όμως άφησε στους γονείς τήν τελική γνώμη και κρίση. Τότε εκείνοι αποφάσισαν μαζί και με θυμωμένη φωνή είπαν πώς «δεν συμφέρει να αφήνουμε άλλο τα παιδιά μας να ζήσουν. Τό παράδειγμα τους μπορεί να οδηγήσει και άλλους στον Χριστιανισμό».
Πρώτος έπρεπε να τιμωρηθεί ο ιερέας, γιατί διευκόλυνε τα παιδιά στην ελεύθερη επιλογή τους. Αυτόν τόν ευλαβή ιερέα τόν κτύπησαν άγρια. Και Αφοί του αφήρεσαν όλα τα υπάρχοντα του, τόν έδιωξαν βίαια. Έτσι επαληθεύθηκε ο λόγος του Κυρίου πού ισχύει γιά τούς αληθινούς εκπροσώπους του: «Εί έμέ έδιωξαν, και υμάς διώξουσι» (Ιω. ιε' 20).
Στη συνέχεια ακολούθησε των παιδιών τό μαρτύριο.
Με τη συνοδεία του ηγεμόνα και πολλών άλλων οι γονείς έφεραν τα εννέα παιδιά τους στις πηγές του ποταμού. Εκεί όπου πριν από λίγο είχαν βαπτισθεί, θα πάρουν τώρα και δεύτερο, πιο λαμπρό βάπτισμα, τό Βάπτισμα του αίματος. Εκεί πλάι στις πηγές έσκαψαν βαθύ λάκκο και μέσα σ' αυτόν οι άσπλαχνοι γονείς έριξαν οργισμένοι τα παιδιά τους! Και όλα μαζί εκείνα ομολογούσαν και έλεγαν: «Πεθαίνουμε γιά τήν πίστη μας στον Χριστό! Στο όνομα του βαπτισθήκαμε και με τόν Κύριο αιώνια λαχταρούμε να ζούμε». Τόσο μεγάλη όμως ήταν ή μανία των σκληρών γονέων τους, ώστε προκειμένου να συντρίψουν τελείως τα αθώα σώματα των παιδιών τους, έριξαν - μαζί με τούς παρευρισκομένους - πέτρες από πάνω τους. Μετά πρόσθεσαν και χώμα. Και αφού τό πάτησαν καλά, άνεχώρησαν. Όλα γι' αυτούς είχαν τελειώσει.
Όμως γιά τα εννέα αυτά αθώα πλάσματα του Θεού είχε αρχίσει τό ουράνιο πανηγύρι στο χορό των αγγέλων. Ή επιθυμία των παιδιών αυτών είχε εκπληρωθεί και μάλιστα σε απόλυτο βαθμό. Βρέθηκαν όχι σε επίγειο ναό, πού τόσο λαχταρούσαν, άλλά σε «αχειροποίητο ναό», στην Εκκλησία του Ουρανού, απολαμβάνοντας εκεί μέσα με γαλήνη και ασφάλεια τό πρόσωπο του Θεού πού τόσο αγάπησαν. Ή Εκκλησία τής Γεωργίας είχε αυξήσει πλέον τόν ανεκτίμητο πλούτο της στον ουρανό, τόν πλούτο των άγιων της, με άλλους εννέα Αγίους. Εννέα Παιδο-μάρτυρες, πού τούς εορτάζει κάθε χρόνο στις 22 Φεβρουαρίου.
Τό στεφάνι τής δόξης των Αγίων χαρίσθηκε στους αγίους Αποστόλους, στους μεγάλους Πατέρες, στους Οσίους και Ομολογητές και τούς Μάρτυρες, ανθρώπους πιστούς τής ώριμης ηλικίας. Ξεχωριστή όμως θέση στο Αγιολόγιο τής Ορθοδόξου Εκκλησίας κατέχουν και οι Παιδομάρτυρες. Μικρά παιδιά από όλο τόν ορθόδοξο κόσμο με άδολότητα και σταθερότητα ομολογίας στον αληθινό Θεό μάς συνεκίνησαν και έγιναν διδάσκαλοι μας.
Προς τα πρότυπα αυτά, τα τόσο άγνωστα, οφείλουμε να στρέφουμε πιο πολύ σήμερα τα μάτια των παιδιών μας. Γιά να μαθαίνουν και να ενθουσιάζονται, διότι έχουν τέτοιους θαρραλέους πιστούς στον Χριστό εκπροσώπους τους. Από αυτούς να εμπνέονται στους αγώνες τους και να τούς μιμούνται. Ώστε κάποτε να δοξαστούν και αυτά από τόν Θεό. Τόν Θεό πού τιμά και ξέρει να δοξάζει τούς Αγίους του και στη γη και στον ουρανό.